|پیام ما| قربانیان خاموش دریا هیچوقت نمی‌دانند دل که به آب می‌سپارند چه وقت به ساحل برمی‌گردند. شنا در دریا و رودخانه متفاوت از شنا در استخرهای معمول است. اما اغلب آنان که برای گردش و تفریح به محدوده‌های آبی می‌روند، به تنها چیزی که توجه نمی‌کنند تابلوی «شنا ممنوع» است. آن هم در شرایطی که امکانات لازم برای کاهش نقاط خطرآفرین کم است. از تجهیزات امداد و نجات گرفته تا ناجی غریق و هر چیز دیگری که بتواند در لحظات بحرانی غرق شدگان را نجات دهد. از این رو نیمه اول هر سال دریا قربانیان زیادی می‌گیرد.

«پاپیه‌ماشه» هنری ایرانی با نام فرانسوی است که این روزها در شیب تند فراموشی قرار گرفته و اسمش هم برای جوان‌ترها ناآشناست. قدمت این هنر به دوران تیموری و اوجش به عهد صفوی می‌رسد؛ همان روزهایی که اوج و شکوفایی هنرهای دستی ایرانی بود. حالا برای پیدا کردن ردی از هنرمندان پیشکسوت باید چراغ به‌دست گرفت و کوچه‌به‌کوچه را زیرپا گذاشت. هنرمندان پاپیه‌ماشه نیز سال‌هاست عطای این هنر را به لقایش بخشیده‌اند.

|پیام ما| دست‌هایشان بیش از قلم و دفتر و کتاب، کار را می‌شناسد. بیشتر از گچ و تخته ابزار کشاورزی و دامداری را به دست می‌گیرند و دنیای کوچک عشایری خود را می‌سازند اما آنها نیازمند عدالت آموزشی هم هستند. پشت نیمکت‌هایی که به آنان سواد خواندن و نوشتن می‌آموزد و آنان را برای دستیابی به آرزوهای کودکانه‌شان کمک می‌کند. کودکان عشایری در مدارس مختلفی درس می‌خوانند که اکثر آنها با شکل مدارس معمول متفاوت است. محروم‌تر، کوچکتر و با امکانات کمتر. کلاس‌های محدود و چندپایه، کمبود امکانات زیرساختی برای آموزش، قرارگیری در مناطق صعب‌العبور و حتی مرزی، نبود سرویس ایاب‌وذهاب از ویژگی این مدارس است؛ خصوصاً آنکه بسیاری از این مدارس و کلاس‌ها در چادرها و یا کانکس و شبه‌کپر تشکیل می‌شود.