افزایش جمعیت شهری و همچنین صنعتی شدن کشورها هر چند منجر به ارتقای سطح زندگی یا پیشرفت و توسعه در جهان شده اما از سوی دیگر تولید و فعالیت‌های اقتصادی در این زمینه منجر به آسیب‌های محیط زیستی فراوانی می‌شود که در سال‌های اخیر تبدیل به یکی از جدی‌ترین نگرانی‌ها در سطح جهان شده است. فعالیت‌های که منجر به انتشار گازهای گلخانه‌ای می‌شوند یکی از این عوامل هستند. استفاده از سوخت‌های فسیلی به عنوان یکی از اصلی‌ترین منابع انرژی بر این نگرانی و وخامت وضعیت زمین دامن می‌زند. به همین دلیل بهره‌گیری از انرژی‌های نو و تجدیدپذیر تبدیل به یکی از مهم‌ترین سیاست‌های کشورها شده است. هر چند این روند به کندی پیش می‌رود و آمارها می‌گویند در حال حاضر نزدیک به ۲۶ درصد از انرژی جهان از محل منابع تجدید‌پذیر تامین می‌شود اما حرکت به سمت کاهش استفاده از سوخت‌های فسیلی با هدف کاهش تولید کربن برای بسیاری از کشورها تبدیل به سیاستی جدی شده است. از آنجا که ایران یکی از بزرگترین تولیدکنندگان سوخت‌های فسیلی محسوب می‌شود، این انرژی در کشور به قیمتی نسبتا ارزان در دسترس است و در نتیجه اولویت استفاده انرژی در کشور با سوختهای فسیلی است و به تبع آن نقش پررنگی در انتشار گازهای گلخانه‌ای دارد. در نشست دیروز کمیته فنی تغییر اقلیم و کاهش کربن کمیسیون انرژی اتاق ایران این موضوع مورد بررسی قرار گرفت و پیشنهاداتی در این زمینه مطرح شد.

آمارهای جهانی می‌گویند تا پایان سال ۲۰۱۹ بیش از ۸۴ درصد از انرژی زمین با استفاده از سوخت‌های فسیلی تامین می‌شد، اما در سال‌های اخیر با معاهداتی که به شکل بین‌المللی برای کاهش استفاده از سوخت‌های فسیلی با هدف کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای صورت گرفته، گام‌هایی در جهت بهره‌برداری بیشتر از انرژی‌های پاک برداشته شده است. هر چند این گام‌ها تا شرایط ایده‌ال فاصله دارند، اما نکته حائز اهمیت این است که هنوز بسیاری از کشورها همچنان بر سیاست‌های گذشته خود در زمینه استفاده از سوخت‌های فسیلی اصرار دارند و چندان به معاهدات بین‌المللی برای مشارکت در کاهش آسیب‌های محیط زیستی توسعه اعتقادی ندارند.
در ایران از آنجا که سوخت‌های فسیلی با قیمتی نسبتا ارزان در دسترس است، صنایع به شکلی کنترل نشده و بی‌حساب از این انرژی‌ها بهره می‌برند و میلی به استفاده از انرژی‌های نو ندارند، چرا که استفاده از انرژی‌های تجدیدپذیر در قیاس با انرژی‌های دیگر در نگاه کوتاه‌مدت، هزینه بیشتری دارد. بر همین اساس دیروز در نشست کمیته فنی تغییر اقلیم و کاهش کربن کمیسیون انرژی اتاق ایران رضا فلاح، کارشناس تغییر اقلیم با استناد به آمارهای رسمی اعلام کرد: «میزان انتشار گازهای گلخانه‌ای کشور در بازه زمانی ۱۳۸۰تا ۱۳۹۶، دو برابر شده و باید اصلاح این روند باید به انرژی‌های نو توجه شود» به گزارش پایگاه خبری اتاق بازرگانی ایران در