|پیام ما| دادگاهی در فیلیپین تأییدیهٔ کاشت رقمی از برنج تراریخته موسوم به «برنج طلایی» (Golden Rice) را در این کشور لغو کرد. فیلیپین در سال ۲۰۲۱ اولین کشوری بود که کشت تجاری برنج طلایی را با هدف مبارزه با کمبود ویتامین آ به‌عنوان عامل اصلی ناتوانی و مرگ در میان کودکان، توسعه داد. اما کارزارهای اعتراضی «صلح‌سبز» (Green Peace) و کشاورزان محلی در ماه گذشته، دادگاه استیناف فیلیپین را متقاعد کرد که این تأییدیه را لغو کند. این گروه‌ها استدلال کرده بودند برنج طلایی ایمن شناخته نشده است و این ادعا نیز مورد حمایت دادگاه قرار گرفت؛ تصمیمی که صلح‌سبز آن را «یک پیروزی بزرگ» خواند. اما در مقابل برخی دانشمندان هشدار داده‌اند تصمیم دادگاه برای جلوگیری از کشت برنج طلایی به‌عنوان محصولی تراریخته (اصلاح‌شدهٔ ژنتیکی) در فیلیپین می‌تواند عواقب فاجعه‌باری داشته باشد. آنها استدلال می‌کنند ممکن است ده‌ها هزار کودک در پی این حکم بمیرند. آنها می‌گویند نه‌تنها هیچ مدرکی مبنی‌بر خطرناک بودن برنج طلایی وجود ندارد بلکه این محصول یک نجات‌دهنده است.

بین مستندات فراوان و مبتنی‌بر آینده‌پژوهی‌ها موارد بسیاری وجود دارند که بر مبنای آنها می‌توان تغییراقلیم را تهدیدی اساسی برای امنیت محیط‌زیستی و به‌تبع آن امنیت بین‌الملل تلقی کرد. مواردی مانند مناقشات منطقه‌ای به‌واسطهٔ مهاجرت‌های اجباری و تلاش برای کسب منابع و منازعات گسترده پیرامون آب و غذا و انرژی در زمرهٔ مخاطرات اساسی آتی قرار می‌گیرند. برخی موارد نیز کمتر مورد توجه سیاستمداران و قانونگذاران قرار گرفته است. در این میان می‌توان به اثرپذیری مرزهای طبیعی از تغییراقلیم اشاره کرد.

|پیام ما| دست‌هایشان بیش از قلم و دفتر و کتاب، کار را می‌شناسد. بیشتر از گچ و تخته ابزار کشاورزی و دامداری را به دست می‌گیرند و دنیای کوچک عشایری خود را می‌سازند اما آنها نیازمند عدالت آموزشی هم هستند. پشت نیمکت‌هایی که به آنان سواد خواندن و نوشتن می‌آموزد و آنان را برای دستیابی به آرزوهای کودکانه‌شان کمک می‌کند. کودکان عشایری در مدارس مختلفی درس می‌خوانند که اکثر آنها با شکل مدارس معمول متفاوت است. محروم‌تر، کوچکتر و با امکانات کمتر. کلاس‌های محدود و چندپایه، کمبود امکانات زیرساختی برای آموزش، قرارگیری در مناطق صعب‌العبور و حتی مرزی، نبود سرویس ایاب‌وذهاب از ویژگی این مدارس است؛ خصوصاً آنکه بسیاری از این مدارس و کلاس‌ها در چادرها و یا کانکس و شبه‌کپر تشکیل می‌شود.

|پیام ما| برنامهٔ هفتم توسعه به‌گفتهٔ معاون آبخیزداری، مراتع و امور بیابان سازمان منابع‌طبیعی و آبخیزداری کشور بر کنترل و کاهش ۲۰ درصدی کانون‌های بحرانی فرسایش بادی به‌عنوان یک هدف بزرگ تأکید کرده است. افزایش کانون‌های بحرانی فرسایش بادی از جمله مواردی است که در سال‌های اخیر به کشور خشک ما آسیب‌های بسیاری وارد کرده. کانون‌های فرسایش بادی در حال افزایش است و این درحالی‌است که به‌گفتهٔ «محمد درویش»، متخصص حوزهٔ بیابان، در برنامهٔ ششم توسعه نیز بر کاهش ۲۰ درصدی کانون‌های فرسایش بادی تأکید شده بود، اما عملاً شاهد اتفاقی نبودیم و برنامهٔ پنج‌سالهٔ ششم نتوانست این هدف را محقق کند. حالا همان عنوان به برنامهٔ هفتم ارجاع یافته است، آن‌هم در شرایطی که این کانون‌ها هرسال به نسبت سال قبل شکننده‌تر شده‌اند.

افزایش بارش در اردیبهشت ماه، متوسط بارش کشور را به حد نرمال رسانده است؛ با این وجود در برخی از مناطق کماکان با کمبود بارش مواجه هستیم. لازم است از منابع آبی در کشاورزی هوشمندانه استفاده شود.