نتایج جستجو برای: تغییر اقلیم
ضرورت تدوین مالیاتهای محیطزیستی
توزیع ناعادلانهٔ گرمایش
بهتازگی مقالهای در نشریهٔ علمی نیچر با عنوان پیمان اقتصادی تغییراقلیم (The economic commitment of climate change) منتشر شد که به ارزیابی صرفهپذیری اقتصادی سیاستهایی پرداخته است که در مقیاس جهانی برای مقابله با گرمایش زمین اتخاذ شدهاند. این مقاله یک بازهٔ زمانی ۲۵ساله، یعنی از حالا تا سال ۲۰۴۹ میلادی را در نظر گرفته است و نشان میدهد با وجود آنکه سیاستهای مقابله با گرمایش زمین هزینهبر هستند، اما با ملاک قرار دادن دو عامل متوسط بارش و دمای روزانه میتوان برآورد کرد درصورت اجرا نشدن سیاستهای مقابله با گرمایش زمین، خسارتهای اقتصادی ناشی از تغییراقلیم بهمراتب بیشتر از این هزینهها هستند. نتایج بهدستآمده از این حیث اهمیت دارد که متر و معیار معتبری برای نشان دادن توجیهپذیری طرحهای محیطزیستی با هدف کاهش انتشار گازهای گلخانهای فراهم میکند و نشان میدهد این طرحها درواقع بهصرفه هستند. این نتایج همچنین با پیش کشیدن مبحث عدالت اقلیمی نشان میدهد مناطق کمتربرخوردار بیشتر از مناطق مرفه بر اثر تغییراقلیم آسیب اقتصادی میبینند و خسارتهای گرمایش زمین ناعادلانه در زمین توزیع میشود.
آغاز نجات بناهای تاریخی از فرونشست
فرونشست زمین یک موضوع گسترده در سطح جهانی و دغدغهٔ مهم در این باره، آسیبی است که برای بناهای تاریخی وجود دارد. ایران در میان پنج کشور اول جهان قرار دارد که هم بیشترین میانگین فرونشست و هم بیشترین وسعت مناطق تحتتأثیر این پدیده در آن رخ داده است. نکتهٔ مهم اینکه فرونشست تنها بحران زمینشناسی است که قابل برگشت نیست و اگر آبخوان از بین برود، بیابان تشکیل میشود. چیزی شبیه کویر لوت که بارندگی دارد، اما آب در آن نفوذ نمیکند یا رودخانهٔ شیراز که آب به کف آن نفوذ نمیکند و در برابر بارشها سیلاب راه میافتد. به همین دلیل اقدامات مختلفی در سطح جهانی برای مقابله و جلوگیری از فرونشست زمین در حال انجام است، اما به تأکید متخصصان هنوز این سیاستگذاریهای نوین در کشور ما جای خود را باز نکرده. البته بهگفتهٔ «علی بیتاللهی»، رئیس بخش زلزلهشناسی مهندسی و خطرپذیری مرکز تحقیقات راه، مسکن و شهرسازی کلید استفاده از فناوری نوین برای کاهش اثرات بحرانهای طبیعی از جمله فرونشست بر بناهای تاریخی در کشور زده شده است و این امیدواری وجود دارد که با تأمین بودجه بتوان براساس اولویت خطر فرونشست در سایتها و بناهای تاریخی، کاهش آسیبها را رقم زد.
دیپلماسی گردوغبار در تعلیق
بازسازی پس از سیل کافی نیست
طبق گزارش رئیس بخش زلزله و خطرپذیری مرکز تحقیقات راه و مسکن و شهرسازی و براساس آمار مرکز آمار در سال ۱۳۹۵، از کل واحدهای مسکونی واقع در آبادیهای درگیر سیلاب اخیر در استان سیستانوبلوچستان، نظیر منطقهٔ دشتیاری، حوالی چابهار و بندر کنارک، ۱۸ درصد آنها ساختمانهای اسکلتدار روستایی است و بیش از ۸۰ درصد مابقی از نوع خشتوگل و سنگوگل و حتی گل هستند. این مصالح بهدلیل ریزدانگی، در ذات خود خصوصیت جذب آب دارند. پژوهشگاه سوانح طبیعی کشور هم با تأکید بر وضعیت منازل مسکونی این مناطق در گزارشی که از سیل جنوب این استان در فروردینی که گذشت ارائه داده است، میگوید: «ساختمانهای روستایی این منطقه زمانی که در معرض آبگرفتگی قرار میگیرند، رطوبت را جذب و کلاً استحکام قبلی را از دست خواهند داد و تحتتأثیر عوامل محرک از قبیل وقوع زلزله هرچند ضعیف، احتمال تخریب کامل افزایش مییابد. به همین دلیل پژوهشگاه زلزله و خطرپذیری مرکز تحقیقات راه و مسکن و شهرسازی، توصیه کرده است علاوهبر نوسازی واحدهای تخریبشده و آسیبدیده از سیلاب، ساختمانهای پابرجا با شرایط فوق نیز نیاز به نوسازی دارد و نمیتوان به بازسازی اعتماد کرد.»
