نتایج جستجو برای: حیات وحش
به‌وقت اصلاح مزرعه‌های شهری
|پیام ما| انتظار این است که کشاورزی در شهرها یکی از ویژگی‌های مهم پایداری در قرن بیست‌ویکم باشد. این‌کار میتواند مزایای زیادی برای مردم شهرنشین داشته باشد، از جمله اینکه میتواند محصولات کشاورزی تازه آن‌هم در محله‌هایی که گزینه‌های کمی برای غذا وجود دارد، برای شهروندان فراهم کند. علاوه‌براین، تولید مواد غذایی در حیاط‌خلوت‌ها، باغات محله‌ها و مزارع شهری فاصلهٔ بین تولیدکنندگان و مصرف‌کنندگان را کاهش می‌دهد و مشکلی را که این روزها با عنوان «مسافت غذا» (Food Mile) شناخته می‌شود، رفع می‌کند. همین حذف فاصله، جلوی انتشار گازهای گلخانه‌ای را که برای حمل‌ونقل موادغذایی به شهرها منتشر می‌شوند، می‌گیرد. این جهشی کوچک است که ما را متقاعد می‌کند کشاورزی شهری، یکی از راه‌حل‌های ساده برای بحران اقلیمی است. اما سؤال اینجاست که آیا کشاورزی شهری واقعاً به‌همان اندازه‌ای که مردم تصور می‌کنند، با اقلیم سازگار است؟
در جست‌وجوی الگوی معدنکاری مسئولانه
|پیام ما| معدنکاری به‌عنوان صنعتی که نقش مهمی در چرخهٔ اقتصادی یک کشور میتواند داشته باشد، همواره با چالش‌های متعددی روبه‌رو است. وجود همین چالش‌های اجتماعی مانند در نظر نگرفتن جوامع محلی و چالش‌های محیط زیستی‌ای چون تخریب، باعث شده که در سال‌های اخیر لزوم توجه به توسعه پایدار در این صنعت جدی‌تر گرفته شود چرا که کم‌‌توجهی به مبانی توسعه پایدار میتواند پایداری کسب‌و‌کارها در بلندمدت را تهدید کند. به همین منظور دومین همایش «توسعه پایدار در صنعت معدنکاری» با شعار «دریچه‌ای نو به مسئولیت اجتماعی شرکتی» از سوی روزنامه «پیام ما» و کمیسیون مسئولیت اجتماعی و حاکمیت شرکتی اتاق ایران با همراهی خانهٔ معدن ایران، دهم بهمن‌ماه در اتاق بازرگانی ایران برگزار شد تا صاحب‌نظران و فعالان اقتصادی از شاخص‌ها و الزامات مسئولیت اجتماعی در صنعت معدنکاری سخن بگویند.
وضعیت مبهم «بالابان»
«وضعیت بالابان از یوزپلنگ نیز بدتر است چون دست‌کم یوزپلنگ در آفریقا به جمعیت پایداری رسیده است.» این بخشی از صحبت‌های «حسن اکبری»، معاون محیط زیست طبیعی سازمان حفاظت محیط زیست، در هفته‌های اخیر بود. بااین‌حال برخی کارشناسان مانند «احسان طالبی» به این گفته انتقاد جدی دارند و می‌گویند زمانی که برآورد جمعیتی از یک گونه نداریم، نمی‌توانیم دربارهٔ وضعیت آن اظهارنظر کنیم. در گفت‌وگو با این پرنده‌شناس که به‌تازگی از پروژهٔ ۱۰۲روزهٔ «شمارش شکاری‌ها» از «گلوگاه» بازگشته است، دربارهٔ وضعیت «بالابان» گفت‌وگو کردیم.
پساب‌های کارخانه مس ارمنستان وارد رود ارس می‌شود
نایب‌رئیس اتاق بازرگانی ایران گفت: باید با تکنولوژی‌های جدید، تخریب در معدنکاری را بازسازی کنیم. محمدرضا بهرامن نایب‌رئیس اتاق بازرگانی ایران در دومین همایش توسعه پایدار در صنعت معدنکاری گفت: باید با نگاه علمی به بهره‌برداری از ذخایر معدنی پرداخت.
