اواسط دههٔ ۸۰ که خاک‌ها بر سر «تالاب پریان» ریخته شد، اهالی محلهٔ پریان و محله‌های دیگر شهر آستارا نیز بی‌جان شدند. آنها هنوز در خاطرشان مانده وقتی پریان و دیگر تالاب شهریعنی «شیلات» زنده بودند، زندگی چه رونقی داشت. سال ۸۴ اما جاده‌ای از میان تالاب پریان گذر دادند و کم‌کم آنجا را خشک کردند. بعدها هم با مصالح پرش کردند تا دیگر خبری از نیزار، پرندگان مهاجر، قایق‌های ماهیگیری و آدم‌های خوشحال در اطرافش نباشد. تلاش‌ها برای بازپس‌گیری تالاب باعث شد در ماه‌های گذشته سازمان بازرسی کشور سند این تالاب خشک‌شده را به‌نام دولت بزند. با این اتفاق، بارقهٔ امیدی در دل فعالان آستارایی روشن شده است؛ آنها می‌خواهند پریان جان بگیرد و کارزاری برای احیای آن به راه‌ انداخته‌اند؛ کارزاری پر از بیم و امید. آنها نمی‌دانند عزم مسئولان شهری برای احیای تالاب چقدر جدی است و چقدر ممکن است تالابی بعد از دو دهه خشکی بار دیگر رنگ آب به خود ببیند. این درحالی‌است که شهردار آستارا با وجود استقبال از احیای تالاب پریان به «پیام‌ما» می‌گوید قرار است بخشی از سند تالاب به‌نام منابع‌طبیعی و بخشی به‌نام وزارت راه‌وشهرسازی زده شود.

تدوین نقشهٔ راه آب کشور، خبری بود که چندی پیش توسط وزارت نیرو منتشر شد. سندی که به گفتهٔ سخنگوی صنعت آب کشور، نه‌فقط نقشهٔ راهی برای آیندهٔ آب است، که نوعی سیاستگذاری و خط‌مشی‌گذاری برای آیندهٔ توسعهٔ کشور نیز محسوب می‌شود. اگرچه در ابتدا تدوین‌کنندگان و چند و چون این سند به‌درستی مشخص نبود و همین موضوع انتقاد بسیاری از متخصصان مستقل حوزهٔ آب در کشور را برانگیخت اما وزارت نیرو با تهیهٔ نسخه‌ای از آن، نظرات متخصصان کشور در این‌باره را جویا شد. «پیام ما» پیش از این علاوه‌بر انتشار گفت‌وگویی تفصیلی با «عیسی بزرگ‌زاده»، سخنگوی صنعت آب کشور درباره نقشهٔ راه آب، تعدادی از نقدها و اظهارنظرها دربارهٔ این سند را منتشر کرده است. در آخرین اظهارنظرها، «انجمن هیدرولیک ایران» با همکاری جمعی از استادان «گروه مهند سی آبیاری و آبادانی دانشگاه تهران» در نامه‌ای خطاب به وزیر نیرو، دربارهٔ این سند اظهار نظر کرده است. بخشی از نظرات نویسندگان این نامه، متوجه کاستی‌ها و ابهامات موجود درنقشهٔ راه آب است، بخشی دیگر نقد برخی برنامه‌ها و بخشی دیگر نیز شامل پیشنهادهایی برای این سند است. با این‌حال و به‌طور، نویسندگان این نظرات، سند فعلی نقشهٔ راه آب کشور را «کلی»، «آرمانگرا» و «غیرمستند» دانسته‌اند که گزارش‌های و مستندات کافی ندارد و راهبردهای عملیاتی برای رسیدن به اهداف آن امکان‌پذیر و قابل اطمینان به‌نظر نمی‌رسند.