مدیر کل میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی استان مرکزی از تعرض بولدوزرها به محوطه باستانی قلعه‌نو که دارای آثاری از دوره‌های مختلف تاریخی است، خبر داد.

دو روز تا برگزاری چهل‌وششمین کمیتۀ میراث جهانی یونسکو در هندوستان باقی مانده؛ نشستی که قرار است از ۲۱ تا ۳۱ جولای ۲۰۲۴ (۳۱ تیر تا ۱۰ مرداد ۱۴۰۳) در دهلی نو (هند) برگزار شود و طی آن، ۲۷ مکان پیشنهادشده برای ثبت در فهرست میراث جهانی یونسکو و وضعیت حفاظت از ۱۲۴ مکان که قبلاً در فهرست میراث جهانی و همچنین در فهرست میراث جهانی در خطر ثبت شده‌اند، بررسی شود. ایران نیز در این نشست پروندۀ «هگمتانه و مرکز تاریخی همدان» را پیشنهاد کرده که شورای جهانی بناها و محوطه‌های تاریخی (ایکوموس) به آن ایرادهایی وارد کرده و خواستار تعلیق‌اش شده است. با وجود این، مسئولان استانی به برگزاری این اجلاس و ثبت جهانی هگمتانه امیدوارند.

مدیرکل میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع‌ دستی فارس با اشاره به اجرای ۶ طرح ملی حفاظتی، مرمتی و ساماندهی در محوطه میراث جهانی پاسارگاد در سال جاری، گفت: یکی از این طرح‌های بزرگ و مهم مرمت آرامگاه کوروش است که در قالب ۴ فاز طراحی و تعیین‌شده و هم‌اکنون فاز نخست آن آغاز شده است.

گروهی از باستان‌شناسان از دانشگاه «هرادتس کرالووه» در جمهوری چک هنگام کاوش‌های قبل از ساخت یک بزرگراه، بقایای یک محوطه دفن ماقبل‌تاریخ را کشف کردند.

|پیام ما| ماناها حالا بیشتر از یک نام در تاریخ ایران هستند؛ قومی که در میانۀ جنگ‌های خونین بین دو حکومت «آشور» و «اورارتو» با پیشوایی «ایرانزو» قلمروی خود را گسترش دادند و حکومتی را در جنوب دریاچۀ ارومیه بنیان گذاشتند. این قوم از قرن هشتم قبل از میلاد تا قرن ششم قبل از میلاد بر این سرزمین حکومت کردند و در این مدت با استفاده از فرصت مبارزه میان دولت آشور و اورارتو، بر قدرت خود افزودند و سرانجام به دست مادها از میان رفتند. حالا آنچه از این حکومت به یادگار مانده را باید در جایی میان «تپه قلایچی» (بوکان)، «تپه زیویه» (سقز) و «تپه حسنلو» (نقده)‌ جست‌وجو کرد. هرچند در نتیجۀ نُه فصل کاوشی که از سال‌های ۱۳۶۴ تا ۱۳۸۵ صورت گرفته، بیش از همۀ آجرهای لعاب‌دار مورد توجه بود، اما این امیدواری وجود دارد که در فصل دهم کاوش که همین روزها به سرپرستی «یوسف حسن‌زاده» در جریان است، بتوان با کاوش گورستان به اطلاعات بیشتری از این تمدن رسید.

ماسولهٔ ایران نامیده می‌شود؛ روستایی در استان هرمزگان که به‌تازگی برگ دیگری به همهٔ روایت‌های تاریخی‌ که درباره‌اش می‌دانیم یا حتی نمی‌دانیم، اضافه شده است. پیش از این روستای «کهتویه» در شهرستان بستک در استان هرمزگان را به‌عنوان یک مقصد گردشگری می‌شناختیم که گاهی با نام ماسولهٔ جنوب ایران هم یاد می‌شد، اما حالا علاوه بر سازه‌های آبی و قلعه‌ای که یادگار دوران ساسانی و اشکانی هستند، یک کتیبهٔ قاجاری هم در محوطهٔ تاریخی آن پیدا شده است. کتیبه‌ای که بر اثر یک اتفاق و کاوش، در محوطهٔ تاریخی به دست آمد و حالا مطالعه دربارهٔ آن در حال انجام است.

محوطه باستانی «کلندی» در بندر تاریخی «تیس» به‌عنوان یکی از مهمترین محوطه‌های باستانی سیستان و بلوچستان است که هزار و ۳۰۰ سال تاریخ مکتوب دارد و قدمت آن به دوران هخامنشیان می‌رسد. اما اکنون نیمی از این محوطه به‌دلیل نبود حفاظت کافی از سوی میراث‌فرهنگی و منطقه آزاد چابهار و همچنین ساخت‌وسازهای بدون مجوز و غیرقانونی مردم که طی ۱۰ سال اخیر روی این محوطه صورت گرفته، برای همیشه نابود شده و حالا گفته می‌شود که کمتر از ۴۰ درصد از آن باقی مانده است.

فقط ۹ ماه به پایان یک سند ۲۰ساله در حوزۀ گردشگری مانده است؛ سندی که چشم‌انداز ۲۰سالۀ گردشگری در ایران بود و دی‌‌ماه ۱۳۸۳ تصویب شد. قرار بود طی ۴ دورۀ پنج‌ساله، ورود گردشگران خارجی به ایران به ۲۰ میلیون نفر برسد. نه‌تنها آمار داخلی، که گزارش جدید سازمان جهانی گردشگری هم نشان می‌دهد، این مهم هنوز محقق نشده است. این درحالی‌است‌که کشورهای نوظهور، مقصد جدید گردشگران خارجی شده‌اند؛ سایر کشورها هم به‌دنبال تغییر رویکردهای گردشگری هستند، اما گردشگری ایران در این تحول جهانی جایگاه قابل اعتنایی ندارد.