همه حرفشان یکی است. می‌گویند ما ترحم نمی‌خواهیم. ما هم شهروندیم مثل همه و فقط تفاوت‌هایی باهم داریم. همانطور که یکی قدش از دیگری بلندتر یا کوتاه‌تر است، کسانی هم هستند که تفاوت‌هایی در توانایی‌هایشان با بقیه دارند. نه مدرسه‌های جدا، نه فضاهای ویژه فقط یک چیز می‌خواهیم و آن پذیرش اجتماعی است. اینکه جامعه آغوشش را به‌روی‌مان باز کند. این چیزی است که نه‌فقط افراد دارای معلولیت که خانواده‌هایشان در هر گپ‌وگفتی به آن اشاره می‌کنند. هرچند که نبود امکانات، برنامه‌ها، زیرساخت‌ها و نظارت مناسب از سوی دولت‌ها مزید بر علت خانه‌نشینی بسیاری از این افراد شده، اما گاهی چیزی از جنس چشم‌پوشی ناخواسته بر نیاز این افراد برای ادغام در جامعه از سوی عموم ما مردم، آنها را گوشه‌گیر کرده است. «لیلا مهردانا»، دبیر کانون توانگران امروز و فعال حوزهٔ افراد دارای معلولیت، در این باره می‌گوید:‌ «درهای بسته را به‌روی این بچه‌ها باز کنید و بگذارید در کنار سایرین در جامعه حضور داشته باشند. هرچند آنها توانایی‌هایشان متفاوت است، اما توانمندند و در بسیاری از فعالیت‌ها به‌واقع نخبه‌اند.»

‏این ایده قدیمی که مردان برای شکار و زنان برای گردآوری تکامل یافته‌اند، فرضیه‌ای نسبتاً بی‌اساس است که نتایج مطالعات جدید، مقاومت بیشتری دربرابر آن نشان می‌دهند. ‏یک بررسی جدید از شواهد باستان‌شناسی و فیزیولوژی انسان شواهدی قوی دراختیار گذاشته که نشان می‌دهد نقش‌های جنسیتی مدرن، بازسازی نقش‌های جنسیتی گذشته دور هستند.‏

بیست‌وچهارمین دورهٔ اهدای جایزهٔ «ترویج علم ایران» امسال هم مانند سال‌های گذشته فرصتی برای قدردانی از برخی چهره‌های برگزیدهٔ ترویج علم از سراسر کشور بود. یکی از چهره‌های برگزیدهٔ امسال که با انتخاب داوران و براساس معیار داشتن انگیزه، همت، اصالت، سابقهٔ فعالیت، برنامه‌ریزی مؤثر، تنوع دستاورد، روحیهٔ کار‌ گروهی و زمینه‌سازی برای فعالیت‌های علمی جوانان و نوجوانان مورد تجلیل قرار گرفت، «معصومه میرحسینی»، زنی از زاهدان بود. اگر چه سیستان‌وبلوچستان مهد مفاخری از حوزهٔ علم و فرهنگ از سالیان دور تا دورهٔ معاصر بوده، اما ضعف زیرساخت‌ها، امکانات محدود و محرومیت‌های افزوده طی سال‌های متمادی، این استان را در برخی شاخص‌ها متوقف کرده است. بااین‌حال، برخی چهره‌ها همچون معصومه میرحسینی، همچنان سختکوشانه به ترویج علم و معرفت مشغولند.