برخی می‌گویند نخستین زیرانداز دست بشر همین نی چیت‌هایی بوده که با موی بز و نی‌های روییده شده اطراف رودخانه بافته بودند؛ هنری که عشایر طلایه‌دار آن هستند و برای حفاظت از چادرهای خود از آن استفاده می‌کنند. نی چیت‌ها کاربری مختلفی داشتند و ذوق و خلاقیت زنان هنرمند عشایر زیبایی و جذابیت آن را بیشتر هم می‌کرد، اما این هنر که می‌توانست به خانه‌های امروزی هم راهی داشته باشند، این روزها در معرض فراموشی است؛ هم اسمش و هم راه و رسم بافتنش. نی چیت‌بافی در استان‌هایی که محل گذر عشایر بوده رونقی داشته که حالا از آن خبری نیست.

یک سال پس از ثبت ملی «اسب کرد»، مدیرکل میراث‌فرهنگی، گردشگری و صنایع‌دستی کرمانشاه از پیگیری برای تشکیل پروندهٔ مشترک این پرونده با عراق در فهرست جهانی خبر می‌دهد. این اثر سال گذشته با عنوان «آیین‌های سنتی اسب کرد» به ثبت رسیده بود؛ اسب کرد یکی از اصیل‌ترین نژادهای اسب ایرانی است که براساس نظر بسیاری از کارشناسان، اسب عرب در دو هزار سال گذشته از این نژاد تکثیر یافته است و حالا پروندهٔ ثبت جهانی آن در انتظار ثبت ملی در کشور عراق است.

احکام برنامه ششم توسعه طی سال‌های گذشته بر توسعهٔ صنعت برق پاک و استفاده از پنل خورشیدی قابل جابه‌جایی برای زندگی کوچ‌نشینان تأکید کرده است. بااین‌حال، عمده تأمین برق مورد نیاز عشایر در اکثر نقاط کشور با استفاده از موتورهای سیار برق با سوخت بنزین و گازوئیل است که از کنار سهمیهٔ سوخت عشایری تأمین می‌شود. دولت می‌گوید کمتر از ۳۰ هزار پنل طی پنج سال گذشته توزیع کرده اما برای توسعه آن برنامه دارد. عشایر می‌گویند سهمیه سوخت کفاف تولید برق را نمی‌دهد. دولت برای خرید پنل به عشایر وام می‌دهد، اما عشایر می‌گویند امکان بازپس‌دهی وام را ندارند. سال گذشته «عباس پایی‌زاده»، رئیس وقت سازمان امور عشایری کشور، اعلام کرده بود «۸۵ درصد عشایر فاقد دسترسی به برق هستند، تلاش می‌شود در یک برنامهٔ دو تا سه ساله تمامی عشایر کشور از نعمت برق برخوردار شوند.»

«دوستان در لامرد کمین زدن. یک سمند گشت راه را پلمپ کرده. وارد حوزه نشید. تا زمانی که خبر ندادم از جاساز بیرون نیایید.» «ابراهیم» این پیام را در گروه «نان‌آوران» می‌فرستد و به «نسرین» زنگ می‌زند که «آیه‌الکرسی» بخواند تا این بار که بارشان لاستیک است، به «قفلی» نخورد. «همان‌طور که چشمان سُرخم را تیز کرده‌ام، همه حواسم برای پاییدن مامورها به آن سمت جاده است. ساعت نزدیک به سه صبح است. ماموران را تا پایگاه نیروی انتظامی تعقیب می‌کنم. مطمئن که می‌شوم ماشین را در پایگاه پارک کرده‌اند، به راننده‌هایم زنگ می‌زنم که جاده باز شد. چراغ‌ها را روشن کنید و سریع شوتش کنید.» همین‌طور که مرد در حال تعریف این خاطره است، همسرش بساط چای و میوه را آماده می‌کند. اسمشان را در این گزارش، «ابراهیم» و «نسرین» می‌گذاریم. دو سال از ازدواجشان می‌گذرد و خانه اجاره‌‌ای و نقلی‌شان هنوز رنگ‌وبوی زندگی تازه‌عروس و دامادها را می‌دهد.

یش از یک ماه است که کمبود شیرخشک در بازار، پدر و مادرهای نوزادان را برای تهیهٔ قوت غالب فرزندانشان بین داروخانه‌های شهرهای کوچک و بزرگ کشور سرگردان کرده. خانواده‌هایی که با سهمیه‌ای شدن شیرخشک، برای تضمین حق حیات کودکانشان به دیگران می‌سپارند برایشان یک قوطی شیرخشک پیدا کنند. قرار بود معضل کمبود این مادهٔ مغذی که برای بعضی از نوزادان یک مکمل تغذیه‌ای و برای بعضی دیگر تنها انتخاب غذایی است، تا آبان‌ماه براساس قولی که «سید حیدر محمدی»، رئیس سازمان غذا و دارو داده بود، رفع شود؛ اما نشد. حالا در هفتهٔ دوم آبان‌ماه، رئیس سازمان غذا و دارو بار دیگر وعده داده که «با اقدامات صورت‌گرفته برای تأمین مادهٔ اولیهٔ تولید شیرخشک درصورت پایبندی شرکت‌ها به تعهداتشان، در اواخر آبان تولید شیرخشک کفاف نیاز داخل را بدهد.» این، درحالی‌است که «هانی تحویل‌زاده»، رئیس انجمن صنفی تولیدکنندگان شیرخشک و غذای کودک، علت کمبود شیرخشک در بازار را تصمیمات سازمان غذا و دارو می‌داند و می‌گوید که این سازمان با تولیدکنندگان شیرخشک به‌مثابه شرکت‌های بازرگانی برخورد می‌کند و ارز لازم برای تأمین مواد اولیه تولید را به‌ آنها اختصاص نمی‌دهد: «در حال حاضر فقط پنج شرکت تولیدکنندهٔ شیرخشک فعال هستند که از ظرفیت تولید آنها استفاده نمی‌شود و فقط از بدهی ارزی دو تا از آنها کم شده. از طرفی سازمان غذا و دارو اعلام کرده که مشکل تا آبان حل می‌شود، اما هنوز اتفاقی نیفتاده است. اگر کمبودی وجود دارد، باید از همهٔ ظرفیت پنج شرکت استفاده شود.»