الگوی موفق حفاظت مشارکتی در «کوه هوا»
سال ۱۳۸۲ که «علی نصیری» به‌همراه چهار نفر دیگر قدم در راه حفاظت گذاشتند، فکرش را هم نمی‌کردند سال ۱۴۰۱ برای ۶۳۸ نفر کارت عضویت صادر کنند. امروز ۱۲ تا ۱۳ نیروی محیطبان داوطلب عضو انجمن با پنج موتور و سایر تجهیزاتی که خیرین در اختیارشان گذاشته‌اند، پایش‌های روزانه در منطقه انجام می‌دهند و جمعیت حیات‌وحش را به‌نحو قابل‌توجهی افزایش داده‌اند. همچنان که «موسی کرمی» و دوستانش در انجمن «پایشگران زمین و زندگی» توانستند جمعیت حیات‌وحش را در عرض ۱۰ سال ۱۷ برابر کنند و شکارچیان غیرمجاز سابق را به محیطبان داوطلب بدل کنند.
۱۸۵ پروانه شکار صادر شد
معاون محیط‌زیست طبیعی و تنوع‌زیستی سازمان حفاظت محیط‌زیست گفت: ۱۸۵ پروانه شکار برای هفت استان کشور صادر شد.
زنگ خطر تخریب در «تنگ صیاد»
آذرماه ۱۴۰۲ اخباری مبنی‌بر کلنگ‌زنی ساخت مسجد بین‌راهی در محل پلیس‌راه اصفهان-شهرکرد منتشر شد. مکان موردنظر به‌علت نزدیکی به شهر فرخشهر با نام پلیس‌راه فرخشهر شناخته می‌شود. محل احداث مسجد در محدودهٔ منطقهٔ حفاظت‌شدهٔ تنگ‌صیاد قرار دارد. همچنین سرویس بهداشتی و فروشگاه از دیگران کاربری‌های درخواستی است که برای آن اعتبار هم تخصیص داده شده است. ازآنجاکه تغییر کاربری زمین و واگذاری در مناطق حفاظت‌شده شرایط قانونی خاصی دارد با انتشار خبر کلنگ‌زنی، موضوع مورد توجه تشکل‌های محیط زیستی و کنشگران این حوزه قرار گرفت و مشخص شد مجوز این تغییر، در سال‌های گذشته صادر شده بوده و مهلت دوساله استفاده از آن به پایان رسیده است.
نسخهٔ حفاظت مشارکتی برای کرانهٔ ارس
بازنگری در طرح مدیریت پناهگاه حیات‌وحش «کیامکی» و پارک ملی «کنتال» درحالی قرار است انجام شود که به‌نظر می‌رسد محیطبانان به‌واسطهٔ سروکار داشتن با انواع مشکلات رمقی برایشان باقی نمانده است. یکی از آنها می‌گوید ۲۵ سال کار کردن در شرایط سخت، حقوق حداقلی، به‌تنهایی شیفت دادن‌ها، ضرب و شتم توسط متخلفان، پاسگاه‌های خالی و بدون امکانات او را در مواقعی به ناامیدی می‌کشاند. مدیران محیط زیست در منطقه آزاد تصمیم گرفتند به‌جای سپردن نگارش طرح مدیریت پناهگاه‌ها به مشاوران، راه دیگری بروند، مسیری تحت‌عنوان «حفاظت مشارکتی» که قرار است با مشارکت ذی‌نفعان و گروداران عملیاتی شود. از همین رو، آنان از گروه‌های مختلف برای حضور در کارگاه حفاظت مشارکتی دعوت کردند. آیا در شرایطی که امکانات محیطبانی در حداقل ممکن است و رضایت شغلی نیز وجود ندارد، با صرف به مشارکت طلبیدن ذی‌نفعان و گروه‌داران می‌توان به آیندهٔ این مناطق امیدوار بود؟