شیوهٔ زندگی که تغییر کرد، برخی از حرفه‌ها برای همیشه از یاد رفت، اما برخی پیشه‌ها توانستند با تغییراتی خودشان را با زندگی مدرن سازگار کنند. حرفه‌هایی که برای همیشه خاموش شدند، بخشی از میراث فرهنگی سرزمین را هم با خود به فراموشی بردند. نفس‌های حرفهٔ چلنگری که آمیخته‌ای از هنر و صنعت است، از نیم‌قرن پیش به شماره افتاد و حالا دیگر چلنگری در ردهٔ هنرهای دستی ازیادرفته دسته‌بندی می‌شود.

قدمت صنایع‌دستی در جای جای ایران به قرن‌ها پیش برمی‌گردد؛ صنایعی که در روزگار رفته بنا بر نیاز آن زمان به‌ وجود آمده است و با ذوق و هنر ایرانی به زیباترین شکل خود درآمده. این صنایع که کاربرد زیادی نیز داشته‌اند، حالا بنا بر تغییر شرایط زندگی به گوشه‌ای رانده شده‌اند. تولید صنایع‌دستی کاهش یافته و انسان امروزی ترجیح داده است بیشتر از کالای ماشینی که هم‌ تنوع و رنگ بیشتری دارد و هم ارزان‌تر است، استفاده کند. برخی از صنایع‌دستی نیز به همین دلیل به فراموشی سپرده شدند. هنر «ماشته‌بافی» یکی از دست‌بافته‌های ارزشمند هنرمندان ایرانی است که از این سرنوشت تلخ بی‌نصیب نمانده.

شهریور، ماه گرامیداشت هفتهٔ دولت است و بازار آمار و ارقام در این ماه‏، گرم. یکی از آمارهای جالب را در همین روزها مدیرکل حمایت از تولید صنایع‌دستی وزارت میراث‌فرهنگی، گردشگری و صنایع‌دستی داده و گفته است ایران سالانه ۳۰۰ میلیون دلار صنایع‌دستی به کشور‌های مختلف و عمدتاً کشور‌های حاشیهٔ خلیج‌فارس و عراق صادر می‌کند. «محمدحسین عسکرپور» البته تأکید کرده است «با در نظر گرفتن ظرفیت‌های خوب اعم از نیروی انسانی ماهر و تنوع تولیدات در کشور، این رقم بسیار ناچیز است و براین اساس در برنامهٔ هفتم توسعه، به‌دنبال طراحی زیست‌بوم صنایع‌دستی در راستای توسعه و ترویج این هنر در کشور هستیم.» اما این عدد در جایگاه جهانی کجاست؟