«سُپ‌بافی» مصداق بارز صنایع دستی در معرض فراموشی است. شاهد این ادعا هم این است که این هنر فقط در روستای «چاه نهر» لارستان و با دستان هنرمند ۵ نفر خلق می‌شود. از روزگاری که در این روستا زن‌ها و شوهرها کنار هم می‌نشستند و «سُپ‌بافی» می‌کردند، سال‌ها گذشته. اکنون روستا خالی شده و دیگر کسی کنار دست «مش رمضون» و «بی‌بی نسا» نمی‌نشیند تا فوت و فن کار را یاد بگیرد و سینی یا به زبان محلی سُپ ببافد.

صدای چکش‌کاری بر روی ظروف و اشیای مسی در راستهٔ بازار مسگران آرام گرفته؛ بازاری که روزگاری مشتریان زیادی را به‌سوی خود جلب می‌کرد، از رونق افتاده است. شاید مغازه‌های فروش ظروف مسی که معمولاً در بازارها به حیات خود ادامه می‌دهد، باعث شود که مسگری را همچنان پر رونق بدانیم. اما هنر کهن و اصیل دواتگری یا مسگری، این روزها در حد یک یا دو ظرف و گلدان مسی آن‌هم به‌عنوان دکوراسیون در برخی از خانه‌ها دیده می‌شود.

شراره‌های قرمز و نارنجی آتش «صعف»‌های خشک‌شده (شاخه‌های خرما) توی منقل گلی دست و پا می‌زدند و جرقه‌های کوچک و بزرگ قرمز کتری روحی سیاه شده را احاطه کرده بودند. «ام‌علی» دوقاشق چای خشک‌شدهٔ چای قرمز را توی قوری ‌کوچک گل‌قرمزی می‌ریزد و گل‌های خشک قرمز روی آب شناور می‌شوند‌. عکاس دوربینش را روی گل‌های قرمز و پف‌کردهٔ شناور قوری زوم می‌کند‌. «ام‌علی» لبخندی می‌زند و قوری چینی کوچک را کنار کتری سیاه شده جای می‌دهد‌. قوری گل سرخ و کتری رویی کنار آتش برافروخته ذغال‌‌های منقل گلی، استکان‌های کمر باریک دور طلایی توی نعلبکی‌های چیده شده‌، سینی حصیری بافته شده‌ از صعف، صدای نم‌نم باران‌، بوی کاهگل خیس‌شده از اولین باران پاییزی‌، حس خوشایندی را به من و همراهانم منتقل می‌کند. ام‌علی توی همه استکان‌ها شکر می‌ریزد‌. درِ قوری را برمی دارد‌. عطری خوشایند فضای مضیف را پر می کند .قوری را از منقل گلی برمی دارد، سینی حصیری چای‌، از استکان‌های شرابی‌رنگ پر می‌شود. مهمانان به وجد می‌آیند‌. بخاری خوش‌عطر از استکان‌ها متصاعد می‌شود‌. قاشق‌های‌ کوچک کنار استکان‌ها را برمی‌داریم و نوشیدنی خوشرنگ را هم می‌زنیم‌. مزهٔ ترش و شیرین دمنوش شرابی‌رنگ‌، توی مضیف (مهمانخانه) کاه‌گلی روستا‌، لبخند رضایت را به چهرهٔ مهمانان می‌نشاند‌. نگاهم به چشم‌های مهربان میزبان گره می‌خورد‌. می‌پرسم ام‌علی، هر بوته و درختی‌ توی روستاها داستانی دارد، چای قرمز «روستای علوه» در حاشیهٔ اهواز داستان‌ ندارد؟