«دلمراد» چند سالش بوده؟ کسی نمی‌داند. فقط می‌گویند «پنجاه سال به بالا و شاید شصت سال». اما همه توافق‌نظر دارند که در فقر و تنگدستی در منطقهٔ «نیک‌شهر» زندگی می‌کرده. بااین‌حال همه در آنجا او را به‌عنوان یک دهل‌نواز قابل می‌شناختند. گذران روزگارش هم از طریق مستمری خیلی اندکی بود که ارشاد به او می‌داد. «دلمراد شَکَل‌زهی» یکی از آخرین بازماندگان موسیقی سنتی سیستان‌وبلوچستان بود که روز جمعه به‌دلیل مشکل ریوی و تنفسی از دنیا رفت.

بی‌مهری دولت به نخستین میراث جهانی ایران حد ندارد

آیین بزرگداشت «روز ملی کودک در ایران؛ کودک، میراث‌فرهنگی و هویت ملی» به همت پژوهشکده مردم‌شناسی با مشارکت موزه ملی ایران و گروه پژوهشی هنرهای سنتی در پژوهشگاه میراث‌فرهنگی و گردشگری برگزار شد.

هر قوم و مردمان هر سرزمینی متناسب با جغرافیایشان دست‌بافته‌هایی داشتند. دست‌بافته‌هایی که نشانی از نمادهای آن سرزمین را منعکس می‌کرد. دست‌بافتهٔ هر قومی علاوه‌بر داشتن خصوصیات منحصربه‌فرد که نشان از روحیهٔ هنرمندان آن قوم داشت، باید نیازشان را هم رفع می‌کرد. خطهٔ سرسبز مازندران هم از این تعریف مستثنی نیست. بررسی‌ها نشان می‌دهد نخستین نشانه‌های بافت در مازندران به حدود پنج‌هزار سال قبل از میلاد برمی‌گردد. دست‌بافتهٔ «متکازین» هم به همین قدمت در روستایی به همین نام در شهرستان بهشهر از سوی این قوم بافته‌ می‌شده است و این روزها شاید نامش برایمان آشنا نباشد.