خانه تاریخی امام جمعه واقع در خیابان ناصرخسروی تهران یکی از بناهای نفیس و دارای تزئینات زیبایی از جمله گچ‌بری، ارسی، آیینه‌کاری و نقاشی‌های ارزشمندی است که مالکیت آن در اختیار صندوق احیا و بهره‌برداری از بناهای تاریخی قرار دارد. این بنا بالاخره بعد از ۵ سال مرمت ۸۰ درصدی را پشت سر گذاشت، حالا قرار است از شهریور ماه با کاربری مرکز فرهنگی و پذیرایی به بهره‌برداری برسد.

پروژه آزمایشی پرداخت هزینه در ازای بازدید از ونیز که برای جلوگیری از گردشگری انبوه انجام شد تاکنون باعث کاهش علاقه در بین بازدیدکنندگان نشده است. این موضوع دلیلی شده تا مسئولان سفر به ونیز را گران‌تر از قبل کنند.

حریق گسترده‌ای دوباره دامان جنگل اولنگ شاهرود را در برگرفت و باعث از بین رفتن ۵ هکتار از مراتع این جنگل شد.

هر سه حوزه زیرمجموعه وزارت میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع‌دستی چالش‌های زیادی دارند؛ چالش‌هایی که موجب شده نه تنها این حوزه‌ها از صف تاثیرگذاری در توسعه پایدار جا بمانند بلکه حتی جایگاه اصلی خود را هم نداشته باشند. چالش‌ها از سطح مسائل کلان چون فراموشی، تخریب، کاهش قابل توجه گردشگری خارجی و ... گذشته و به تلاش برای بقا تبدیل رسیده است. این چالش‌ها اگرچه نسل به نسل از دولتی به دولت بعد منتقل شده‌اند، اما گرد زمان هم نتوانسته از اهمیت آن‌ها بکاهد. در این گزارش با کارشناسان حوزه‌های مختلف به گفت‌وگو نشسته‌ایم تا مهم‌ترین چالش‌های این حوزه را به دولت منتخب گوشزد کنند؛ هرچند به نظر می‌رسد انتخاب مدیران متخصص و آگاه می‌تواند گام بلندی برای رفع بسیاری از همین چالش‌های کهنه باشد. این در حالی است که رئیس دولت چهاردهم در کارزار انتخاباتی‌اش از راهبردهای کارشناسانه برای گره‌گشایی مشکلات حوزه‌های مختلف خبر داد و حالا کارشناسان میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع‌دستی می‌گویند چاره عبور از مشکلات این حوزه هم همین کارشناسی‌هاست.

|پیام ما| هزار سال پیش بود که تاجران و ملوانان شیرازی در مسیر تجارت خود در اقیانوس هند، با کشتی‌های خود وارد جزیره‌ای به نام «زنگبار» شدند؛ جزیره‌ای خوش‌آب‌وهوا که تاجران را مجاب کرد آنجا بمانند و زندگی تشکیل دهند. آن‌ها البته فقط در زنگبار نبودند و به سومالی و موزامبیک هم رفتند و با دختران محلی ازدواج کردند و آنجا ماندگار شدند. حضور شیرازی‌ها در زنگبار فقط به همین تغییر مسیر زندگی‌شان ختم نشد؛ نتیجۀ این حضور علاوه‌بر دهکده‌ای که اصالت خود را ایرانی و شیرازی می‌دانند، یک مسجد به نام «کیزیمکازی» است که ساخت آن را به مهاجران شیرازی نسبت می‌دهند که در سال ۱۱۰۷ میلادی ساخته شده و گفته می‌شود در طراحی بسیاری از مساجد قرن نوزدهمی ساخته شده در شهر سنگی زنگبار اثرگذار بوده‌ است.