نشست دیروز آرش نجفی رئیس کمیسیون انرژی اتاق ایران با اشاره به اهمیت میزان کاهش کربن در کشورهای مختلف، گفت: «دی‌اکسیدکربن اصلی‌ترین بخش گازهای گلخانه‌ای در جهان است که جان بسیاری از افراد را به‌صورت سالانه می‌گیرد و محیط‌زیست را به‌جایی زیست‌ناپذیر تبدیل می‌کند. کشورها و شرکت‌هایی که کربن را وارد جو زمین می‌کنند باید بهای آن را بپردازند، این قیمت‌گذاری می‌تواند انگیزه‌ای برای آن‌ها باشد تا به راهکارهای جایگزین کربن روی بیاورند. تولید انرژی‌های تجدیدپذیر و بهینه‌سازی انرژی یکی از راه‌حل‌های جلوگیری از آلودگی محیط‌زیست است. اگر انرژی‌های تجدیدپذیر هنوز به انرژی پایدار تبدیل نشده، باید در این مسیر تلاش شود و کارهای مطالعاتی و زیربنایی حوزه انرژی انجام شود» فرهاد قلیچ‌خانی، عضو کمیسیون انرژی اتاق ایران هم معتقد است: «قیمت تمام‌شده کالا و محصولات باید شامل تولید کربن هم بشود و باید این ایده را ابتدا در دانشگاه تبیین کنیم»
حمیدرضا صالحی، نایب‌رئیس کمیسیون انرژی اتاق ایران یکی دیگر از کسانی بود که در این جلسه نکاتی را مطرح کرد و گفت: «باید برای رفع این مشکلات روی بازار بهینه‌سازی انرژی و کربن تمرکز کنیم. باید نگاه را از هزینه‌ای به سرمایه‌گذاری تغییر دهیم. تغییر اقلیم به‌عنوان یکی از چالش‌های دنیای صنعتی از موضوعات مهمی است که باید مقابله با آن در دستور کار جدی قرار گیرد. برای حل این چالش می‌توان از فرصت‌های شغلی در کنار سرمایه‌گذاری و مفاهیم اقتصاد سبز استفاده کرد»
صالحی بر این باور است که: «سهم بخش انرژی از میزان انتشار گازهای گلخانه‌ای معادل دو سوم کل انتشار آن در دنیا است. با درک مشکلات موجود، کارگروه انرژی و تغییر اقلیم را ایجاد کردیم و امیدواریم با همکاری دستگاه‌های ذی‌ربط امکان حضور بخش خصوصی در این بخش فراهم شود. ماموریت کارگروه ایجاد شده بسترسازی برای افزایش آگاهی‌بخش خصوصی از تبعات منفی و مثبت تغییر اقلیم و آشنایی با فرصت‌های سرمایه‌گذاری است. راه‌اندازی بازار کربن در راستای توسعه صنایع و فناوری‌های دانش‌بنیان و اقتصاد کم‌کربن جزو موضوعات بسیار مهمی است که در این کارگروه دنبال می‌شود»
رضا فلاح، کارشناس تغییر اقلیم در این نشست با نگاهی تخصصی‌تر به موضوع تولید کربن و نگرانی‌های جهانی در این زمینه پرداخت و از تصمیمات و تاثیرات اجلاس کوپ 26 گفت و اشاره کرد کنوانسیون تغییر اقلیم با هدف حفاظت از اقلیم برای نسل‌های آتی از طریق پایدارسازی مقدار گازهای گلخانه‌ای در جو زمین برای جلوگیری از مشکلات آتی آب‌وهوایی در جهان تاسیس‌ شده و ایران در سال ۱۳۷۵ به عضویت این کنوانسیون درآمده است. در این کنوانسیون کشورهای توسعه‌یافته متعهد هستند به کاهش انتشار کربن، تامین منابع مالی و انتقال فناوری و ظرفیت‌سازی و کشورهای درحال‌توسعه باید درباره انتشار کربن و اقدام برای کاهش آن گزارش‌های منظمی ارائه کنند.
