ایستادن در برابر گسترش افسارگسیختهٔ شهرها، کاهش آلودگی هوا و زیست‌پذیر کردن شهرها اهدافی است که از سال‌ها پیش قانونگذاران در طرح‌های جامع شهری و لوایح مرتبط با کمربند سبز دنبال کرده‌‌اند. این الگو نه‌تنها در ایران که در تمام نقاط جهان به‌طور موفق یا ناموفق در حال اجرا است. بحث محدوده و حریم در دههٔ ۴۰ در نخستین طرح جامع شهری تهران مطرح شده بود، بعد در دههٔ ۷۰ طی برنامه‌ای ۲۵ساله و در سال ۸۵ به‌طور مشخص توصیه‌هایی برای حریم سبز تهران در طرح جامع شهر تهران به میان آورده شد و سال ۹۶ نیز مجلس ذیل لایحهٔ هوای پاک به لزوم داشتن کمربند سبز در شهرهای تحت‌تأثیر ریزگردها تأکید کرد و وظایفی را برای دستگاه‌ها در نظر گرفت. در تمام طول چند ده سالی که موضوع حریم و محدوده در شهرهای ایران مطرح شده است، هیچ‌گاه دولت‌ها و شهرداری‌ها در اجرای آن به موفقیت مطلوبی دست نیافته‌اند؛ چراکه هر بار رشد و گسترش حاشیه‌نشینی به‌ویژه در کلانشهری چون تهران خود را بر این محدودهٔ تعیین‌شده تحمیل کرده، ضمن اینکه همواره مشکلات منابع آبی و مالی پا برجا بوده است. بنابراین، با وجود اقدامات انجام‌شده به‌نظر می‌رسد که در نمایی کلی فعلاً با طرحی شکست‌خورده روبه‌رو هستیم.

روایت ترانه‌سرا و خواننده لرستانی درباره ترانه کهن «دایه دایه، وقت جنگه» که در فهرست آثار ناملموس قرار گرفت

چراغی که در کرمان خاموش شد

«پیام ما» از پیاده‌روی بی‌سایه پارک ملت گزارش می‌دهد

سخنان زمان خیری، موزیسین و پژوهشگر درباره موسیقی دریای کاسپین

هوشنگ ابتهاج چه میراثی از خود به جا گذاشت؟

گفت‌و‌گو با مهدیس ابراهیمیان، نوازنده نوجوان دوتار که این روزها اجرای او در شبکه‌های اجتماعی مورد توجه قرار گرفته است

«پیام ما» از کنسرت همایون شجریان و ارکستر سیاوش به رهبری آرش گوران گزارش می‌دهد