در ایران میزان بازیافت مصالح ناشی از تخریب کمتر از یک درصد است، در حالی‌که در برخی کشورهای اروپایی مانند هلند ۹۰ درصد، انگلستان ۴۵ درصد و دانمارک ۸۷ درصد است. در ۱۵ کشور اتحادیهٔ اروپا، ۲۸ درصد از ۱۸۰ میلیون تن نخالهٔ تولیدی بازیافت می‌شود.

رد کامیون‌ها روی تنِ سبزِ دشت «خَسرَج» به‌جا مانده است. تانکرها و مخازن بزرگ برای ذخیرهٔ قیر سیاه برپا شده‌اند. کانکس‌های پیمانکاران هم به راه است. حوضچه‌ها و کانال‌های عمیق نشان می‌دهد که همه‌چیز مهیای آغاز عملیاتی است که در سال‌های اخیر به یکی از چالش‌برانگیزترین مسائل محیط زیستی خوزستان تبدیل شده است. «مالچ‌نفتی» حالا بعد از حدود چهار سال توقف، دوباره به ماسه‌زارهای غرب رود کرخه بازگشته است.

| پیام ما|«در ۶۰ مترمربع برای تحقیقات، در ۶۰ مترمربع برای تحقیقات، در ۶۰ مترمربع برای تحقیقات، خاکپوش یا مالچ غیرنفتی در دریاچه ارومیه استفاده شده است! توییت و تیتر مالچ‌پاشی دریاچه ارومیه آغاز شد. جنگ روانی برای فشار به افکار عمومی! فریب سربازان رسانه‌های چرک دشمن را نخورید!» اینها اظهارنظر مدیرکل روابط‌عمومی سازمان حفاظت محیط زیست دربارهٔ مالچ‌پاشی در بخشی از سواحل دریاچه ارومیه به‌جای شفاف کردن این موضوع و پاسخ به دغدغهٔ دوستداران محیط زیست است. عملیاتی که هنوز مشخص نیست چه جزئیاتی دارد و چطور از سوی اداره‌کل حفاظت محیط زیست استان آذربایجان‌شرقی متوقف شده است.

«محیط زیست» یکی از محورهای مهم حوزه دیپلماسی به شمار می‌رود و هر سال هم اهمیت آن بیش از پیش روشن می‌شود. از سال ۱۴۰۰ ضعف و انفعال شدید در این حوزه موجب شد تا برخی کشورها با مواضع غیرمرسوم دربارهٔ حقوق ایران اظهارنظر کنند. یک روز طالبان در ازای طلب حقابهٔ ایران از هیرمند، دبه‌های زرد انتحاری به دست گرفت و یک‌بار عراق ایران را به پیگیری مسئلهٔ «زاب کوچک» در دادگاه لاهه تهدید کرد. موضوع اما به این سطح محدود نماند و روسیه برای دوبار در یک سال گذشته تمامیت ارضی کشور ما را برای تحکیم روابطش با جهان عرب، زیر سؤال برد. آنچه در دوسال گذشته از انفعال دیپلماسی نصیب شهروندان ایران شده است، پهنه‌های مشترک آبی و رودخانه‌های مرزی بلاتکلیف است که یا حقابه‌شان تضییع شده و به تشدید وضعیت کانون‌های گرد و غبار خارج از کشور منجر شده است. به نظر می‌رسد برنامهٔ منطقه‌ای و مشترکی میان ایران و همسایگانش برای سازگاری با تغییراقلیم وجود ندارد. مهدی ذاکریان، استاد مدعو دانشکدهٔ حقوق دانشگاه پنسیلوانیا و عضو هیئت‌علمی دانشکدهٔ حقوق و علوم سیاسی دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات، چالش اصلی را در «عقب‌ماندگی» سیاست خارجه کشور می‌داند. او بزرگترین چالش دستگاه دیپلماسی کشور را ضعف علمی و عملی و دور ماندن از فضای حقیقی نظام بین‌الملل به‌جای بسط واقعیت می‌داند که نه‌فقط در مورد آب و محیط زیست بلکه در سایر حوزه‌ها هم مشکل‌ساز شده است.