عملیات اجرایی نخستین ناحیهٔ صنعتی-تخصصی صنایع‌دستی همزمان با سفر رئیس‌جمهوری به استان فارس و با حضور سرپرست سازمان صنایع کوچک و شهرک‌های صنعتی ایران و معاون امور معادن و صنایع معدنی وزیر صمت در شیراز آغاز شد. راه‌اندازی این ناحیهٔ صنعتی، از سال ۱۳۸۶ مصوبهٔ هیئت وزیران را داشت، اما با مصوبهٔ شورای برنامه‌ریزی استان، امسال (۱۴۰۲) پس از ۱۶ سال عملیاتی شد. پیش از این (از سال ۱۳۹۴) قرار بود نخستین شهرک صنایع‌دستی تخصصی و گردشگری در شهرستان رامسر استان مازندران ساخته شود که هنوز خبری از اجرای آن نیست. مازندران، مرکزی، اصفهان، آذربایجان‌شرقی و اردبیل هم وعده‌ یا طرح‌هایی در این باره داشتند که سرنوشت هیچ‌کدامشان هنوز روشن نیست.

وضعیت فرونشست در محوطهٔ تاریخی «نقش‌رستم» بحرانی شده و طی چند روز اخیر دوباره نگاه‌ها را به این پدیده جلب کرده است. چند سالی است کارشناسان نسبت به فاجعه‌بار شدن پدیدهٔ فرونشست و آسیب آن به بناهای تاریخی فارس، یزد و اصفهان هشدار می‌دهند و حالا گلستان هم به این فهرست اضافه شده است. «نقش‌رستم» جزء همان بناهایی بود که طی این مدت به‌همراه «تخت‌جمشید» و مجموعه‌آثار تاریخی اصفهان در معرض آسیب شدید ناشی از فرونشست‌ اعلام شده بود. درحالی‌که سال گذشته مسئولان وزارت راه‌وشهرسازی و میراث‌فرهنگی از امضای یک تفاهم‌نامه برای رسیدگی به این بحران خبر داده بودند، اما حالا با گذشت یکسال نه‌تنها این تفاهم‌نامه به جایی نرسیده که فرونشست هم در حال بعلیدن «نقش رستم» است؛ دو ترک عمیق در این محوطه ایجاد شده که محل تلاقی آنها، بنای اصلی است و یکی از شکاف‌ها به دیوارهٔ بنا هم رسیده.

ابتدای مهر بود که معاون وزیر میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع‌دستی از تصویب طرح ارائه سیم‌کارت بدون فیلتر برای گردشگران خارجی خبر داد تا بدون مشکل بتوانند از اینترنت استفاده کنند. «علی اصغر شالبافیان» اعلام کرد طرح سیم‌کارت بدون فیلتر برای گردشگرهای خارجی در کارگروه رفع مصادیق مجرمانه دادستانی کل کشور تصویب شده است. به گفته او آژانس‌های مورد تأیید این وزارتخانه به منظور بهره‌برداری از سیم کارت بدون فیلتر معرفی شده‌اند. «در مرحله دیگری از این مصوبه، امکان بهره‌برداری گردشگران خارجی از این سیم‌کارت‌ها وجود دارد و با آن موافقت، جلسه‌ای با وزارت ارتباطات، دادستانی و نیروی انتظامی برگزار و به نحوه اجرای طرح پرداخته شده است.»

«سُوچِن» انگار گره خورده باشد به تاریخ بلوچستان؛ هنری که گرچه نمی‌توان تاریخ مشخصی برای ابتدایش یافت، اما از وقتی که رودوزی‌ها خود را به جزئیات لباس‌ها اضافه کردند به دست زنان بلوچی و روی لباس‌های این خطه جای گرفت. دخترکان بلوچی نیازی به آموزش ندارند، آن‌ها از وقتی که می‌توانند سوزن به دست بگیرند و روی پارچه کوک بزنند، دوخت‌ها را از بر هستند؛ آنچه در خیال دارند را روی پارچه می‌آورند تا نقوش هندسی از گل‌ها، بته‌ها و ترکیب رنگ‌ها شکل بگیرد که گاهی در سفال‌های کلپورگان (روستای جهانی سفال) می‌بینید و گاهی در طرح‌های هندسی برجای مانده در نقوش تاریخی. هرچند برخی معتقدند این نقوش برگرفته از نقش سنگ‌نگاره‌های پیش از تاریخ است، اما از نگاهی دیگر به نظر می‌رسد بیش از هر چیز، هنرمندان بلوچ با ارائه طرح‌ها، نقش و نگارها، محیط، جامعه، باورها و رفتارها، خواسته‌ها و آرزوهای خودشان را بازگو می‌کنند. بلوچی‌دوزی گرچه هنری فراموش شده نیست و بعد از دوره اوج در دهه ۱۳۴۰ و ۱۳۳۰ در یک دهه گذشته هم پای خود را به دنیای مد و فضای مجازی باز کرده است،‌ اما از نگاه محلی‌ها و کارشناسان تا رسیدن به جایگاه واقعی فاصله دارد.

رویکرد اصلی برای گزینش کشورها برای لغو یک‌طرفهٔ روادید، مبتنی بر سیاست‌های خارجی دولت سیزدهم بوده که روی توسعه با کشورهای همسایه، مسلمان، حوزهٔ تمدنی و پیمان‌های ملحق‌شده مثل شانگهای و بریکس تاکید دارد