دولت اعلام کرده است برای توسعه و تحقق «نهضت مسکن ملی» در کنار استفاده از اراضی منابع‌طبیعی، ۲۷ نقطهٔ ساحلی نیز برای ساخت شهرک‌های ساحلی شناسایی شده است. موضوعی که بنابر آنچه وزارت راه‌و‌شهرسازی اعلام کرده است، در آستانهٔ قانون شدن است و راه زیادی تا اجرای آن نمانده. هم‌زمانی این خبر با انتشار «تصویب قانون واگذاری شهرک‌سازی به بخش خصوصی»، ذیل برنامهٔ هفتم پنج‌سالهٔ توسعهٔ کشور، این نگرانی را ایجاد کرده است که آیا واقعاً قرار است این شهرک‌ها بخشی از مسکن طبقهٔ محرومان باشد، یا ویلاهای ساحلی برای طبقات خاص.

فیلمی که یکی از اعضای جامعهٔ محلی و فعالان محیط زیست حاشیهٔ پارک ملی بمو می‌فرستد، رد بزرگی از خون نشان می‌دهد و جای دیگری زیر بوته‌ها، شاخ پازنی افتاده است. فردی که فیلم را فرستاده، از این می‌گوید که این پارک ملی بدل به جولانگاه شکارچیان شده است. شاید همین موضوع باعث شده است گروهی از فعالان محیط زیست استان فارس دست‌به‌دست هم دهند بلکه «بمو» از زیر بار فشار بالای شکار غیرمجاز کمر راست کند. البته کسانی هم هستند که می‌گویند اگر امروز اداره‌کل محیط زیست استان حرف از مدیریت مشارکتی می‌زند،‌ ازاین‌روست که آنقدر آش شور شده و منطقه آسیب دیده است که برای نشان دادن اقدامی عملی برای حفاظت ناچار به حرف زدن در این باره شده‌اند، این گروه به حسن نیت اداره‌کل شک دارد.

همه چیز قبل از حوالی ساعت ده و نیم شب که «مونا» به خانه پدرش در کرج برود، اتفاق افتاده بود. «مونا» با صحنه هولناک قتل پدر و مادرش روبرو شد و با پلیس تماس گرفت. ساعتی بعد پزشکی قانونی اعلام کرد: «قتل با ضربات متعدد چاقو یا شیء برنده.» این سکانس پایانی زندگی «داریوش مهرجویی» ۸۴ ساله و همسرش «وحیده محمدی‌فر»، نویسنده و فیلمنامه‌نویس در شامگاه بیست‌ودوم مهرماه بود. سکانسی که کمتر کسی فکر می‌کرد این‌چنین رقم بخورد.

|پیام ما| درست در روزی که رئیس برنامهٔ غذای سازمان ملل متحد وضعیت غزه را «وحشتناک» توصیف کرد، اسرائیل از سازمان ملل خواست که ظرف مدت ۲۴ ساعت نوار غزه را ترک کند. از دوشنبهٔ گذشته و با بالاگرفتن درگیری‌ها در پی عملیات طوفان‌الاقصی علیه رژیم اسرائیل، این رژیم نیز پس از غافلگیری، حمله به نوار غزه را آغاز کرد و از روز دوشنبه، علاوه‌بر حملهٔ موشکی، این منطقه را محاصره کرده و ورود آب، غذا و سوخت را ممنوع کرده است. صهیونیست‌ها می‌گویند رفع حصر غزه را منوط به آزادی گروگان‌ها کرده‌اند، درحالی‌که به غیر از نیروهای حماس، هزاران غیرنظامی در نوار غزه حضور دارند و شرایط هر روز برای آنها وخیم‌تر می‌شود. جایی که دو میلیون و ۳۸۰ هزار نفر در آن زندگی می‌کنند و بنابر گزارش‌های رسمی، سرانهٔ دسترسی به آب روزانه چیزی حدود ۸۰ لیتر بود، اما حالا همین ۸۰ لیتر هم به صفر رسیده است. وزارت بهداشت فلسطین در نوار غزه نیز دیروز اعلام کرد که تاکنون شمار جان‌باختگان حملهٔ رژیم صهیونیستی به هزار و ۷۹۹ رسیده است که ۵۸۳ نفر از آنها کودک هستند. همچنین، در نتیجهٔ این حملات، شش هزار و ۳۸۸ نفر مجروح شده‌اند. از آن‌سو رسانه‌های عبری نیز از جان باختن هزار و ۴۰۰ اسرائیلی خبر می‌دهند.

