بایگانی مطالب : حیات وحش
زخم ناسور محیط بانی
پنج روز از خبر درگذشت «سید حسین حسینی»، محیطبان استان فارس، گذشته است و هنوز همکاران و دوستانش تاب و توان صحبت از او را ندارند. او را یکی از جسورترین و خاصترین محیطبانان منطقه میدانند. کسی که فقط یک روز بعد از پایان کلاس محیطبانی و برگشت از کرج به منطقه، برای دستگیری شکارچیانی که در منطقهٔ «کُنار تخته کازرون» مشاهده شده بودند، راهی آنجا شد. اما قبل از رسیدن به منطقه در تصادف جان عزیزش از دست رفت؛ آنهم در روز ملی محیطبان. در همین روزها که همچنان تلخی از دست رفتن این محیطبان گسترده بود، خبر شلیک مستقیم به یک محیطبان دیگر در اشترانکوه لرستان به گوش رسید؛ او از ناحیهٔ دست مجروح شده بود. محیط بانان با این همه مخاطره، چگونه می توانند به وظایف حرفهایشان عمل کنند؟
گردشگری دستوری در میانکاله
میانکاله در سال ۱۳۴۸ بهعنوان منطقهٔ حفاظتشده و در سال ۱۳۵۴ بهعنوان تالاب بینالمللی معرفی شد. در سال ۱۳۵۵ نیز این منطقه عنوان ذخیرهگاه زیستکره یونسکو را دریافت کرد. در این دههها بارها بحث گردشگری میانکاله مطرح شده است که آخرین آنها به سفر اخیر «ابراهیم رئیسی» به مازندران برمیگردد. او در سفر خود ضمن گلایهٔ شدید و بازخواست از وزارت میراثفرهنگی و گردشگری بهدلیل تعلل پنجماهه در اجرای این طرح بهرغم صدور مجوز از سوی سازمان محیطزیست دستور داد با تدوین طرح اقتصادی تالاب میانکاله برای جذب سرمایهگذاری، اجرای مصوبات طرح احیای این منطقه باجدیت پیگیری و دنبال شود. این درحالیاست که کارشناسان میگویند آنچه میانکاله نیاز ندارد، گردشگری مبتنیبر سرمایهگذار و توریسم انبوه است.
احیای گور با احیای حفاظت مشارکتی
«۲۶ اردیبهشت ۱۴۰۳، به دنیا آمدن اولین کره گور ایرانی در طبیعت پارک ملی کویر!» این روایت کلیپ ۴۴ثانیهای از پارک ملی کویر با صدای معاون پارک ملی کویر است. از ثانیهٔ اول مادر و کره داخل قاب هستند و تا به آخر هم در مرکز نگاه فیلمبردار یعنی «مهدی لهردی» میمانند. ابتدا سر دو گور دیگر دیده میشود، اما فیلمبردار سوژهٔ اصلی را رها نمیکند و بهدنبال نشان دادن جمعیت گله نیست. تنها در آخرین لحظه هفت گور را میبینیم که جلوی آنها کره نورسیده گام برمیدارد. «امید گیوری»، «مسعود شاه حسینی»، «امیر مهرپرور» و «رضا کاشانی» چهار محیطبانی هستند که در این پارک بجد در کار حفاظت از گورها مشغولند، این صحنه و خبر خوش حاصل تلاش این چهار نفر بههمراه «رضاشاه حسینی»، رئیس پارک و «مهدی لهردی»، معاون او، در کنار مدیران ادارهکل محیطزیست استان سمنان مانند «بهرامعلی ظاهری»، مدیرکل، و «مرتضی فرخی»، معاون محیط طبیعی، است.
مشارکت چهها که نمیکند!
حفاظت از حیاتوحش در مترو!
درحالیکه بخش زیادی از آسیبهای محیطزیست از سوی نهاد دولت و پیمانکاران آن و در مناطقی دور از دسترس مردم ساکن شهرها رقم میخورد، سازمان حفاظت محیطزیست تلاش دارد با تبلیغات در دل شهرها به مصاف مسائل برود. اما استفادهٔ ناقص از شیوههای افزایش آگاهی عمومی در راستای حفاظت از محیطزیست ممکن است به ابزاری در راستای عکس اهداف خود تبدیل شوند. در این متن سعی شده است جایگاه و سازوکار کلی افزایش آگاهی عمومی برای سیاستگذاریها در راستای حفاظت از محیطزیست ترسیم شود.
