فرض کنید در روی کره زمین محوطه‌ای باشد که دایناسورها هنوز حضور دارند و زندگی می‌کنند، چه تصمیمی‌ برای زیستگاه آنها باید گرفت؟ آیا منطقه را باید آزاد گذاشت تا هر تعداد ماشین می‌خواهند تردد و گوشه‌گوشه آن آتش روشن کنند؟ یا اینکه برنامهٔ حفاظت ویژه‌ای برایش اجرا کرد؟ هر راهکاری که برای این زیستگاه در نظر گرفته می‌شود، برای «النگدره» هم صادق است؛ پارکی جنگلی و بخشی از جنگل‏‌های هیرکانی در محدودهٔ شهر گرگان که همچون درختان انجیلی و... در آن وجود دارند، درختانی که به‌عنوان فسیل زنده توانسته‌اند از عصر یخبندان نسل‌به‌نسل خود را زنده نگه دارند و به سال ۱۴۰۳ برسانند. این گونه‌ها نیاز به حفاظت ویژه دارند و در پی مطالبهٔ متخصصان، فعالان و کارشناسان جنگل و محیط‌زیست، در اسفند ۱۴۰۲ با تصمیم شورای حفظ حقوق بیت‌‏المال به ریاست رئیس‌کل دادگستری استان گلستان و با حمایت دادستان گرگان، تردد تمامی وسایل نقلیه به این پارک جنگلی و افروختن آتش در آن ممنوع اعلام شد. از دکتر «مریم شهبازی»، دانشیار گروه محیط‌زیست دانشگاه علوم کشاورزی و منابع طبیعی گرگان و رئیس کارگروه تنوع زیستی اتحادیهٔ انجمن‏‌های علوم زیستی ایران، دربارهٔ دلایل این تصمیم و تبعات آن پرسیدیم. او قبل از هر سخنی تأکید داشت ازآنجاکه به‌دلیل دخالت‌‏ها و بهره‏‌برداری‌‏های بی‌رویه، سطح قابل‌ملاحظه‏‌ای از جنگل‏‌های دنیا از بین رفته‌اند‏ و یا در معرض خطر نابودی قرار دارند. امروزه بشر دریافته که مدیریت جنگل و هر نوع بهره‌‏برداری از آن باید به‌صورت پایدار و با حفظ تنوع زیستی و منابع آب و خاک برای نسل آینده برنامه‏‌ریزی شود. از این نظر گردشگری به‌ویژه در پارک‌‏های جنگلی، نیاز به نگاه و رویکرد تازه‌‏ای دارد.

کشمکشی بالغ بر یک دهه از اولین جلسات رایزنی پیرامون مخاطرات احداث سد تنگ سرخ در غرب شیراز می گذرد، نگرانی متخصصان و مدافعان سلامت شیراز بارها در جلسات مستمر و مکررا از طریق تریبون ها در جمع مسئولان و طی ادوار مختلف تکرار شده است. معاون محیط زیست طبیعی اداره کل حفاظت از محیط زیست استان فارس می‌گوید: همه سدها مشمول گزارش ارزیابی اثرات زیست محیطی هستند و مادامی که گزارش ارزیابی سد تنگ سرخ در سازمان حفاظت محیط زیست مطرح و تایید نشود امکان صدور مجوز از طرف محیط زیست وجود ندارد.