|پیام ما| در فاصله ۱۰ روز، ۶ نوزاد در بخش مراقبت‌های ویژه بیمارستان هاجر شهرکرد جان باختند و پس از آن بخش مراقبت‌های ویژه نوزادان این بیمارستان به مکانی دیگر منتقل شد؛ اتفاق تلخی که البته منابع رسمی هنوز علت آن را به طور علنی اعلام نکرده‌اند. پیگیری‌های «پیام ما» نشان می‌دهد که دیروز، جلساتی برای یافتن علل پشت پرده مرگ نوزادان با حضور معاون وزیر بهداشت، دانشگاه علوم پزشکی شهرکرد و شورای تامین شهرستان و استانداری برگزار شده است. البته حاضران این جلسه از جمله رئیس دانشگاه‌ علوم پزشکی حاضر به گفت‌وگو نشدند و تنها به گفتن اینکه «موضوع در دست بررسی است»، اکتفا کردند. در همین حال فرماندار شهرکرد در رابطه با علت مرگ این نوزادان مدعی شد که نوزادان زیر یک کیلوگرم وزن‌ و همچنین زمینه بیماری عفونی داشته‌اند.

ابتدای مهر بود که معاون وزیر میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع‌دستی از تصویب طرح ارائه سیم‌کارت بدون فیلتر برای گردشگران خارجی خبر داد تا بدون مشکل بتوانند از اینترنت استفاده کنند. «علی اصغر شالبافیان» اعلام کرد طرح سیم‌کارت بدون فیلتر برای گردشگرهای خارجی در کارگروه رفع مصادیق مجرمانه دادستانی کل کشور تصویب شده است. به گفته او آژانس‌های مورد تأیید این وزارتخانه به منظور بهره‌برداری از سیم کارت بدون فیلتر معرفی شده‌اند. «در مرحله دیگری از این مصوبه، امکان بهره‌برداری گردشگران خارجی از این سیم‌کارت‌ها وجود دارد و با آن موافقت، جلسه‌ای با وزارت ارتباطات، دادستانی و نیروی انتظامی برگزار و به نحوه اجرای طرح پرداخته شده است.»

پیام ما| انتشار تصاویری از «آتیلا پسیانی» در اردیبهشت‌ماه در مراسمی که برای نکوداشت او برگزار شده بود، نگرانی را به جان دوستان و دوستداران این هنرمند دربارهٔ وضعیت جسمانی‌اش انداخت. یکی-دو روز بعد نیز یادداشت «عباس یاری»، رئیس شورای سیاستگذاری مجلهٔ «فیلم امروز»، این نگرانی‌ها را تأیید کرد. او با انتشار یادداشتی از بیماری سرطان آتیلا پسیانی خبر داده بود و در بخشی از یادداشتش نوشت: «افسوس که با تمامی عشق و انرژی‌ای که آتیلا برای کار دارد، او مدتی است میزبانِ مهمانِ ناخوانده‌ای به‌نام سرطان شده و دوره‌های مختلف و سرشار از درد شیمی‌درمانی و تغییر چهره را طی می‌کند.» ماه گذشته نیز انتشار خبری از زبان فرزندش «ستاره پسیانی» مبنی‌بر نامساعد شدن حال این هنرمند طی سفر به فرانسه و بستری شدنش در بیمارستانی در این کشور باز هم نگرانی‌هایی را دربارهٔ وضعیت بیماری این بازیگر به وجود آورد. اما نهایتاً انجمن بازیگران خانهٔ سینما دیروز اعلام کرد آتیلا پسیانی پس از دوران سخت و طولانی بیماری و در خارج از وطن و در سن ۶۶ سالگی از دنیا رفت.

|پیام ما| بعد از تجربهٔ گرمترین تابستان جهان از سال ۱۸۸۰ تاکنون، چرخهٔ آب‌وهوایی «ال‌نینو» به حرکت درآمده و درحال ایجاد ناهنجاری دمایی دیگری است. با اینکه آتش‌سوزی‌های جنگلی و تجربهٔ موج‌های شدید گرمایی در اروپا و آمریکا هم به این چرخه نسبت داده می‌شود، اکنون پیش‌بینی‌های آب‌وهوایی حاکی از احتمال بالای تأثیر ال‌نینو بر ایران و تشدید بارش‌ها در پاییز و تابستان پیش روست. در روزهایی که استان گیلان و به‌ویژه آستارا، بارش‌های ناگهانی را از سر می‌گذراند، کارشناسان هواشناسی می‌گویند بارش‌های پرحجم در مهر، آبان و حتی آذر امسال تداوم خواهد داشت؛ چرا‌که اکنون از فاز «لانینا» خارج شده‌ایم و فاز «ال‌نینو» درحال شکل‌گیری است. کشور که در سه سال گذشته کم‌بارشی محسوس را تجربه کرده است، اکنون باید در انتظار بارش‌های نرمال و فراتر از نرمال به‌ویژه در نیمهٔ غربی باشد؛ هرچند این بارش‌ها کم‌بارشی پیشین و تشنگی زمین را جبران نخواهد کرد.

