حالا دیگر روزی نیست که تغییر اقلیم با پیامدهای مخربش گوشه‌ای از جهان را درگیر نکرده باشد. یک روز سیل و یک روز موج گرما، روز دیگر اخبار خشکسالی‌های طاقت‌فرسا و کمبود دسترسی به آب سالم و بعد هم مهاجرت‌ها و آوارگی دسته‌جمعی و ... همه و همه از پیامدهای منفی این پدیده‌ی هولناک به شمار می‌روند. با وجود اینکه هر کدام از این حوادث به خودی خود گروه‌های بسیاری را متحمل رنج می‌کنند اما پژوهش‌ها همواره نشان داده‌اند که زنان و کودکان از این وضعیت بیشترین آسیب‌ها را می‌بینند. آخرین گزارش صندوق جمعیت سازمان ملل با همکاری یونیسف و سازمان بهداشت جهانی نشان می‌دهد که با وجود همه این هشدار‌ها و پژوهش‌ها، سیاستگذاران هنوز آثار تغییر اقلیم را دست کم گرفته‌اند و نسبت به سلامت مادران و نوزادانشان بی‌توجه‌اند.

دبیر علمی چهارمین کنفرانس بین‌المللی صیانت از منابع طبیعی و محیط‌زیست از برگزاری این کنفرانس در دانشگاه محقق اردبیلی خبر داد.

|پیام ما| مسئلهٔ «کار کودکان» یکی از مسائل پیچیده نظام اجتماعی ایران است. به رغم تدوین قوانین مختلف آمارها نشان از کاهش شمار کودکان کار حکایت ندارد و هر روز این مسئله در کشور بغرنج‌تر می‌شود. خانه اندیشمندان علوم انسانی با همکاری انجمن جامعه‌شناسی ایران در نشستی به مناسبت روز جهانی کودکان دلایل ناموفق بودن برنامه مقابله با کار کودکان را بررسی کردند. پیام روشنفکر، جامعه‌شناس، ‌احمد میدری معاون سابق رفاه وزارت کار، سید هادی موسوی نیک، پژوهشگر و فرشید یزدانی فعال حقوق کودکان سخنرانان این نشست بودند.

معاون وزیر و رئیس سازمان مدیریت بحران کشور در ستاد پیشگیری و هماهنگی مدیریت بحران استان زنجان گفته  ۶۸ درصد از جغرافیای ایران روی گسل زلزله یا در حریم آن قرار دارد که باتوجه‌به این شرایط باید مهندسی ساختمان و سازه‌ها را به نحوی انجام داد که در هنگام حوادث، ایمنی لازم را داشته باشد.

|پیام ما| چیدمان شرکت‌کنندگان در نشست به شکلی نبود که سيستان‌وبلوچستانی‌ها یک طرف باشند و مسئولانی که از سایر استان‌ها سمتی در این استان دارند و داشتند یک طرف. با این حال گاه در سخنان شرکت‌کنندگان می‌شد این صف‌کشی را دید. آنها که به دنبال توسعهٔ سواحل «مکران» بودند از مزیت‌های آن برای مردم استان می‌گفتند و در مقابل بومیان این استان از چند دهه محرومیتی گفتند که اعتباراتش کام دیگران را شیرین کرده است. کارشناسان مسائل سیستان‌وبلوچستان در نشستی مشترک حول محور توسعه «مکران» مسائل این منطقه را بررسی کردند. آنچه عموم کارشناسا این نشست بر آن اتفاق نظر دارند این بوده است که برتری نگاه امنیتی بر نگاه توسعه مدار سیستان و بلوچستان را دچار چالش کرده است و عمده اعتباراتی که دولت صرف توسعه می‌کند را ناموفق. این مشکلات زمانی اضافه می‌شود که دولت ناچار به اتخاذ تصمیم‌های ویژه‌ای برای منطقه می‌شود. تصمیم‌هایی که معطوف به همسایگی با دو کشور افغانستان و پاکستان است. «موضوع آب و حقابهٔ هیرمند، دیوار امنیتی و کنترل مرزها، افزایش قاچاق و پناهجویان» نیز بر بار امنیتی این منطقه افزوده است.

حدود سه دهه از برنامه‌های گستردهٔ توسعهٔ اقتصادی و صنعتی در سطح کشور می‌گذرد؛ طرح‌های عملیاتی مختلفی نگاشته شده و اتاق‌‌‌های فکر متنوعی راه افتاده و درنهایت وقتی که به این سیاهه از مطالبات نگاهی می‌اندازیم، موارد متعددی باقی مانده که هیچ‌گونه اتفاق خاصی در این زمینه رخ نداده است. در این نوشتار در تلاش هستم برخی از مهمترین این موارد حیاتی را که به توسعهٔ پایدار استان بوشهر پیوند خورده‌اند، اشاره کنم. به‌زعم نویسنده، وضعیت بالینی استان بوشهر در شرایط «سکته» در توسعه قرار دارد و لاجرم باید این کالبد محتضر را احیا کرد. در ضمن چه‌بسا برخی از این موارد هفده‌گانه، در بیشتر استان‌های کشور نیز قابل ردگیری باشد، اما استان بوشهر به‌دلیل اینکه همواره به‌عنوان یکی از استان‌های شاخص در مباحث توسعهٔ صنعتی مورد توجه قرار گرفته و به‌گونه‌ای با تجربهٔ زیستهٔ نویسنده نیز هم‌عنان است، انتخاب شد و تحلیل‌ها به‌طور خاص درباب این استان ارائه شد.