«مرجان حاجی‌رحیمی»، روزنامه‌نگار حوزهٔ میراث فرهنگی، روز دوشنبه (۸ آبان) در صفحهٔ شخصی خود در اینستاگرام از احتمال قطع گاز کاخ‌موزهٔ جهانی گلستان نوشت. آن‌طور که او نوشته بود: «پس از سه بار اخطار قطعی گاز به‌دلیل بدهی، روز دوشنبه مأمور گاز به کاخ‌موزهٔ جهانی گلستان رفت تا گاز این مجموعه را به‌دلیل بدهی قطع کند که با اصرار رئیس کاخ گلستان مأمور گاز از این کار منصرف شد. این درحالی‌است که درآمد کاخ‌موزهٔ جهانی گلستان در شش‌ماههٔ اول سال حدود ۳۰ میلیارد تومان بوده که مثل درآمد همهٔ موزه‌ها به خزانهٔ دولت واریز شده است. واریز درآمد موزه‌ها به خزانهٔ دولت کار اشتباهی است که رؤسای موزه‌ها را از فعالیت اضافه منصرف می‌کند. کاخ‌موزهٔ جهانی گلستان به‌دلیل آنکه در فهرست جهانی یونسکو ثبت شده، مقصد اول گردشگران خارجی به‌شمار می‌رود.» حالا گرچه روابط‌عمومی کاخ‌موزهٔ گلستان در پاسخ به «پیام ما» می‌گوید که مشکل حل شده است و «آفرین امامی»، رئیس کاخ‌موزه گلستان، هم تصریح می‌کند که در این باره صحبتی نخواهد کرد، اما بار دیگر نگاه‌ها به‌سمت دخل و خرج موزه‌ها جلب شده است.

اگر برای لحظه‌ای چشمانتان را ببندید و سعی کنید رنگ آسمان و کوه‌ها و جزئی‌ترین اشیا دورتان را به یاد بیاورید، کار سختی نخواهد بود. اما لحظه‌ای فکر کنید که هیچگاه آسمان و کوه‌ها را ندیده‌اید و تفاوت رنگ‌ها برایتان به تفاوت در اسامی خلاصه می‌شود. حالا تصور کنید افرادی هستند که قلم به دست می‌گیرند و تصویری را خلق می‌کنند که ظاهرا هیچ‌گاه تا به حال آن را ندیده‌اند، اما آن را درک کرده‌اند. همیشه «دیدن» لازمهٔ خلق یک اثر هنری نبوده و در طول تاریخ، افرادی در سراسر جهان با وجود نابینایی یا کم‌بینایی، توانسته‌اند از هنر نقاشی لذت ببرند. «نیلوفرهای آبی» و «گل رز دریایی» نمونه آثاری از «کلود مونه»، یکی از نقاشان بزرگ تاریخ، تأییدی هستند بر این موضوع. در ایران نیز هنرمندان نابینا قلم به دست می‌گیرند و با دست‌هایشان می‌بینند. افرادی هم هستند که دست از تلاش برای این گروه برنمی‌دارند و نمونه‌اش «مریم رشغی» است. بریل آرتیستی که به شاگردانش می‌گوید «چه چیزی را می‌خواهی ببینی تا به تو نشان دهم.»