پنجمین میدان نفتی در تالاب هورالعظیم نتوانست مجوز توسعه‌اش را از سازمان حفاظت محیط زیست دریافت کند. گزارش ارزیابی محیط زیستی توسعهٔ «میدان نفتی سهراب» از سوی شرکت مهندسی و توسعه نفت برای حفر 20 حلقه چاه جدید در بکرترین قسمت هورالعظیم ارائه شده بود. اما به‌دلیل احتمال بروز آسیب‌های گسترده و خشک‌شدن بخش‌های قابل توجهی از این تالاب، در جلسهٔ چهارشنبه 22 آذرماه کمیتهٔ ارزیابی سازمان حفاظت محیط زیست، نمرهٔ قبولی نگرفت و رد شد.

|پیام ما|رئیس‌جمهوری یک‌بار دیگر در سفر به گلستان از جزیرهٔ آشوراده بازدید کرد و در دیدار مردمی با اهالی گلستان، تأکید کرد طرح گردشگری در جزیره را اجرا می‌کند. رئیس‌جمهوری و مدیرانش در استان گلستان درحالی بر اجرای «طرح گردشگری» در جزیره تأکید دارند که این طرح با عنوان «طبیعت‌گردی» با رعایت الزامات کامل محیط زیستی و بدون شب‌خوابی به تصویب رسیده بود و طبیعتاً اجرای هر طرحی مغایر با طرح مصوب و بدون اخذ مجوزهای لازم خلاف قانون است. حالا که دولت تصمیم گرفته فارغ از طرح مصوب قبلی، اراده‌اش را عملی کند. اما فعالان محیط زیست مطابق با قانون خواستار مشارکت در نظارت بر طرح گردشگری در آشوراده از مرحلهٔ اجرا تا بهره‌برداری و کنترل و شفافیت کامل سازمان حفاظت محیط زیست در هرگونه فعالیت صورت‌گرفته در مناطق تحت‌مدیریت آن سازمان هستند.

|پیام‌ما|هنوز صدای فریادهای «محمدجواد ساوری» مدیرکل میراث‌فرهنگی و گردشگری گلستان در گوش محیطبانان منطقه شنیده می‌شود. صدای او که هفتهٔ گذشته به آشوراده رفته و با توهین به محیطبانان، خواستار عمل به گفته‌های رئیس‌جمهور و عملیاتی شدن طرح گردشگری آشوراده شده بود. این طرح بعد از سه دهه کش‌وقوس هنوز محل مناقشه است. آشوراده که زمانی محل زندگی بود، بعد از بالا آمدن آب دریا در دههٔ ۷۰ خالی از سکنه شد و در دهه‌های اخیر هم چند طرح برای گردشگری آن نوشته شد. در این میان یکی از نویسندگان طرح در دولت قبلی می‌گوید آنها تلاش کردند تا طرح از «گردشگری» به «طبیعت‌گردی» بدل شود و از ساخت‌وساز و تغییر در منطقه جلوگیری شود. فعالان محلی اما معتقدند تا زمانی‌که مناطق گردشگری بسیاری در منطقه وجود دارد و به آنها رسیدگی نمی‌شود، چرا همچنان تلاش برای از بین بردن این منطقه که محل آمد‌وشد پرندگان مهاجر است، بالاست؟ پرسشی که تاکنون مسئولان پاسخ درخوری برایش نداشته‌اند.

گرچه شاید روی کاغذ به‌نظر برسد «کنوانسیون تهران» پیشنهادهای ایده‌آلی برای مدیریت دریای خزر به کمک کشورهای عضو این کنوانسیون دارد و بخش قابل‌توجهی از مسائل این دریاچهٔ بزرگ در این کنوانسیون دیده شده است، اما هیچ‌گاه مفاد این معاهده از زمان تصویب به «برنامه‌ای عملی و اجرایی» نرسید. حالا خزر در حال پسروی و کوچک شدن است و بیم آن می‌رود که با تداوم اثرات تغییراقلیم، دریاچه هرگز به روزگار گذشته برنگردد. کشور آذربایجان فرصت میزبانی از کشورهای عضو و چهار سال مدیریت «اجرای کنوانسیون تهران» را از دست داد و با وجود اینکه نوبت استقرار دبیرخانه در تهران رسیده است، اقدامی برای دعوت از چهار عضو دیگر (روسیه، قزاقستان، ترکمنستان و آذربایجان) و برگزاری اجلاس در ایران صورت نگرفته است. به‌نظر می‌رسد پنج کشور عضو این کنوانسیون دست روی دست گذاشته‌اند تا طبیعت چه سرنوشتی برای خزر و حاشیه‌نشینانش رقم بزند. براساس آخرین پیش‌نگری از وضعیت سواحل خزر، تمام محیط دریا در آستانهٔ بیابان شدن قرار دارند که البته «داغستان» بزرگترین بیابان احتمالیِ آینده در مجاورت خزر است. «پروین فرشچی»، متخصص علوم دریا، مدیریت ساحل و از معاونان اسبق دریایی سازمان حفاظت محیط زیست کشور، در گفت‌وگویش با «پیام ما» تأکید می‌کند که وقتش رسیده ایران اقدامی عملی انجام دهد و از کشورهای عضو برای تشکیل کنوانسیون دعوت کند؛ اما نه دعوتی برای جلسه‌های تکراری بلکه برای تدوین یک «برنامهٔ عمل»؛ وقتش رسیده ایران ابتکار عمل را به‌دست بگیرد. تعلیق در اجرای کنوانسیون تهران در شرایطی است که محیط زیست خزر با آلایندگی‌های زیادی تهدید می‌شود که بخش قابل ‌توجهی از آن از چاه‌های نفت رهاشده‌ای ناشی می‌شود که کشورها حاضر به سرمایه‌گذاری برای نصب پوشش بر آنها نیستند. همچنین تنوع زیستی این دریاچه بزرگ به‌شدت کاهش پیدا کرده است.