آذر ۱۳۹۹، نیروگاه زباله‌سوز نوشهر با ظرفیت پذیرش ۲۰۰ تن زباله در روز و قول تولید سه مگاوات‌ساعت برق، با صرف اعتباری ۲۰۰ میلیارد تومانی افتتاح شد. این مراسم با حضور حسین‌زادگان؛ استاندار وقت مازندران، دکتر محسنی بندپی؛ نماینده مردم نوشهر، چالوس و کلاردشت، محمد زرودی؛ مدیر عامل وقت پسماند استان و دیگر مدعوین از طریق ارتباط ویدیویی با حسن روحانی رییس جمهور وقت، رسماً ولی ناقص، افتتاح شد. علی امانی، شهردار نوشهر در آن زمان، اعضای شورای شهر و سایر مسئولان شهری و شهرهای اطراف هم حضور داشتند و به افتتاح پروژه‌ای تن دادند که تاکنون تکمیل نشده و هنوز با مشکلات مختلفی در ساختار و ابنیه، مواجه است. افتتاح این پروژه مهم و با ارزش، بسیار شتابزده انجام شد. هر چند مشکلات تامین آب، برق و زباله کافی برای کارکرد زباله‌سوز از ابتدا وجود داشت ولی مشکلات محیط زیستی و بهداشتی که کارکرد ناقص و نادرست این زباله‌سوز بر مردم منطقه تحمیل می‌کند قابل چشم‌پوشی و کتمان و ساده‌انگاری نیست.

اواسط دههٔ ۸۰ که خاک‌ها بر سر «تالاب پریان» ریخته شد، اهالی محلهٔ پریان و محله‌های دیگر شهر آستارا نیز بی‌جان شدند. آنها هنوز در خاطرشان مانده وقتی پریان و دیگر تالاب شهریعنی «شیلات» زنده بودند، زندگی چه رونقی داشت. سال ۸۴ اما جاده‌ای از میان تالاب پریان گذر دادند و کم‌کم آنجا را خشک کردند. بعدها هم با مصالح پرش کردند تا دیگر خبری از نیزار، پرندگان مهاجر، قایق‌های ماهیگیری و آدم‌های خوشحال در اطرافش نباشد. تلاش‌ها برای بازپس‌گیری تالاب باعث شد در ماه‌های گذشته سازمان بازرسی کشور سند این تالاب خشک‌شده را به‌نام دولت بزند. با این اتفاق، بارقهٔ امیدی در دل فعالان آستارایی روشن شده است؛ آنها می‌خواهند پریان جان بگیرد و کارزاری برای احیای آن به راه‌ انداخته‌اند؛ کارزاری پر از بیم و امید. آنها نمی‌دانند عزم مسئولان شهری برای احیای تالاب چقدر جدی است و چقدر ممکن است تالابی بعد از دو دهه خشکی بار دیگر رنگ آب به خود ببیند. این درحالی‌است که شهردار آستارا با وجود استقبال از احیای تالاب پریان به «پیام‌ما» می‌گوید قرار است بخشی از سند تالاب به‌نام منابع‌طبیعی و بخشی به‌نام وزارت راه‌وشهرسازی زده شود.