مستند «لعبت‌باز» به کارگردانی «پوریا نوری»، روز سه‌شنبه ۹ مرداد از ساعت ۱۵ در سالن «فردوس» موزۀ سینما نمایش داده می‌شود.

مانتوی سفید، شلوار و مقنعۀ مشکی، کت سفید، شلوار و تیشرت مشکی؛ این لباس ورزشکاران ایرانی در رژۀ رسمی المپیک ۲۰۲۴ پاریس بود. نقش دوخته‌شدۀ پرچم ایران در کنار ۵ حلقۀ المپیک روی لباس، تنها نمادی است که خاستگاه‌ لباس‌ها را نشان می‌دهد. اما حاشیه‌سازشدن پوشش ورزشکاران در المپیک، برای اولین‌بار نبود که اتفاق افتاد. لباس کاروان ایرانی برای المپیک ریو ۲۰۱۶ و لباس‌های بازی‌های المپیک توکیو ۲۰۲۰ هم چنین سرنوشتی داشت؛ با این تفاوت که امسال حتی قبل از اعزام ورزشکاران، هیچ رونمایی رسمی‌ای انجام نشد تا احتمالاً کمیتۀ ملی المپیک خود را از موج تکرار انتقادها در امان نگه‌ دارد و اعزام آنان با این لباس‌ها بدون رونمایی قبلی تبدیل به تیری شد که از کمان در رفته است.

صنایع‌دستی هر شهر سوغات همان دیار هم بود. البته تا قبل از اینکه پای چینی‌ها به بازار صنایع‌دستی باز شود. مسافرانی هم که به کرمان سفر می‌کردند، با خود تکه‌ای از هنر «آجیده‌دوزی» را به‌عنوان سوغات می‌آوردند. آجیده‌دوزی، دوخت ریز و ظریف بر روی پارچه‌ای دولایه با لایۀ نازكی از پنبه است که قدمت آن به روزگار هخامنشیان می‌رسد.

نگاهی به سرگذشت تئاتر طی چند دهۀ گذشته، کافی است تا ببینیم هنوز آش همان است و کاسه همان. هنوز این هنر به‌عنوان شغل در نظر گرفته نمی‌شود، بودجۀ مناسبی به آن تعلق نمی‌گیرد و سانسورها باعث شده تا برخی از هنرمندان این حوزه نتوانند به کار خود ادامه دهند. حاشیه‌های حوزۀ فرهنگ و هنر در دولت سیزدهم هم کم نبود؛ ممنوع‌الکاری برخی از هنرمندان، برگزاری جشنواره‌ها بدون حضور آنان و تصویب آیین‌نامۀ عجیب، فقط بخشی از حاشیه‌های این دوران است. تئاتر هم از این جریان بی‌نصیب نماند و چالش‌هایی را تجربه کرد. «حمیدرضا نعیمی» پیشکسوت و کارگردان تئاتر، دربارۀ این چالش‌ها به «پیام ما» می‌گوید.