سموم کشاورزی آفت جان پرندگان
|پیام ما| از سال ۲۰۰۶ تاکنون به مناسبت روز جهانی پرندگان مهاجر، پرندهشناسان، پرندهنگران، فعالان حوزهٔ حیاتوحش و دوستداران طبیعت برنامههایی به مناسبت این روز برگزار میکنند. امسال تأکید این روز به مقولهای اختصاص دارد که کمتر به آن توجه شده است؛ حشرات! مشکل اساسی پرندگان مهاجر در ایران
کلاف سردرگم حفاظت
براساس تصویب شورایعالی محیطزیست جریمه شکار غیرمجاز حیاتوحش ۳.۹ برابر شد. از نظر معاون محیط طبیعی سازمان حفاظت محیطزیست این افزایش میتواند بازدارندگی ایجاد کند و شکار غیرمجاز را کاهش دهد. در مقابل برخی کارشناسان حیاتوحش معتقدند تنها زمانی بازدارندگی ایجاد خواهد شد که مجموعهای از اقدامات در کنار هم انجام شوند. آنها به «پیام ما» میگویند ممکن است یکی از تبعات ناخواستهٔ چنین افزایشی تنها بالا رفتن سطح تعارض و درگیریها باشد.
یک سال مذاکرهٔ نفسگیر برای حفاظت
تاریخ محیطزیست ایران با نام «اسکندر فیروز» گره خورده است؛ اغلب افراد او را اولین شخصیتی میدانند که حفاظت از گونههای حیاتوحش در ایران را پایهگذاری کرد. این درحالیاست که «منوچهر ریاحی» سال ۱۳۳۴ پیشنویس اولین قانون شکار در ایران را نوشت. قانونی که ریاحی برای تصویب آن پافشاری و جهد تمام کرد، آغازی برای راه سخت حفاظت از حیاتوحش در ایران بود. در پنجاهوششمین جلسهٔ سفرنامهخوانی، کتاب خاطرات منوچهر ریاحی با عنوان «سراب زندگی، گوشههای مکتومی از تاریخ معاصر ایران» بررسی شد. در این نشست «حمیدرضا میرزاده» فعال و خبرنگار باسابقهٔ محیطزیست به معرفی این کتاب و شخصیت منوچهر ریاحی پرداخت.
سوژه زبان ندارد
تصاویر حیاتوحش در شبکههای اجتماعی معمولاً دستبهدست میچرخد، تصویر عقابی در حال گرفتن طعمه، سنجابی با گلی در دست، روباهی که روی کاناپه نشسته یا پلنگی که دمدمای غروب آفتاب رو به افق دارد. آیا عکاسی حیاتوحش پروتکل اخلاقی خاصی دارد؟ عکاسان حیاتوحش چطور با تصاویری که میگیرند، مخاطبان را به اشتباه میاندازند؟ چه ترفندهایی وجود دارد و آیا باید از این ترفندها بهره گرفت؟ در گفتوگو با «پوریا سرداری»، کارشناس حیاتوحش که عکاسی از حیاتوحش را هم به شکل حرفهای دنبال میکند، این پرسشها را در میان گذاشتیم.
عکاسی به قیمت جان پرندگان
«پرندهها با شبکههای اجتماعی آشنا نیستند، آنها نمیدانند شما قرار است یک عکس از جوجه یا لانهشان بگیرید و بعد آن را با دیگران به اشتراک بگذارید. پرندهها با دیدن شما احساس ناامنی میکنند، آنها ممکن است برای همیشه آن لانه را ترک کنند. شما عکس خود را گرفتهاید، اما در عین حال آسیبی هم زدهاید که قابلجبران نیست.» اینها گفتههای «ایمان ابراهیمی»، کارشناس حیاتوحش، خطاب به کسانی است که این روزها دوربین بهدست، دنبال عکاسی از پرندگان هستند؛ آنهم در فصل بهار که زیستگاههای پرندگان بهواسطهٔ حضور جوجهها حساسیت بیشتری دارند.