فقط ۹ ماه به پایان یک سند ۲۰ساله در حوزۀ گردشگری مانده است؛ سندی که چشم‌انداز ۲۰سالۀ گردشگری در ایران بود و دی‌‌ماه ۱۳۸۳ تصویب شد. قرار بود طی ۴ دورۀ پنج‌ساله، ورود گردشگران خارجی به ایران به ۲۰ میلیون نفر برسد. نه‌تنها آمار داخلی، که گزارش جدید سازمان جهانی گردشگری هم نشان می‌دهد، این مهم هنوز محقق نشده است. این درحالی‌است‌که کشورهای نوظهور، مقصد جدید گردشگران خارجی شده‌اند؛ سایر کشورها هم به‌دنبال تغییر رویکردهای گردشگری هستند، اما گردشگری ایران در این تحول جهانی جایگاه قابل اعتنایی ندارد.

۴ نقطه از جهان که برخی از آن‌ها در فهرست میراث جهانی یونسکو قرار دارند اما به دلیل مناظر بسیار دیدنی و جذاب یا وجود آثار تاریخی بسیار منحصر به فرد، صدها سال است که ورود گردشگران زن به این مقاصد ممنوع شده است. اما این نقاط در کدام کشورهای جهان قرار دارند؟

هنر مرواربافی بیشتر به سبدبافی یا ترکه‌بافی شناخته می‌شود. مروارها یا همان بیدهای سرخی که در ملایر می‌رویید، وقتی زیر دستان هنرمند می‌رفت به‌شکل انواع و اقسام سبد یا لوازم کاربردی دیگر درمی‌آمد. حالا اما هنرمندان مروارباف هم در روزگاری که با هنرهای دستی نامهربانی می‌شود، از این هنر دست کشیده‌اند.

عمارت دیوانخانه وکیل، یکی از بناهای حکومتی دوره زندیه از مجموعه کریمخانی است که همچون دیگر بناهای شاخص زندیه در شیراز، دارای نقاشی‌هایی با تزیینات طلا و رنگ‌های لاجوردی، ازاره‌های سنگی با حجاری‌هایی برگرفته از داستان‌های تاریخی که شاخص‌ترین آن‌ها نبرد رستم و اشکبوس است و حیاطی با حوضی سرتاسری و عمارتی جنوبی به‌عنوان ورودی مجموعه بوده است. با فتح شیراز در دوره قاجاریه به دست آقامحمدخان قاجار، ستون‌های سنگی بنا از ایوان جدا شده و به کاخ گلستان منتقل شدند و به جای آن‌ها، دو ستون چوبی نصب شد. بعدتر در همان دوره، این بنا به اداره تلگراف‌خانه واگذار می‌شود و مورد بهره‌برداری قرار می‌گیرد. این بنای کلیدی درحالی در احیای مجموعه زندیه نقش مهمی دارد که متولیان میراث‌فرهنگی هنوز نتوانسته‌اند اقدامی برای آزادسازی بنا از اسارت مخابرات انجام دهند.

|پیام ما|پروژه «ظرفیت‌سازی و آموزش جوامع محلی حاشیۀ زیستگاه دز برای احیا و حفاظت مشارکتی گوزن زرد ایرانی» توسط موسسۀ حافظان حیات‌وحش شیردال با حمایت برنامۀ کمک‌های کوچک تسهیلات محیط‌زیست جهانی برنامه توسعه سازمان ملل متحد در ایران از سال ۱۴۰۱ شروع شد و تا سال ۱۴۰۳ در بیشه‌زارهای دز در استان خوزستان اجرا می‌شود. حاصل این پروژه پایه‌ریزی یک جمعیت پایدار از گوزن‌های زرد در این منطقه است،؛ ضمن‌آنکه به‌تازگی اولین ثبت از گوسالۀ گوزن زرد ایرانی در محیط طبیعی در این منطقه اتفاق افتاد. در گفت‌و‌گو با «آسیه رضایی» مسئول برنامۀ کمک‌های کوچک تسهیلات محیط‌زیست جهانی برنامه توسعه سازمان ملل متحد در ایران، از او دربارۀ جایگاه این برنامه در پروژۀ احیای گوزن زرد پرسیدیم.