فرقی نمی‌‌کند که فلز سرد و سخت دستشان بدهی یا الیاف نرم ابریشمین. هنرمندان صنایع‌دستی به‌خوبی می‌دانستند که چطور باید به اشیای بی‌جان روح ببخشند. آن را زیبا کنند و در زندگی روزمره استفاده کنند. نمونه‌اش همین صنعت ملیله‌سازی است که به‌گواه تاریخ در کشور ما قدمت دارد. هنری که از قافلهٔ سراشیبی هنرهای صنایع‌دستی جا نمانده و هر چند ثبت ملی شده، اما رمقی برای ادامه‌دادن ندارد چه برسد به اینکه مانند گذشته جلوه‌گری کند.

چادرهای گل گلی با روهای گرفته، کاسه مسی و قاشق به دست؛ خاطرات بسیاری را برای رهگذران زنده می‌کرد، زنی یاد روز عقدش افتاد، سن و سال‌دارترها یاد دوران خوش جوانی‌شان می‌کردند و قاشق‌زنی را می‌شناختند، کاسب‌ها ظرف‌مان را پر می‌کردند و برخی از جوان‌ترها هم می‌پرسیدند «خب که چه؟» ما آیین قدیمی قاشق‌زنی را به جا می‌آوردیم. آیینی که به نیت شفای بیماران، بخت گشایی، گرفتن حاجت و جدال درونی انسان‌ها برای انسانیت است و چهارشنبه آخر سال انجام می‌شده است؛ زمانی که کوچه‌ها با صدای قاشق و کاسه پر می‌شد نه انفجار نارنجک‌های دست ساز و آتش بازی‌‌های هولناک و گوش کر کن.

|پیام ما| یک مطالعهٔ گسترده نشان داد میانگین امید به زندگی مردم جهان در دوران کووید-۱۹ افتی بیشتر از آنچه قبلا تصور می‌شد، داشته است. براساس این مطالعه، در دو سال نخست پاندمی میانگین امید به زندگی در سراسر جهان ۱.۶ سال کاهش پیدا کرده است، درحالی‌که قبلاً تصورات از کاهش امید به‌ زندگی کمتر از این رقم بود. پس از چندین دهه پیشرفت‌های پزشکی و افزایش بدون توقف امید به‌ زندگی در انسان‌ها، برای نخستین‌بار پاندمی کووید-۱۹ امید به‌ زندگی را در جهان کاهش داد.

کاشی‌های فیروزه‌ای، لاجوردی و آبی در بناهای باشکوه ایرانی از شوش و تخت‌جمشید تا مسجد کبود تبریز و مسجد جامع اصفهان هنر زبانزد ایرانیان است که بعد از ظهور اسلام در گوشه‌وکنار این مرزوبوم به غایت خود رسیده و درخشیده است. بااین‌حال، هنر کاشی‌کاری ایرانی یا همان کاشی هفت‌رنگ در مهد شکوفایی‌اش، حال خوشی ندارد و در ورطهٔ فراموشی افتاده‌ است.