شهرها دائم دستخوش تغییرات و بسیاری از فضاهای درون بافت شهری فراموش می‌‌شوند. همان‌طور که ساختمان‌های تاریخی بدون استفاده بازسازی می‌شوند و استفاده مجدد تطبیقی آن‌ها مورد بررسی قرار می‌گیرد، همین روند برای فضاهای عمومی بدون استفاده نیز قابل اجرا است. مداخلات کوچک با استفاده از منابع ساده و راه‌حل‌های نوآورانه، راه مناسبی برای زنده‌کردن کوچه‌ها، میدان‌ها و بزرگراه‌های نادیده گرفته‌شده و ادغام مجدد آن‌ها با فضای شهر است. تجربه چند شهر در جهان نشان می‌دهد که بسیاری از فضاهای فراموش‌شده درون بافت شهری را می‌توان با مداخله، احیا و آن‌ها را به مکانی عمومی برای تفریح، استراحت و تعامل شهروندان با یکدیگر تبدیل کرد.

سـوادکوه با سیـل بـیگانه نـیست. وقتی محیطی جنگلی، کوهستانی و پرشیب است، بدیهی اسـت کـه هـم پرباران اسـت و هـم سرعت رواناب در آن زیاد! مشکل اما نقش برجسته و تعیین‌کنندۀ عامل انسانی در بروز سیل است!

محوطه باستانی «کلندی» در بندر تاریخی «تیس» به‌عنوان یکی از مهمترین محوطه‌های باستانی سیستان و بلوچستان است که هزار و ۳۰۰ سال تاریخ مکتوب دارد و قدمت آن به دوران هخامنشیان می‌رسد. اما اکنون نیمی از این محوطه به‌دلیل نبود حفاظت کافی از سوی میراث‌فرهنگی و منطقه آزاد چابهار و همچنین ساخت‌وسازهای بدون مجوز و غیرقانونی مردم که طی ۱۰ سال اخیر روی این محوطه صورت گرفته، برای همیشه نابود شده و حالا گفته می‌شود که کمتر از ۴۰ درصد از آن باقی مانده است.

فقط ۹ ماه به پایان یک سند ۲۰ساله در حوزۀ گردشگری مانده است؛ سندی که چشم‌انداز ۲۰سالۀ گردشگری در ایران بود و دی‌‌ماه ۱۳۸۳ تصویب شد. قرار بود طی ۴ دورۀ پنج‌ساله، ورود گردشگران خارجی به ایران به ۲۰ میلیون نفر برسد. نه‌تنها آمار داخلی، که گزارش جدید سازمان جهانی گردشگری هم نشان می‌دهد، این مهم هنوز محقق نشده است. این درحالی‌است‌که کشورهای نوظهور، مقصد جدید گردشگران خارجی شده‌اند؛ سایر کشورها هم به‌دنبال تغییر رویکردهای گردشگری هستند، اما گردشگری ایران در این تحول جهانی جایگاه قابل اعتنایی ندارد.