مدیرکل میراث‌فرهنگی، گردشگری و صنایع‌دستی استان قزوین از ثبت سه اثر معنوی استان در فهرست ملی میراث‌فرهنگی ناملموس خبر داد.

«عیسی قلی‌پور» معروف به «عیسی بخشی» که او را گنجینه زنده بشری موسیقی مقامی خراسان شمالی می‌دانند، روز جمعه، چهاردهم اردیبهشت از دنیا رفت.

سیر نشدن از تماشای درها و پنجره‌های مساجد قدیمی مثل مسجد نصیرالملک شیراز یا زیبایی خیره‌کنندهٔ منبرهای چوبی به لطف هنر گره‌چینی چوب است؛ آنجا که شکل‌های هندسی با آهنگی یکنواخت و نظمی حساب‌شده کنار هم چیده می‌شود. گره‌چینی چوب که با کنار هم قرار گرفتن قطعات کوچک چوب ایجاد می‌شود، هنری است که این روزها حال خوشی ندارد و چنان در سراشیبی فراموشی است که کمتر هنرمندی سراغی از آن می‌گیرد.

معاون میراث‌فرهنگی اداره‌کل میراث‌فرهنگی، گردشگری و صنایع‌دستی استان همدان با اشاره به اینکه سال گذشته آمار آثار تاریخی ثبت شده در فهرست میراث ملی بیش از میزان تعیین شده وزارت بوده است، گفت: پارسال ۱۸ اثر تاریخی منقول، غیرمنقول و ناملموس از استان در فهرست میراث ملی به ثبت رسید.

|پیام ما| روزها، ماه‌ها و فصل‌ها برای ایرانیان باستان ختم به نظام معیشتی‌تان یعنی کشاورزی می‌شد. آنها سال را به دو فصل تقسیم می‌کردند، تابستان بزرگ از ابتدای فروردین تا پایان مهر و زمستان بزرگ که از ابتدای آبان شروع می‌شد و به پایان اسفند می‌رسید. آنها اما از همان ابتدای شروع زمستان بزرگ در رؤیا و جست‌وجوی بهاری سبز بودند و همین خواست موجب می‌شد همهٔ آیین‌ها حتی در زمستان هم رنگی از بهار و سبزی بگیرند، به‌طوری‌که آنها از نخستین روزی که تاریکی و طولانی بودن شب کاسته می‌شد و به روشنایی افزوده می‌شد، به پیشواز بهار می‌رفتند و از همین رو «یلدا» را می‌توان اولین آیینی دانست که در استقبال از بهار و سبزی برگزار می‌شد. «سده» هم با ۴۰ روز اختلاف در همین مجموعه قرار می‌گیرد و بعد از آنکه ۱۰ روز از زمستان بزرگ سپری می‌شد، ایرانیان جشن «سده» را برپا می‌کردند؛ چون بر این باور بودند که اوج و شدت سرما سپری شده است و توان و نیروی این پدیدهٔ نابه‌سامانی و سکون که از کردار اهریمن محسوب می‌‌شود، رو به زوال و کاستی است. این جشن را آبان‌روز از بهمن‌ماه برگزار می‌کردند، به شب‌هنگام و درست زمانی که صد روز از زمستان بزرگ می‌گذشت.

بالاخره نوبت آسبادهای ایرانی هم رسید؛ قدیمی‌ترین آسیاب‌های بادی جهان که قدمت برخی از آنها به قرن چهارم هجری برمی‌گردد و بخش مهمی از تاریخ کشاورزی و مدیریت آب ایران را به خود اختصاص داده‌اند. قرار است این بار پروندۀ یک میراث ارزشمند که نه هنری است و نه تاریخی، بلکه محصول یک تفکر انسان‌ساخت برای سهولت در امر زندگی جامعه بوده است، راهی یونسکو شود. پرونده‌ای که اگر به ثبت جهانی برسد، در حفظ آنها تأثیر قابل‌توجهی خواهد داشت.