هنرهای دستی عشایر که یکی پس از دیگری رو به فراموشی می‌روند، کم نیستند. نمونه‌اش «نی‌چیت‌بافی» یا «گچمه‌بافی» که پیش‌تر به آن پرداخته‌ایم. ظرافت و هنر عشایر در صنایع‌دستی به‌قدری است که برای نگهداری از وسایل کوچک و ارزشمند مثل آینه و قرآن، دست‌بافتهٔ خاصی داشتند و «چنته‌بافی» هم بر همین اساس شکل گرفت.

شنبه، ۱۶ دی‌ماه، دو کوهنورد به نام نادره و معصومه که برای صعود سبلان رفته بودند، دچار هیپوترمی (سرمازدگی) شدند و از دست رفتند.،‌ ساعت ۱۲:۰۵ روز جمعه ۲۱ دی «سلام بهمن‌یار»، «رضا کایشی»، «محسن عزیزی»، «مبین جسمی» و «محمد رویان» کوهنوردان در «ارتفاعات رندوله اشنویه» گرفتار بهمن شدند که تاکنون تنها دو نفر از آنها پیدا شده‌اند. ۲۲ دی یک کوهنورد میانسال تهرانی در قلهٔ دارآباد جان باخت. همان روز یک گروه ۹نفره ساعت ۱۸:۴۵ در بینالود گم شدند که پس از جست‌وجو و یافتن مفقودین در برف و کولاک، عملیات در ساعت ۲:۳۰ بامداد پایان یافت. اینها تنها آماری از دو هفتهٔ اخیر است‌ که در رسانه‌ها منتشر شده. کوهستان‌های ایران مرگ‌های زیادی را به خود دیده، به‌طوری‌که هر بار برف می‌آید، امدادگران دل‌نگران چشم به ارتفاعات می‌دوزند؛ مبادا کسی آنجا گیر افتاده باشد. آیا راهی برای کاهش این مرگ‌ها وجود دارد؟

شب «یلدا»، یکی از کهن‌ترین آیین‌های ایرانیان با قدمتی که برآورد می‌شود به حدود هشت هزار سال برسد، سال گذشته با همکاری ایران و افغانستان به‌عنوان پروندهٔ چندملیتی در کمیتهٔ میراث ناملموس یونسکو ثبت شد. ایران، پروندهٔ یلدا را از سال ۱۳۹۳ در یونسکو به اشتراک گذاشته بود تا به‌عنوان میراث ناملموس چندملیتی ثبت شود، اما تا حدود شش سال بعد از آن، هیچ کشوری مشارکت در این پرونده را نپذیرفت. ایران سرانجام این پرونده را به‌طور مشترک با افغانستان به یونسکو ارائه کرد. در گذشته که مردم ایران کشاورزی می‌کردند، همواره به‌دنبال رصد حرکات ستارگان و خورشید بوده‌اند. مردم درک کرده بودند که وجود نور خورشید به‌ نفع و سود کارهایشان از جمله کاشت و رشد محصولات بوده است و با رسیدن فصل پاییز که روزها کوتاه‌تر و شب‌ها بلندتر می‌شود، به‌خاطر کمبود نور خورشید محصولات به‌خوبی رشد نمی‌کرد و با رسیدن آخرین روز پاییز (۳۰ آذر) به‌خاطر پایان شب‌های طولانی جشنی برپا و تلاش می‌کردند تا به‌نحوی شکرگزاری خود را برای نور بیشتر به‌جای آورند.