«بگذارید «دریای عزیز» زنده بماند.» دریا، همان برکه‌های نشسته در دل خشکی نیشابور است. محلی‌ها به آن می‌گویند دریا؛ آبی میان سختی بیابان! برکه‌هایی باقی‌مانده از اعصار گذشته که آب آن از دل زمین می‌جوشد و به آن دریاچۀ «ریوند» هم گفته می‌شود. حالا این دریاچه که نام‌اش در متون پهلوی آمده و برکه‌ای مقدس در میان اهالی نیشابور قدیم و جدید بوده، منظرش تحت‌تأثیر معدن‌کاوی قرار گرفته است. معدن گچ بیش از سه دهه در یال پشتی کوه مشرف به برکه‌ها مشغول به کار بوده، اما در سال‌های اخیر معدن‌کار به این سوی کوه آمده و می‌خواهد مادۀ معدنی جدیدی برداشت کند. در روزهای اخیر، فعالان محیط‌زیست و اهالی روستاهای زرنده و اندراب در نزدیکی دریای عزیزشان تجمع کرده‌اند و از نگرانی‌شان برای فعالیت معدنی و خشک شدن آب برکه می‌گویند. آن‌ها می‌خواهند «دریای عزیز» زنده بماند و فعالیت معدن، قلب زمین را نخشکاند و پنج برکۀ باقی‌مانده به سرنوشت دو برکه که خشک شدند، دچار نشوند.

خشکسالی، افزایش جمعیت، آلودگی هوا، تغییر اقلیمی، تولیدات صنعتی و کشاورزی، تحریم‌ها، استفادۀ ناکارآمد از آب و منابع طبیعی و عدم اجرای مقررات محیط‌زیستی موجود، به بحران محیط‌زیستی موجود دامن می‌زند. منابع آب ناکافی مردم را مجبور به مهاجرت می‌کند و با حاشیه‌نشینی مشکلات شهرهای بزرگ بیشتر می‌شود. آبخوان‌ها درحال تخلیه هستند. آلودگی هوا شرایط زندگی در شهرهای ایران را به‌طور فزاینده‌ای چالش‌برانگیز کرده است. فرسایش بادی بـاعـث افـزایـش بیـابان‌زایـی زمـین‌های کشاورزی شده و تقاضای تولید بیشتری را در مناطق قابل کشت باقی‌مانده ایجاد می‌کند. تنـوع‌زیـستـی در مـعرض تهـدید اسـت.

«هَبوب»؛ بادی که با خودش خاک را از صحرا می‌آورد و به سر و صورت خوزستان‌‌نشینان می‌ریزد. در اهواز‌، کوت عبدالله و باقی شهرها و روستاها، مردم با هبوب نفس‌شان تنگ می‌شود و خاک پلک‌هایشان را می‌پوشاند. سهم خوزستانی‌ها از این همه مصیبت در رسانه‌ها تنها یک تیتر تکراری است. در این میانه اما کسانی تلاش کرده‌اند به شکلی متفاوت صدای نفس به‌تنگ‌آمدۀ مردم این استان باشند. «مهسا سامانی» یکی از آنان است که انیمیشنی به نام «هبوب» را کارگردانی کرده و دربارۀ آن با «پیام ما» به گفت‌وگو نشسته است.