محوطه باستانی «کلندی» در بندر تاریخی «تیس» به‌عنوان یکی از مهمترین محوطه‌های باستانی سیستان و بلوچستان است که هزار و ۳۰۰ سال تاریخ مکتوب دارد و قدمت آن به دوران هخامنشیان می‌رسد. اما اکنون نیمی از این محوطه به‌دلیل نبود حفاظت کافی از سوی میراث‌فرهنگی و منطقه آزاد چابهار و همچنین ساخت‌وسازهای بدون مجوز و غیرقانونی مردم که طی ۱۰ سال اخیر روی این محوطه صورت گرفته، برای همیشه نابود شده و حالا گفته می‌شود که کمتر از ۴۰ درصد از آن باقی مانده است.

فقط ۹ ماه به پایان یک سند ۲۰ساله در حوزۀ گردشگری مانده است؛ سندی که چشم‌انداز ۲۰سالۀ گردشگری در ایران بود و دی‌‌ماه ۱۳۸۳ تصویب شد. قرار بود طی ۴ دورۀ پنج‌ساله، ورود گردشگران خارجی به ایران به ۲۰ میلیون نفر برسد. نه‌تنها آمار داخلی، که گزارش جدید سازمان جهانی گردشگری هم نشان می‌دهد، این مهم هنوز محقق نشده است. این درحالی‌است‌که کشورهای نوظهور، مقصد جدید گردشگران خارجی شده‌اند؛ سایر کشورها هم به‌دنبال تغییر رویکردهای گردشگری هستند، اما گردشگری ایران در این تحول جهانی جایگاه قابل اعتنایی ندارد.

«در حال حاضر نحوهٔ گسترش شهر مشهد به‌شکلی است که بخش‌هایی از آن مستقیماً در معرض سیلاب‌های شدید دوره‌ای و بخش وسیعی از آن نیز با مشکل آبگرفتگی سطح معابر و آلودگی‌های ناشی از آن قرار دارد.» این هشداری است که پژوهشکدهٔ سوانح طبیعی کشور در گزارشی که از سیلاب غافلگیرکنندهٔ اخیر این کلانشهر ارائه داد، بیان کرده و ادامه می‌دهد: «گسترش شهر و تبدیل کاربری‌های اراضی، سیلاب‌های آینده را خطرناکتر می‌کند.» این گزارش همچنین می‌گوید کلانشهر مشهد با موقعیت و قرارگیری ویژهٔ آن بر سطح دشت تراکمی و مخروط‌افکنه‌های آبرفتی، «مدیریت خطرپذیری سیلاب بر مبنای تحلیل خطرپذیری، ارزیابی خطر و ارائهٔ برنامهٔ راهبردی مدیریت سیلاب دشت دارای مجموعه اقدامات قبل، حین و پس از وقوع سیلاب»، جامع‌ترین پیشنهادی است که می‌تواند علاوه‌بر خطرات سیلاب فعلی و آینده، خطر سیلاب پیوسته را نیز مدنظر قرار دهد و اقدامات جامعی را در مدیریت خطرپذیری سیلاب داشت.

|پیام ما| در بلوار کشاورز میانهٔ دو خیابان کارگر و قریب‌، مسیری برای دوچرخه‌سواری در نظر گرفته شده است. بااین‌حال، اگر این روزها گذرتان به این مسیر بخورد،‌ آنچه می‌بینید شما را شگفت‌زده می‌کند و هر چقدر به خیابان قریب و بیمارستان نزدیک‌تر شوید‌، این شگفتی بیشتر می‌شود؛‌ مسیر دوچرخه‌سواری تبدیل به محل پارک ماشین‌ها شده و یک پارکینگ را شکل داده است. در این شرایط دوچرخه‌سواران از خیابان برای تردد استفاده می‌کنند. تداوم این وضعیت با وجود انتشار آن در رسانه‌ها نشان می‌دهد دوچرخه‌سواری دغدغهٔ مدیران شهری نیست! این تنها یک مثال کوچک بود. خبرهای جسته و گریخته حکایت از آن دارد که زمزمه‌هایی از برچیده شدن این مسیرها برای تعریض عرض خیابان‌ها وجود دارد! در روز جهانی دوچرخه‌سواری چند فعال دوچرخه‌سواری در این باره نوشتند: آیا تجربه‌های چندسال گذشته در توسعهٔ این شیوهٔ حمل‌ونقل شکست خوردند؟ چرا دوچرخه‌سواری؟ و آیا در تهران این شیوهٔ تردد امکانپذیر است؟