انتشار فیلمی در شبکهٔ مجازی که ماهیان رودخانهٔ کر را در حال خفه شدن و جان دادن در گل‌ولای نشان می‌داد یک‌بار دیگر توجه‌ها را به وضعیت وخیم رودخانه «کُر» در استان فارس جلب کرد. براساس پیگیری و بررسی «پیام ما»، میزان خشکی رودخانه‌ای که تا یک دههٔ گذشته بیش از ۹۰ درصد آب تالاب بختگان را تأمین می‌کرد، به‌حدی است که پل‌های تاریخی احداث‌شده بر این رودخانه به تمامی خارج از آب قرار دارند و همچنین بستر رودخانه در بسیاری نواحی پایین‌دست، سطحی سنگلاخی و خشک شده است. به‌گفتهٔ کارشناسان، سدسازی‌های مکرر و رها نشدن حقابهٔ رودخانه، برداشت بیش از حد از رواناب‌ها و آب‌های سطحی مجاور رودخانه، همچنین کشت روزافزون برنج در حاشیهٔ رودخانه، مرگ تدریجی کر را رقم زده است.

دامداران روستای مبارک‌آباد اراک در خاطرشان نمانده چشم چند گوسفند با گزش پشه‌ها نابینا شده، اما در خاطرشان هست که بارها و بارها در میدان دام وقتی افراد فهمیده‌اند که دام برای روستاهای اطراف تالاب میقان و در نزدیکی تصفیه‌خانۀ شهری است، آن دام‌ را نخریدند. می‌گفتند حیوان مریض است و آنها دست از پا درازتر به روستا برمی‌گشتند. اهالی بسیاری از روستاهای اطراف تالاب میقان سال‌هاست با بوی بد تصفیه‌خانه، دسته‌های گستردۀ پشه و خشکی تالاب روبه‌رویند، اما ماجرای آسیب تصفیه‌خانۀ غیراستاندارد گریبان دیگر نقاط کشور را هم گرفته است و در هفتۀ اخیر اهالی روستاهای کچورستاق، امیران، اسلام‌آباد، احمدآباد از توابع اردستان با هجوم مگس‌ها روبه‌رو بوده‌اند. مگس‌هایی که تصفیه‌خانۀ غیراستاندارد و تخلیۀ کودهای شرکت کشاورزی فجر چهارمیل برایشان به ارمغان آورده و حالا زندگی را بر روستاییان تیره و تار کرده است.

فعالان محلی می‌گویند تلاش‌ها برای جمع‌آوری بازار خرید‌وفروش پرندگان در فریدونکنار جواب داده و این بازار امسال برپا نشده است. از برپایی این بازار و حضور جسم بی‌جان پرندگان بر روی تخت‌های چوبی فروش در این شهر سه دهه می‌گذرد و در این سال‌ها هم تلاش‌ها برای جمع کردن این بازار بی‌نتیجه بوده است. دامگاه‌داران با فشار بسیار و بهانه‌های مختلف، اجازه نمی‌دادند بازار بسته شود. امسال اوضاع متفاوت بود و بازاری که از ابتدای مهر تا پایان سال مشتریان و فروشندگان بسیاری داشت، بسته ماند. «سلمان نیکپور»، مسئول انجمن قوهای مهاجر سرخرود این امر را اتفاقی امیدوارکننده می‌داند.

اواسط دههٔ ۸۰ که خاک‌ها بر سر «تالاب پریان» ریخته شد، اهالی محلهٔ پریان و محله‌های دیگر شهر آستارا نیز بی‌جان شدند. آنها هنوز در خاطرشان مانده وقتی پریان و دیگر تالاب شهریعنی «شیلات» زنده بودند، زندگی چه رونقی داشت. سال ۸۴ اما جاده‌ای از میان تالاب پریان گذر دادند و کم‌کم آنجا را خشک کردند. بعدها هم با مصالح پرش کردند تا دیگر خبری از نیزار، پرندگان مهاجر، قایق‌های ماهیگیری و آدم‌های خوشحال در اطرافش نباشد. تلاش‌ها برای بازپس‌گیری تالاب باعث شد در ماه‌های گذشته سازمان بازرسی کشور سند این تالاب خشک‌شده را به‌نام دولت بزند. با این اتفاق، بارقهٔ امیدی در دل فعالان آستارایی روشن شده است؛ آنها می‌خواهند پریان جان بگیرد و کارزاری برای احیای آن به راه‌ انداخته‌اند؛ کارزاری پر از بیم و امید. آنها نمی‌دانند عزم مسئولان شهری برای احیای تالاب چقدر جدی است و چقدر ممکن است تالابی بعد از دو دهه خشکی بار دیگر رنگ آب به خود ببیند. این درحالی‌است که شهردار آستارا با وجود استقبال از احیای تالاب پریان به «پیام‌ما» می‌گوید قرار است بخشی از سند تالاب به‌نام منابع‌طبیعی و بخشی به‌نام وزارت راه‌وشهرسازی زده شود.