«در حال حاضر نحوهٔ گسترش شهر مشهد به‌شکلی است که بخش‌هایی از آن مستقیماً در معرض سیلاب‌های شدید دوره‌ای و بخش وسیعی از آن نیز با مشکل آبگرفتگی سطح معابر و آلودگی‌های ناشی از آن قرار دارد.» این هشداری است که پژوهشکدهٔ سوانح طبیعی کشور در گزارشی که از سیلاب غافلگیرکنندهٔ اخیر این کلانشهر ارائه داد، بیان کرده و ادامه می‌دهد: «گسترش شهر و تبدیل کاربری‌های اراضی، سیلاب‌های آینده را خطرناکتر می‌کند.» این گزارش همچنین می‌گوید کلانشهر مشهد با موقعیت و قرارگیری ویژهٔ آن بر سطح دشت تراکمی و مخروط‌افکنه‌های آبرفتی، «مدیریت خطرپذیری سیلاب بر مبنای تحلیل خطرپذیری، ارزیابی خطر و ارائهٔ برنامهٔ راهبردی مدیریت سیلاب دشت دارای مجموعه اقدامات قبل، حین و پس از وقوع سیلاب»، جامع‌ترین پیشنهادی است که می‌تواند علاوه‌بر خطرات سیلاب فعلی و آینده، خطر سیلاب پیوسته را نیز مدنظر قرار دهد و اقدامات جامعی را در مدیریت خطرپذیری سیلاب داشت.

ایران ۱۰ گربه‌سان داشت که با انقراض شیر و ببر تعدادشان به هشت گونه رسید. یوز و پلنگ از میان گونه‌های باقیمانده شناخته‌شده‌اند و سایهٔ سنگین‌شان به‌لحاظ بودجه و اطلاع‌رسانی بقیه را به محاق برده است. جمعی از کارشناسان حیات‌وحش چهارشنبه و پنجشنبه، نهم و دهم خرداد، در یزد دور هم جمع شدند تا دربارهٔ یکی از این گونه‌های کمترشناخته‌شده و راه‌های حفاظت از آن همفکری کنند؛ گربه پالاس!

بین مستندات فراوان و مبتنی‌بر آینده‌پژوهی‌ها موارد بسیاری وجود دارند که بر مبنای آنها می‌توان تغییراقلیم را تهدیدی اساسی برای امنیت محیط‌زیستی و به‌تبع آن امنیت بین‌الملل تلقی کرد. مواردی مانند مناقشات منطقه‌ای به‌واسطهٔ مهاجرت‌های اجباری و تلاش برای کسب منابع و منازعات گسترده پیرامون آب و غذا و انرژی در زمرهٔ مخاطرات اساسی آتی قرار می‌گیرند. برخی موارد نیز کمتر مورد توجه سیاستمداران و قانونگذاران قرار گرفته است. در این میان می‌توان به اثرپذیری مرزهای طبیعی از تغییراقلیم اشاره کرد.

کارشناس ثبت میراث فرهنگی ناملموس اداره‌کل میراث‌فرهنگی، صنایع‌دستی و گردشگری استان کرمانشاه با اعلام آغاز «هه‌وارنشینی» مردم روستاهای منطقه اورامانات، گفت: این نوع از سبک زندگی خاص مردم این منطقه است.

«انگار که ملائکهٔ بهشت پخته بودنش...» این آخرین جمله‌ای بود که در استوری صفحهٔ اینستاگرامش نوشت. احتمالاً همان لحظه‌ها داشت جملاتی را به‌سادگی به زبان می‌آورد و هیچ‌کس نمی‌دانست از چند ساعت بعد، «آخرین‌بار» را می‌توان برای او به کار برد. احتمالاً فکرهای بزرگ در سر داشت، احتمالاً می‌خواست ترجمه کند، زندگی کند، بنویسد. اما خبر چند ساعت بعد منتشر شد: «نیلوفر امرایی، مترجم و روزنامه‌نگار درگذشت.» و چند دقیقه بعد نیز فضای مجازی پر شد از افسوس از دست‌دادنش و تسلیت به خانوادهٔ او.

یکی از قدیمی‌ترین نقاطی که سینمای ملی ایران به جهت ساخت انواع مستند و روایت‌هایی گوناگون تصویری به سراغ آن رفت، کوهستان زاگرس و اقوامی بود که همواره نوع برخوردشان با طبیعت، نوع کشمکشی که با مرزها داشته‌اند و طرز نگاه‌شان به زندگی منحصربه‌فرد بوده. هنوز هم می‌توان در میان دره‌ها و قله‌های سر به فلک کشیده قصه‌هایی را یافت که در چیستی اکولوژیک سینما، گونه‌ای آندمیک محسوب می‌شوند. این همان جادوی زاگرس است که از دیرباز بسیاری از هنرمندان خلاق خارجی و ایرانی را به سمت خود فراخوانده تا بخشی از اشک‌ها و لبخندهایش را روایت کنند.