کمتر از چهارده سال پیش، اتحادیه بین‌المللی حفاظت از طبیعت (IUCN)، گوزن زرد ایرانی را در رده گونه‌های «در معرض خطر انقراض» فهرست سرخ قرار داد. گونه‌ای که سال‌ها در زیستگاه طبیعی‌اش یعنی اطراف دز و کرخه و زاگرس هم به‌خوبی رویت نمی‌شد، از سال ۱۳۸۵ برای تکثیر در اسارت به سایت‌های مختلفی منتقل شد و البته همچنان نتوانست از رده گونه‌های در معرض خطر خارج شود. اکنون که بر اساس گفته مسئولان سازمان حفاظت محیط زیست تنها ۳۰۰ گوزن زرد در ایران وجود دارد، مدیرکل حفاظت محیط زیست آذربایجان غربی گفته است: «با افزایش جمعیت گوزن‌های زرد ایرانی در مرکز تکثیر رشکان، افزون بر آنکه زمینه انتقال این گونه به زیستگاه اشک پارک ملی ارومیه وجود دارد، امکان انتقال به سایر زیستگاه‌ها هم ممکن است و با این اقدامات تاثیرگذار، امیدها برای خارج شدن گوزن زرد ایرانی از لیست قرمز (در معرض انقراض) وجود دارد.» کارشناسان حیات وحش اما این ادعا را رد می‌کنند. آنها می‌گویند این نقل و انتقالات و افزایش چند فرد، دلیلی برای خروج از فهرست قرمز نیست و گوزن زرد ایرانی همچنان گونه‌ای است در معرض خطر. در همین حال «هوشنگ ضیایی» که سال‌ها مسئول پروژه احیای گوزن زرد ایرانی بوده هم به «پیام‌ما» می‌گوید: «گونه‌ای که در اسارت تعدادش زیاد می‌شود، جزو حیات وحش نیست.»

«شما روزی خواهید شنید که چرخ هواپیمایی در چاله‌ای گیر می‌کند، یا قطاری به ناگهان از روی ریل سقوط می‌کند، یا جاده‌ای خودروها را می‌بلعد. شاید این موضوع الان برای برخی مانند یک جوک باشد، اما اگر وضعیت به همین شکل پیش برود، این اتفاقات خواهد افتاد.» این را «غلامعلی جعفرزاده ایمن‌آبادی»، رئیس پیشین سازمان نقشه‌برداری کشور با صدایی حاکی از نگرانی زیاد می‌گوید. هفتهٔ قبل نیز «علی جاویدانه»، رئیس فعلی همین سازمان، به کمیسیون اصل نود مجلس شورای اسلامی رفته بود و دربارهٔ آنچه این روزها «فرونشست زمین» گفته می‌شود، هشدار داده بود؛ جلسه‌ای که از آن فقط یک جمله به رسانه‌ها رسید: «فرونشست به مرحلهٔ خطرناکی رسیده و در کشور پنج برابر نُرم جهانی فرونشست در حال وقوع است.» جمله‌ای که چندان هم مورد توجه رسانه‌ها قرار نگرفت. اگرچه دربارهٔ خالی‌ شدن آبخوان‌ها و اضافه‌برداشت از منابع آب زیرزمینی در رسانه‌ها صحبت‌های زیادی مطرح شده است، اما فرونشست به‌عنوان یکی از تبعات مهم این اضافه‌برداشت‌ها چندان محل بحث‌های داغ نیست. با خالی‌ شدن آبخوان‌ها سطح‌ زمین آرام‌آرام و نامحسوس پایین می‌رود و به چشم نمی‌آید. فقط در جاهایی مانند دهانهٔ چاه‌ها که لوله داخل زمین رفته است، این پایین رفتن سطح زمین آشکار می‌شود. کشاورزان قدیمی تصور می‌کردند که لولهٔ فرورفته در زمین آرام‌آرام در حال بیرون آمدن است، به همین دلیل برخی به این پدیده، «لوله‌زایی چاه‌ها» هم می‌گفتند. اما ماجرا بسیار فراتر از اینهاست؛ نه فقط فرونشستن زمین نشان از خالی شدن و کاهش ظرفیت و تخریب آبخوان دارد، که تبعاتی هولناک‌تر هم از پی آن در انتظار پهنه‌های خاکی است. زمین سست می‌شود و سازه‌هایی که به اعتبار استحکام زمین بر آن برپا شده‌اند نااستوار می‌شوند، ساختمان‌ها و تأسیسات متزلزل می‌شوند و خسارت به‌بار می‌آورند. گاهی نیز تونل‌های طبیعی و زیرزمینی خالی‌شده از آب دیگر توان تحمل بار لایه‌های رویی خود را ندارند، زمین به‌ناگاه دهان باز می‌کند و «فروچاله» تا صدها سال بر سطح زمین باقی می‌ماند. این تصویری‌است از آنچه تاکنون در نقاطی از ایران رخ داده و دست‌کم در ۱۱ درصد مساحت ایران در شرف وقوع است.