بایگانی مطالب : خبر
برگزاری جشنوارهٔ «علم برای همه» با شعار «تنوع زیستی-فرهنگی»
از درآمد 10 میلیون تومانی تا گردش مالی 500 میلیارد تومانی
قاچاقچیان چوب هر کدام به شیوه‌‌ای به جنگل زخم می‌زنند. یکی، ارزشمندترین گونهٔ گیاهی جنگل‌های هیرکانی یعنی سرخدار را نشانه می‌گیرد و دیگری هر چه رستنی در زاگرس است را زغال می‌کند؛ همه اما می‌گویند موضوع اقتصاد است و در نبود درآمد پایدار و قابل اتکای دیگری این کار را می‌کنند. برخی ادعای بزرگتری نیز دارند و معتقدند سفره‌ای برای مردم باز کرده‌اند که دولت هم نتوانسته است. رسانه‌ها می‌گویند گردش مالی قاچاق چوب عددی در حدود ۵۰۰ میلیارد تومان در سال است، اما هر یک از قاچاقچیان سهم خود را کوچک عنوان می‌کنند. بااینحال، همه بر یک چیز اتفاق‌نظر دارند: «شغل ایجاد کرده‌ایم». «پیام ما» در گفت‌وگو با برخی از این قاچاقچیان که گروه و دسته‌ای برای خود دارند، از درآمدها و هزینه‌ها می‌پرسد. در تمام این گفت‌وگو اما تلاشی برای پنهان کردن آنچه حقیقت ماجراست، نهفته است؛ هرکس چقدر از سفرهٔ جنگل‌های ایران برمی‌دارد: مردم و دولت هر دو.
فراموشی تفکیک از مبدأ در مدیریت پسماند
یک سال بعد از افتتاح نخستین ایستگاه یکپارچه مدیریت پسماند در کوهک، هنوز وضعیت پسماند شهری تهران تفاوتی با گذشته ندارد. ایستگاه‌های مدیریت یکپارچه پسماند یا MRF چندین سال است که جزو برنامه‌های مدیریت پسماند شهری هستند و با عنوان اینکه حجم پسماند ارسالی به آرادکوه را کاهش می‌دهند، زباله‌گردی را از بین می‌برند و دست مافیای زباله را کوتاه می‌کنند، وارد کار شده‌اند. در سال گذشته دو ایستگاه راه‌اندازی شده و قرار است شش ایستگاه دیگر ساخته شود اما بیم و امیدهای این طرح برای کارشناسان آنقدر بزرگ است که نتوانند از آن به‌درستی دفاع کنند. آنها طرح‌های گذشته مدیریت پسماند و بی‌اثر بودن آنها را به یاد می‌آورند و می‌پرسند: چطور تمام زباله‌ها بدون تفکیک دقیق به مناطقی داخل شهر منتقل خواهند شد؟ بو و شیرابه زباله چطور قرار است مدیریت شود؟ این روش هنوز تفکیک از مبدأ را جدی نگرفته، چگونه می‌خواهد اثرگذار باشد؟ این سوالات در کنار پرسش‌های دیگر و نبود گزارش از عملکرد یک ساله این طرح، عاملی است تا نگرانی‌ها از شکست بالا رود و امیدها رنگ ببازد.
تأسیسات جدید با آفت‌های احتمالی
امروزه به‌صورت میانگین در کلانشهر تهران روزانه بیش از پنج هزار و ۵۰۰ تن پسماند تولید می‌شود. مدیریت این حجم پسماند در گسترهٔ جغرافیایی وسیع مناطق ۲۲گانه یکی از مهمترین دغدغه‌های شهری است. این در‌حالی‌است که این مقدار پسماند فقط شامل پسماندهای شهری می‌شود و پسماندهای عمرانی و ساختمانی و خاک و نخاله را در بر نمی‌گیرد.
مسمومیت ۶۷ دانش‌آموز یک هنرستان دخترانه در زنجان
مدیر روابط‌عمومی دانشگاه علوم پزشکی زنجان آخرین وضعیت دانش‌آموزان مسموم در 3 شهرستان استان زنجان تشریح کرد و گفت: مدت ماندگاری مسمومیت یک ساعت است و مصدومان بعد از آن به وضعیت عادی باز می گردند.
موسیقی سیستان و بلوچستان عزادار شد
«دلمراد» چند سالش بوده؟ کسی نمی‌داند. فقط می‌گویند «پنجاه سال به بالا و شاید شصت سال». اما همه توافق‌نظر دارند که در فقر و تنگدستی در منطقهٔ «نیک‌شهر» زندگی می‌کرده. بااینحال همه در آنجا او را به‌عنوان یک دهل‌نواز قابل می‌شناختند. گذران روزگارش هم از طریق مستمری خیلی اندکی بود که ارشاد به او می‌داد. «دلمراد شَکَل‌زهی» یکی از آخرین بازماندگان موسیقی سنتی سیستان‌وبلوچستان بود که روز جمعه به‌دلیل مشکل ریوی و تنفسی از دنیا رفت.
هشت مصوبه سرنوشت‌ساز برای میراث
افزایش شمار شهدای غزه به چهار هزار و ۱۳۷ تن
در چهاردهمین روز حملات اسرائیل به غزه رخ داد؛
به ما می‌گن «کارگردان»رو شما کشتید کدوم کارگردان؟
در واپسین روزهای شهریور همچنان مشغول پیگیری ثبت‌نام کودکان مهاجر افغانستانی بودیم. حدود یک سال و نیم می‌گذرد که با دادن خدمات مددکاری اجتماعی با آنها در ارتباط هستیم. من در منطقه قاسم‌آباد شهریار که محل زندگی آنهاست با یکی از انجمن‌های حامی کودکان همکاری می‌کنم. در منطقه قاسم‌آباد بیشتر خانواده‌ها ایرانی ترک زبان و افغانستانی ترک زبان هستند البته قومیت‌های دیگری نیز در این بین زندگی می‌کنند که اندکند. مذهب اکثریت مهاجران این منطقه سنی و اکثریت خانوده‌های ایرانی این منطقه شیعه مذهب هستند. جغرافیای این منطقه به صورتی است که مرکزیت آن را منازل مسکونی، کارگاه‌های خیاطی و مغازه های تجاری تشکیل داد‌اند و در حاشیه این منطقه زمین‌های کشاورزی و مدارس قرار گرفته‌اند. در این منطقه مدتی‌ست که برخی از خانواده‌ها و کودکان ایرانی رفتاری همراه با خشونت با مهاجران افغانستانی دارند. این نوشته روایتی از این آزارهاست.
فقط کودکان از گربه‌های فلسطین خبر دارند
«همه‌چیز از دست رفت. خاطره‌ها، کودکی، خانه، هیچ‌چیز نمانده است. چه‌کار کنم؟ کجا بروم؟» اینها را پدری با عصبانیت رو به دوربین شبکهٔ «الجزیره» می‌گوید. سر و بدن و لباس‌هایش را خاک و غبار پوشانده است. خانه‌اش را که حالا بعد از اصابت بمب به مخروبه‌ای تبدیل شده، ترک می‌کند و دست‌هایش را در هوا به نشانهٔ استیصال تکان می‌دهد. کمی آن‌طرف‌تر، پسرش که موهای فرفری سیاهش تماماً از غبار آوار سفید پوشانده شده، گربهٔ پشمالویی را بغل گرفته و غبار را از او می‌تکاند: «الحمدلله که زنده مانده است.»
