|پیام ما| هیچ خانه‌ای امن نیست. خشونت خانگی شامل همه‌ٔ اعضای خانواده می‌شود، اما زنان و دختران بیشتر در معرض نزاع جسمانی یا برخورد بدنی هستند. بیش از دو سال است آمار رسمی دربارهٔ وضعیت دقیق خشونت خانگی اعلام نمی‌شود. آخرین آمار مربوط به سال ۱۴۰۰ است که دفتر معاینات بالینی سازمان پزشکی قانونی اعلام کرده بود: «بیش از ۷۵ هزار مورد همسرآزاری و ‌‌کودک‌آزاری در کل کشور ثبت شده است.» نتیجهٔ یک گزارش تحقیقی از سوی روزنامه اعتماد در سال گذشته نشان می‌دهد از ابتدای سال ۱۴۰۲ تا پایان دی‌ماه ۱۴۰۲ «دست‌کم صد زن» به‌بهانه‌های مختلف توسط مردان خانواده به قتل رسیده‌اند. این قتل‌ها نتیجه‌ٔ خشونت‌های خانگی بوده است که گزارش نشده یا در مراحل قبلی ضرب و جرح در پزشکی قانونی مداخلات به‌شیوهٔ درستی انجام نشده است.

چندسالی است که تلاش‌های نهادها و سازمان‌هایی چون شهرداری برای تصور، تخیل و تغییر فضاهای شهری به این منظور که شهر، فضایی متعلق به همه‎ٔ اقشار جامعه به‌ویژه خانواده و زنان باشد، جدی‌تر شده است. پروژه‌هایی مانند «تهران، شهر خانواده» و «ریحان‌شهر» هم برآمده از دل همین تفکرات است. این دو رویداد با اتکا به ایده‌پردازی و با هدف بهره‌گیری از پتانسیل و ظرفیت کنشگران اجتماعی و جلب مشارکت زنان و خانواده‌های ساکن در محله‌ها و مناطق شهر تهران به‌دنبال تشویق، حضور ‌و شنیده‌‌ شدن گسترده‌تر صدا و ایده‎های ساکنان شهر تهران بوده است. رویداد «تهران، شهر خانواده» در قالب محورهایی چون حمل‌ونقل و ترافیک شهری، خدمات شهری، معماری و شهرسازی، مبلمان شهری، زیباسازی، فرهنگ و اجتماع و اقتصاد شهری و رویداد «ریحان‌شهر» حول چهار محور اجتماعی، فرهنگی، اقتصادی و فراغتی در راستای تحقق حاکمیت مردم بر شهر و تحقق حکمرانی خانواده‌محور و نیز ایجاد و ارتقای هویت و تعلق زنان و خانواده‌ها به شهر تهران قدم برداشته است. این دو طرح دقیقاً زمانی مطرح شد که شهر تهران نه‌تنها دیگر شهری برای زنان نیست که دیگر شهری برای افراد دارای معلولیت، کودکان، سالمندان و حتی مردان هم نیست. شهرداری تهران بر این باور است که با اجرایی‌شدن این طرح‌ها شاید کمی صدای اعضای خانواده و زنانی شنیده شود که تا به امروز در تجربه‌ٔ شهری نادیده گرفته شده‌اند.