فلاح در ادامه به موافقت‌نامه پاریس اشاره کرده و گفت: «موافقت‌نامه پاریس در آذرماه ۱۳۹۴ در اجلاس پاریس (۲۰۱۵-COP۲۱) مورد پذیرش شرکت‌کنندگان در کنفرانس اعضا قرار گرفته از و سال ۲۰۲۰ به‌عنوان مکانیزم و پروتکل اجرایی جدید چارچوب کنوانسیون سازمان ملل در تغییر اقلیم UNFCCC برای دستیابی به اهداف کاهش انتشار و بحث سازگاری اجرایی می‌شود. هدف اصلی موافقت‌نامه پاریس ارتقای فعالیت و عملیات مربوط به دسترسی به اهداف کنوانسیون در پاسخگویی جهانی در مقابل تهدیدات تغییرات اقلیمی است که در نهایت باعث افزایش تاب‌آوری و توان سازگاری در قبال تغییرات اقلیمی و کاهش ریسک تهدید امنیت غذایی می‌شود. از میان ۱۹۷ عضو کنوانسیون، تنها کشورهایی که تاکنون موافقت‌نامه پاریس به را تصویب نرسانده‌اند ایران، لیبی، اریتره و یمن هستند»
فلاح در خصوص آثار تغییر اقلیم در ایران هم گفت: «براساس نتایج مطالعات و مدل‌سازی‌هایی که توسط IPCC انجام‌شده، تغییرات اقلیمی در ایران طی ۲۰ سال آینده، پیامدهای زیادی به دنبال خواهد داشت. از جمله اینکه متوسط میزان بارش ۹ درصد کاهش خواهد یافت. متوسط دمای کشور حدود یک درجه سانتی‌گراد افزایش خواهد یافت. تعداد بارش‌های سنگین و سیل‌آسا تا ۴۰ درصد افزایش خواهد یافت. تعداد روزهای داغ (دمای بیش از ۳۰ درجه سانتی‌گراد) در اکثر نقاط کشور افزایش پیدا می‌کند و این افزایش در جنوب شرق کشور (استان‌های سیستان‌و‌بلوچستان و کرمان) بیش از مناطق دیگر خواهد بود. تعداد روزهای یخبندان در اکثر نقاط کشور کاهش خواهد یافت و بیشترین کاهش در شمال غرب کشور (استان‌های آذربایجان شرقی، آذربایجان غربی و اردبیل) خواهد بود. تعداد روزهای خشک در اکثر نقاط کشور افزایش پیدا می‌کند و مناطق غربی (استان‌های ایلام، کردستان، لرستان و کرمانشاه و) جنوب شرق (استان‌های سیستان و بلوچستان و کرمان) کشور بیشترین روزهای خشک را تجربه می‌کنند»
فلاح در گزارشی که در این نشست ارائه داد همچنین به بروز خشکسالی و ایجاد چشمه‌های گردوخاک در کشور و منطقه اشاره کرد که منجر به افزایش بروز پدیده ریزگردها در شهرهای غرب و جنوب غربی و جنوب شرقی کشور شده است. به گفته او «کاهش روان آب‌های سطحی در فصل بهار و کاهش توان تولید برق‌آبی و فرسایش خاک و فقر پوشش گیاهی مراتع کشور، بروز مسائل اجتماعی مانند تبعات اقتصادی در روستاها و رشد مهاجرت از روستاها به حواشی شهرها و بروز پیامدهای اجتماعی و اقتصادی نامطلوب حاشیه‌نشینی و از دست رفتن سرمایه‌های روستایی از مشکلات تغییر اقلیم در کشور است» بر اساس آماری که فلاح ارائه کرد: «مطالعات نشان می‌دهد میزان انتشار گازهای گلخانه‌ای کشور طی سال‌های ۱۳۸۰ الی ۱۳۹۶، تقریباً دو برابر شده است» به عقیده او می‌توان برای این شرایط اقدامات مقابله‌ای انجام داد: «سیاست‌ها و اقداماتی که برای کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای در یک کشور اجرا می‌شود، به‌ویژه سیاست‌هایی که تجارت بین کشورها تأثیرگذار است -مانند مالیات کربن، تخصیص یا عدم تخصیص یارانه‌ها، اصلاحات انرژی، سرمایه‌گذاری‌های سبز، استانداردها و معیارهای مربوط به تجارت، برچسب ردپای کربن و غیره- می‌تواند منجر به تأثیراتی در اجرای اقدامات در همان کشور یا و در سایر کشورها مؤثر بر رشد اقتصادی، توزیع درآمد، اشتغال، محیط‌زیست، بهداشت و امنیت غذایی شود. اقدامات مقابله‌ای در حوزه انتشار گازهای گلخانه‌ای برای کشورهای درحال‌توسعه به‌ویژه کشورهای صادرکننده و تولیدکننده سوخت‌های فسیلی اثر منفی قابل‌توجهی خواهد داشت به‌ این صورت که این کشورها به از غیر آسیب‌پذیری ناشی از تغییرات اقلیمی، با یک‌بار مضاعف فشار اقتصادی مواجه می‌شوند» فلاح معتقد است: «توجه جهانی به اثرات منفی تغییر اقلیم بر زندگی بشر، روند توسعه استفاده از خودروهای برقی و افزایش محدودیت‌های استفاده از سوخت فسیلی، طرح‌های استفاده از انرژی‌های تجدیدپذیر، طرح‌های اتحادیه اروپا و برخی کشورها در راستای وضع مالیات کربن و مکانیسم‌های بازاری تبادل انتشارات، اهمیت موضوع کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای در سطح جهانی را ملموس‌تر می‌کند. ایران با داشتن پتانسیل بالای کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای ظرفیت بسیار خوبی در شرکت در مکانیزم‌های بازاری و غیر بازاری تبادل کربن خواهد داشت که با تعلل در پیوستن به این همکاری‌ها از بهره‌مندی از منافع آن بی‌نصیب خواهد ماند»