تأمین آب از بیرون مرزها امید واهی است
دیپلمات است و پیش از گفتوگو بهنظر میرسد باید مصرانه از حقوق بینالملل دفاع کند. تلاشها و مطالعاتش برای آب، اما او را بهسمت تلاشهای تکبُعدی برای محققکردن حقوق بینالمللی آب سوق نداد، بلکه نگاهش در این گفتوگو بیش از بسیاری کارشناسان آب به داخل و منابع آبهای داخلی است. «سید عباس عراقچی»، معاون سیاسی وزارت امور خارجه در دولت حسن روحانی است که بسیاری از ایرانیها نامش را گرهخورده به «برجام» میشناسند. او برای استیفای حقوق آبی ایران بهویژه در مرز شرقی تلاش کرده است. تلاشی که بهنظر میرسد تحولات تاریخی منطقه درنهایت آن را ناکام گذاشته است. بااینحال، آنچه در این گفتوگوی یکساعته بر آن تأکید میکند، علاوهبر لزوم پایبندی به معاهدات و تلاش برای احقاق حقوق بینالمللی آب کشور، خوداتکایی به منابع داخلی آب از طریق بهینهسازی مصرف است. او که جنبههای جدیدی از دیپلماسی آب را شرح میدهد، میگوید جهان پر از تجربه و درسآموخته برای ایرانِ بیآب است تا بتواند بدون اضطراب از قطع آبهایی که از کشورهای همسایه میآیند، روزگار خشکی و بیآبی را سپری کند. روشی که نهتنها قطعی و قابل اتکاست، بلکه نه تحریمبردار است و نه در گرو چندوچون روابط با همسایگان.
افسانۀ بارورسازی
|پیام ما| اردیبهشت با هشدار قرمز هواشناسی شروع شد و بخشهای بزرگی از غرب و مرکز و جنوب کشور درگیر بارندگی گسترده شدند. سیل بلوچستان را درگیر کرد و تصاویری از روان شدن آب در کرمان، اصفهان، خراسانجنوبی و یزد منتشر شد. این درحالیاست که پیشبینیها از سامانهٔ جدید در نیمهٔ دوم اردیبهشت خبر میدهند که بیشتر مناطق ایران، مخصوصاً نیمهٔ غربی و مناطق کویری را تحتتأثیر قرار خواهد داد. این بارشها یکبار دیگر صحبت از بارور کردن ابرها را به میان آورد. نکتهای که «صادق ضیائیان»، رئیس مرکز ملی پیشبینی و مدیریت بحران مخاطرات وضع هوای سازمان هواشناسی، در نشست علمی بارشهای سیلآسا طی فروردین در جنوب و جنوبشرق کشور دربارهٔ آن گفت: «مدلهای هواشناسی وقوع بارندگی شدید جنوب کشور و کشورهای حاشیهٔ خلیجفارس را از قبل پیشبینی کرده بودند و این مدلها هیچگونه اطلاعاتی از دخالت در افزایش یا کاهش بارش نظیر بارورسازی ابرها ندارند.»
چطور مدل اقتصادی «دونات» به پایداری شهرها کمک میکند؟
|پیام ما| در سال ۲۰۲۰ و در بحبوحه موج اول قرنطینهها پس از همهگیری کووید، شهرداری آمستردام برای عبور از این بحران، استراتژی خود را اعلام کرد؛ پذیرش مفهوم «اقتصاد دونات». این مدل را «کیت راورث»، اقتصاددان بریتانیایی توسعه داد و از طریق کتاب او با عنوان «اقتصاد دونات: هفت راه برای فکر کردن مانند یک اقتصاددان قرن بیستویکمی» در سال ۲۰۱۷ رایج شد. در این کتاب، «راورث» استدلال میکند که هدف واقعی اقتصاد نباید برابر با رشد باشد. در عوض، هدف این است که راهی برای ایجاد تعادل بین تأمین نیازهای همه افراد برای داشتن یک زندگی خوب و در عین حال محدودکردن تأثیر انسانها بر محیط زیست پیدا کنیم. آمستردام هم از این رویکرد استفاده کرد: ارائه یک زندگی باکیفیت برای همه بدون اعمال فشار اضافی بر روی کره زمین.