۲۹ آذر ۱۴۰۱ «مهدی ناقوسی»، سرپرست وقت اداره‌کل درمان مستقیم تأمین اجتماعی به‌همراه «مجید یوسفی مقدم»، مدیر درمان تازه منصوب‌شدهٔ سیستان‌وبلوچستان از زمینی که منطقهٔ آزاد چابهار برای ساخت بیمارستان در اختیار تأمین اجتماعی گذاشته است، بازدید کردند. زمینی که قبل از آن و در سال ۹۳ در اختیار ستاد برکت قرار گرفته بود تا برای ساخت بیمارستان ۵۵۰ تختخوابی استفاده شود، اما بعد از کلنگ‌زنی فقط نامی از آن برجای ماند. البته در سال ۹۷ با حضور وزیر وقت بهداشت کلنگ‌زنی یک بیمارستان ۵۰۰ تختخوابی وزارت بهداشت در نزدیکی همین زمین اهدایی انجام شد که درحال ساخت است. تنها بیمارستان فعال چابهار همین بیمارستان «امام علی» است که تأمین اجتماعی ساخته و در سال ۱۳۸۰ همراه با ۲۹ بیمارستان دیگر، آن را به وزارت بهداشت واگذار کرده است و طبق قرارداد، تمامی بیمه‌شدگان تأمین اجتماعی در این مرکز خدمت رایگان می‌گیرند. بنابراین آیا لازم است که تأمین اجتماعی به‌جای متولی درمان، عهده‌دار ساخت بیمارستان شود؟ آن هم در شرایطی که در چندقدمی آن بیمارستانی در حال ساخت است.

در ﻣﯿﺎن ﺳﺮﻓﺼﻞ‌ﻫﺎی ﺳﻪ‌ﮔﺎﻧﻪٔ ﻣﻨﺎﺑﻊ ﻋﻤﻮﻣﯽ، ردﯾﻒ درآﻣﺪﻫﺎ ﺑﺎ اﻓﺰاﯾﺶ ۷۶ﻫﺰار ﻣﯿﻠﯿﺎرد ﺗﻮﻣﺎن ﺑﯿﺸﺘﺮﯾﻦ ﺗﻐﯿﯿﺮ را داﺷﺖ. در ﻣﺼﺎرف ﻋﻤﻮﻣﯽ دوﻟﺖ ﻧﯿﺰ اﻋﺘﺒﺎرات ﻫﺰﯾﻨﻪ‌ای و ﺗﻤﻠﮏ داراﯾﯽ‌ﻫﺎی ﺳﺮﻣﺎﯾﻪ‌ای اﻓﺰاﯾﺶ ﯾﺎﻓﺘﻨﺪ. ﻣﻄﺎﺑﻖ ﺑﺎ ﻣﺼﻮﺑﻪٔ ﻣﺠﻠﺲ ﺷﻮرای اﺳﻼﻣﯽ ﺳﻘﻒ ﺑﻮدﺟﻪٔ ﮐﻞ ﮐﺸﻮر از رﻗﻢ ۵۱۰۹ ﻫﺰار ﻣﯿﻠﯿﺎرد ﺗﻮﻣﺎن ﺑﻪ رﻗﻢ ۴۹۹۴ ﻫﺰار میلیارد تومان کاهش یافت (۱۱۵ﻫﺰار ﻣﯿﻠﯿﺎرد ﺗﻮﻣﺎن).

«سُوچِن» انگار گره خورده باشد به تاریخ بلوچستان؛ هنری که گرچه نمی‌توان تاریخ مشخصی برای ابتدایش یافت، اما از وقتی که رودوزی‌ها خود را به جزئیات لباس‌ها اضافه کردند به دست زنان بلوچی و روی لباس‌های این خطه جای گرفت. دخترکان بلوچی نیازی به آموزش ندارند، آن‌ها از وقتی که می‌توانند سوزن به دست بگیرند و روی پارچه کوک بزنند، دوخت‌ها را از بر هستند؛ آنچه در خیال دارند را روی پارچه می‌آورند تا نقوش هندسی از گل‌ها، بته‌ها و ترکیب رنگ‌ها شکل بگیرد که گاهی در سفال‌های کلپورگان (روستای جهانی سفال) می‌بینید و گاهی در طرح‌های هندسی برجای مانده در نقوش تاریخی. هرچند برخی معتقدند این نقوش برگرفته از نقش سنگ‌نگاره‌های پیش از تاریخ است، اما از نگاهی دیگر به نظر می‌رسد بیش از هر چیز، هنرمندان بلوچ با ارائه طرح‌ها، نقش و نگارها، محیط، جامعه، باورها و رفتارها، خواسته‌ها و آرزوهای خودشان را بازگو می‌کنند. بلوچی‌دوزی گرچه هنری فراموش شده نیست و بعد از دوره اوج در دهه ۱۳۴۰ و ۱۳۳۰ در یک دهه گذشته هم پای خود را به دنیای مد و فضای مجازی باز کرده است،‌ اما از نگاه محلی‌ها و کارشناسان تا رسیدن به جایگاه واقعی فاصله دارد.