در دنیای امروز که با چالش‌های جدی محیط‌زیستی مواجه هستیم، آموزش محیط‌زیست به‌عنوان یکی از ابزارهای کلیدی برای مقابله با این مسائل اهمیت بسیاری پیدا کرده است. تغییر اقلیمی، کاهش منابع طبیعی، آلودگی هوا و آب و از بین رفتن تنوع‌زیستی تنها بخشی از مشکلاتی هستند که نیازمند توجه و اقدام فوری هستند. آموزش‌های محیط‌زیستی نه‌تنها به دانش‌آموزان کمک می‌کنند تا آگاهی بیشتری دربارۀ مسائل محیط‍‌زیستی کسب کنند، بلکه آن‌ها را به انجام اقدامات عملی و مؤثر در حفاظت از محیط‌زیست ترغیب می‌کنند. ضرورت برخورد با بحران‌های اکولوژیکی نیازمند رویکردهای آموزشی نوآورانه است. آموزش محیطی نقش کلیدی در شکل‌دهی به نگرش‌ها و رفتارهایی دارد که پایداری و حفظ محیط‌زیست را تأیید می‌کند. این نوع آموزش‌ها می‌توانند به کودکان و نوجوانان کمک کنند تا اهمیت حفاظت از منابع طبیعی و زندگی پایدار را درک کنند و مهارت‌ها و دانش لازم برای مواجهه با چالش‌های محیط‌زیستی را کسب کنند.

یک مطالعهٔ انجام‌شده در سال ۲۰۱۴ در اندونزی نشان داد چنددستگی قومی با شدت جنگل‌زدایی رابطه دارد. براساس این مطالعه سیاست‌های تمرکززدایی که در یک‌چهارم قرن گذشته توسط دولت این کشور به اجرا درآمد، با دامن‌زدن به چنددستگی قومی باعث افت سرمایهٔ اجتماعی، افزایش فساد بین سیاستمداران و همچنین ازدیاد قلمروهای قدرت شد که این عوامل عمده به‌همراه چند عامل دیگر نتیجه‌ای جز افزایش بهره‌برداری‌های غیرمجاز و تخریب جنگل‌های حاره‌ای اندونزی نداشت.

|پیام ما| تعریف مورد اجماع فعلی از جنگل، آشکارا بر سنگ بنای نگاه اکونومیک استوار شده است و کارکردهای اکولوژیک جنگل را به رسمیت نمی‌­شناسد. تجربهٔ عملی در ساختار مدیریتی و حفاظتی جنگل­‌های کشور هم بیانگر این است که بیش از ۹۳ درصد سطح جنگل­های کشور به‌دلیل عدم همخوانی با مبانی اقتصادی و به‌طور مشخص ناتوانی در تولید چوب، از چتر حمایتی نگرش «جنگلداری» محروم و به‌نوعی رهاشده هستند.