|پیام ما| شش معلم در عرض ۴۰ روز در جاده‌های استان چهارمحال‌وبختیاری در مسیر بازگشت از مدرسه جان خود را از دست دادند. حادثهٔ اول در سومین هفتهٔ آذر در محور اردل به جونقان رخ داد و سه نفر از معلمان جوان این شهرستان را به کام مرگ کشید. حدود ۴۰ روز پس از این حادثه، تصادف دیگری در محور صالحات به لردگان سه معلم دیگر را به کشتن داد. این تصادفات که در فاصلهٔ کوتاهی از هم رخ دادند، هر دو در جاده‌های بین‌شهری استان چهارمحال‌و‌بختیاری به وقوع پیوستند و در حادثهٔ اول، دو سواری سمند و پراید و در دیگری سواری پژو و کامیون با یکدیگر برخورد کرده‌اند. طبق آنچه در رسانه‌ها منتشر شده، فقط در سال جاری، ۱۲ معلم جان خود را در جاده‌های ناایمن و مسیر ایاب و ذهاب مدرسه از دست داده‌ و بسیاری هم در تصادفات جاده‌ای زخمی و مصدوم شده‌اند. وزیر آموزش‌وپرورش در واکنش به تصادفات اخیر فقط به یک پیام تسلیت بسنده کرده است. این در‌حالی‌است که یکی از وظایف آموزش‌وپرورش به‌عنوان متولی تأمین امنیت شغلی معلمان و اندیشیدن تمهیداتی برای ایاب و ذهاب ایمن آنان است.

قطعی برق زمستانه در سال‌های گذشته تیر خلاصی بر وضعیت نامناسب انرژی کشور بود. شاید اگر در سال‌های قبل‌تر کسی می‌گفت روزی در زمستان برق کشور قطع می‌شود، باورپذیر نبود. اما این اتفاق رخ داد تا ناترازی انرژی رسما به زندگی روزمره ما اضافه شود. حالا هر سال منتظر کمبود برق و گاز در فصول گرم و سرد سال هستیم. سال گذشته ۱۲ هزار و ۵۰۰ مگاوات کسری برق در کشور وجود داشت. کسری که هر سال در حال افزایش است. پیش‎بینی‌ها نشان می‌دهد تا ۲۰ سال آینده به حدود ۱۹۰ هزار مگاوات برق در کشور نیاز داریم. در این شرایط برای تامین برق راهی به جز رفتن به سمت تجدیدپذیرها نیست. در همین زمینه با «محمد امین زنگنه»، دبیر انجمن انرژی‌های تجدیدپذیر گفت‌وگو کردیم که در ادامه می‌خوانید. یکی از ابرچالش‌های کشور ما در سال‌های اخیر، انرژی است. پیش از این صحبت دربارۀ حامل‌های انرژی بیشتر حول بنزین و گازوئیل بود، اما در ۲ سال اخیر صحبت‌های جدید شنیده می‌شود. کلماتی مانند ناترازی به ادبیات عمومی اضافه شده است. چه شد که انرژی از یک مرحله به بعد به‌عنوان یک ابرچالش به ادبیات عمومی ما وارد شد؟ به طوری که جامعه در زمستان نگران گاز است و در تابستان نگران برق؟ این مسیر از کجا شروع شد؟

شنبه، ۱۶ دی‌ماه، دو کوهنورد به نام نادره و معصومه که برای صعود سبلان رفته بودند، دچار هیپوترمی (سرمازدگی) شدند و از دست رفتند.،‌ ساعت ۱۲:۰۵ روز جمعه ۲۱ دی «سلام بهمن‌یار»، «رضا کایشی»، «محسن عزیزی»، «مبین جسمی» و «محمد رویان» کوهنوردان در «ارتفاعات رندوله اشنویه» گرفتار بهمن شدند که تاکنون تنها دو نفر از آنها پیدا شده‌اند. ۲۲ دی یک کوهنورد میانسال تهرانی در قلهٔ دارآباد جان باخت. همان روز یک گروه ۹نفره ساعت ۱۸:۴۵ در بینالود گم شدند که پس از جست‌وجو و یافتن مفقودین در برف و کولاک، عملیات در ساعت ۲:۳۰ بامداد پایان یافت. اینها تنها آماری از دو هفتهٔ اخیر است‌ که در رسانه‌ها منتشر شده. کوهستان‌های ایران مرگ‌های زیادی را به خود دیده، به‌طوری‌که هر بار برف می‌آید، امدادگران دل‌نگران چشم به ارتفاعات می‌دوزند؛ مبادا کسی آنجا گیر افتاده باشد. آیا راهی برای کاهش این مرگ‌ها وجود دارد؟