|پیام ما| بیش از دو سال است که حقابهٔ ایران از هیرمند پرداخت نشده و مذاکرات ایران با طالبان برای رهاسازی آب به‌سمت ایران بی‌نتیجه مانده است. حالا «علی‌اکبر محرابیان»، وزیر نیرو، در نشست خبری اعلام کرده است که تأمین حقابهٔ ایران از هیرمند اختیاری نیست: «امیدواریم با ادامهٔ بارش‌ها، طالبان نسبت به تخصیص حقابهٔ ایران اقدام کنند. در غیر این‌صورت از ابزارهای قانونی و حقوقی استفاده خواهیم کرد.» این گفته‌ها در‌حالی‌است که طی ۲۰ سال گذشته حتی در زمان ثبات نسبی افغانستان، یا در دوران ریاست‌جمهوری «اشرف غنی» نیز سیلاب‌های هیرمند به‌سمت هیرمند رها‌سازی می‌شد. از زمان تکمیل طرح‌های سازه‌ای آبی در افغانستان مانند تکمیل و بهره‌برداری بند انحرافی کمال‌خان دیگر حتی سیلاب‌های احتمالی هم امکان ورود به کشور ندارند. به‌رغم آنچه در معاهدهٔ ۱۳۵۱ پیش‌بینی شده، ایران تاکنون نه از حکمیت استفاده کرده است و نه از ابزارهای حقوقی دیگر. گرچه بسیاری از کارشناسان حقوق و روابط بین‌الملل می‌گویند ایران ابزارهای گستردهٔ اقتصادی، فرهنگی و اجتماعی در برابر طالبان دارد که در دیپلماسی و مذاکرهٔ فعلی هیچ کدام را فعال نکرده است.

عمده‌ترین سیل‌هایی که در این دهه در کشور رخ داده‌اند، از مناطق کوهستانی سرچشمه گرفته‌اند. این مطلب نشانگر این واقعیت است که جنگل‌های کوهستانی کشور به‌علت عدم توجه،‌ رهاشدگی و و سایر عوامل تخریب‌کننده، فاقد پتانسیل‌های کافی برای جذب آب‌های حاصل از بارندگی‌های شدید هستند.

بیست سال از زلزله بم می‌گذرد، اما مرور آنچه در آن فاجعه گذشت هنوز می‌تواند آموزنده باشد. قبل از لرزهٔ اصلی بم در ساعت ۵:۲۶ صبح پنجم دی‌ماه سال ۱۳۸۲ با بزرگای ۶.۵، دو پیش‌لرزهٔ کوچک به‌ترتیب در ساعات ۲۲:۰۰ و ۲۲:۳۰ شب قبل یعنی چهارم دی‌ماه ۱۳۸۲ و سومی ۴۵ دقیقه قبل از زلزلهٔ اصلی در شهر حس شد. پیش‌ازآن، دو زمین‌لرزه هم با بزرگاهای ۵.۳ و ۵.۵ نیز به‌ترتیب در تاریخ‌های ۱۳ و ۳۰ مرداد ۱۳۸۲ در شرق بم رخ داده بود. آیا این شواهد برای وقوع زلزله‌های آهسته قبل از زلزلهٔ بم و درک آنها به‌عنوان شواهد پیش‌نشانگری کافی هستند؟ به‌نظر می‌رسد همچنان مطالعات بیشتری لازم باشد.