شاخص قیمت تولیدکننده نشان‌دهندهٔ نرخ تورم مرتبط با هزینه‌های تولیدی توسط کارخانه‌هاست که می‌تواند روند تورمی را زودتر نشان دهد. هرچه درصد شاخص قیمت تولیدکننده نسبت به دورهٔ قبل بیشتر شود، موجب بالا رفتن تورم و در نتیجه افت ارزش سهام شرکت‌های صنعتی و کاهش ارزش پول کشور در برابر پول سایر کشورها می‌شود. مرکز آمار ایران، شاخص قیمت تولیدکننده در بخش‌های برق، صنعت و معدن، خدمات و باغداری و زراعت را اعلام کرده است. در همهٔ بخش‌های بررسی‌شده از سوی مرکز آمار این شاخص رشد نشان می‌دهد. این رشد به‌ویژه در بخش زراعت بسیار بالا بوده است.

|پیام‌ما| ضرب‌الاجل‌ها برای توقف دفن و ساماندهی سایت زبالهٔ «عمارت» در آمل در ماه‌های گذشته بالا گرفت و رئیس سازمان حفاظت محیط زیست تنها کسی نبود که درباره‌اش صحبت می‌کرد. پای رئیس‌جمهور هم به‌میان آمد و او هم خواستار ساماندهی این سایت شد تا بتوان سد هراز که در نزدیکی این سایت زباله در حال احداث است، را افتتاح کرد. در ماجرای سایت دفن زبالهٔ «سراوان» در «امام‌زاده هاشم» گیلان هم وضعیت بهتر نبود. بارها تجمع و اعتراض نتیجه‌ای در بر نداشت و اتفاقات سال‌های اخیر بحران پسماند در کشور را به شکل عمیقی به لایه‌های رویی کشاند و این سوال را به‌میان آورد که «آیا تعطیلی عمارت و سراوان ممکن است؟» پرسشی که «نرگس آذری»، کارشناس پسماند و دبیر بخش پسماند «ایران مانا» و «عزیز عابسی»، دانشیار دانشگاه صنعتی نوشیروانی بابل در یکی از جلسات مجموعهٔ «ایران مانا» درباره‌اش به صحبت نشستند. فساد گسترده در حوزهٔ پسماند، بی‌توجهی وزارت کشور و استانداری‌ها و نبود لندفیل استاندارد در این استان‌ها از جمله مواردی بود که در گفته‌های هر دو پژوهشگر مطرح شد.

یک سال بعد از افتتاح نخستین ایستگاه یکپارچه مدیریت پسماند در کوهک، هنوز وضعیت پسماند شهری تهران تفاوتی با گذشته ندارد. ایستگاه‌های مدیریت یکپارچه پسماند یا MRF چندین سال است که جزو برنامه‌های مدیریت پسماند شهری هستند و با عنوان اینکه حجم پسماند ارسالی به آرادکوه را کاهش می‌دهند، زباله‌گردی را از بین می‌برند و دست مافیای زباله را کوتاه می‌کنند، وارد کار شده‌اند. در سال گذشته دو ایستگاه راه‌اندازی شده و قرار است شش ایستگاه دیگر ساخته شود اما بیم و امیدهای این طرح برای کارشناسان آنقدر بزرگ است که نتوانند از آن به‌درستی دفاع کنند. آنها طرح‌های گذشته مدیریت پسماند و بی‌اثر بودن آنها را به یاد می‌آورند و می‌پرسند: چطور تمام زباله‌ها بدون تفکیک دقیق به مناطقی داخل شهر منتقل خواهند شد؟ بو و شیرابه زباله چطور قرار است مدیریت شود؟ این روش هنوز تفکیک از مبدأ را جدی نگرفته، چگونه می‌خواهد اثرگذار باشد؟ این سوالات در کنار پرسش‌های دیگر و نبود گزارش از عملکرد یک ساله این طرح، عاملی است تا نگرانی‌ها از شکست بالا رود و امیدها رنگ ببازد.

امروزه به‌صورت میانگین در کلانشهر تهران روزانه بیش از پنج‌ هزار و ۵۰۰ تن پسماند تولید می‌شود. مدیریت این حجم پسماند در گسترهٔ جغرافیایی وسیع مناطق ۲۲گانه یکی از مهمترین دغدغه‌های شهری است. این در‌حالی‌است که این مقدار پسماند فقط شامل پسماندهای شهری می‌شود و پسماندهای عمرانی و ساختمانی و خاک و نخاله را در بر نمی‌گیرد.

تصویرِ تهران با شتاب و خستگی مردمی آغاز می‌­شود که روز خود را در میان سیمان و گوگرد به پایان می‌­رسانند. اینجا زمانی شهر بود. روزگاری تهران محلی برای آرامش و زیستِ انسان‌­هایی بود که تمام توان خود را برای گذر از آلودگی­‌ها صرف نمی­‌کردند، اما اکنون پس از عبور از ساختمان­‌سازی­‌های گسترده و انواع تخریب‌­های محیطی و جمعیت میلیون نفری، یک نفس ­عمیق برای پایتخت ایران آرزویی دور از دسترس است.

معاون هماهنگی امور عمرانی استاندار خراسان جنوبی گفت: دفن اصولی پسماندهای واحدهای صنعتی باید براساس نوع پسماند عادی و ویژه تعیین تکلیف شود و نظارت‌ در دستور کار باشد.