مشارکت جوامع بومی و محلی و بهره‌گیری از خرد جمعی یک کار ریشه‌ای و اساسی است که تجربه‌های جهانی هم آن را تایید می‌کند. ما هر جا مردم را لحاظ کرده و توانسته‌ایم از توان آنها برای حفاظت کمک بگیریم، نه تنها در سطح ملی، بلکه در سطح جهانی موفق بوده‌ایم. در پارک ملی گلستان نیز رویه ما بر مشارکت محلی‌ها استوار بوده‌ و در همین راستا توانسته‌ایم در جمعیت‌های حیات ‌وحش به پایداری برسیم که نتایج آن را در سرشماری اخیر پارک ملی گلستان دیدیم. این پارک اولین پارک ملی در ایران است و به واسطه تنوع زیستی و ویژگی‌هایی که دارد حیف است به نگاه‌های منطقه‌ای و استانی و شهرستانی محدود شود. ما باید نگاه‌مان به پارک گلستان ملی بوده و رئیس پارک از سوی رئیس سازمان حفاظت محیط زیست تعیین شود. چنانچه این اتفاق بیفتد شاهد ارتقای مقام و جایگاه مدیر پارک هستیم. علاوه بر این تشکیل شورای راهبردی که در آن استاندارانی که پارک در آنها قرار گرفته،‌ در کنار سایر ذینفعان نظیر سمن‌ها‌، جامعه محلی و .. هستند، می‌تواند در کم کردن فاصله با مردم موثر بوده و اعتمادی را شکل دهد. در زمان تشکیل شورا چنانچه رئیس سازمان حفاظت محیط ز‌یست استانداران‌، معاونت محیط طبیعی سازمان و .. حضور داشته باشند، هر خواسته و مشکلی که برای حفاظت از پارک ایجاد شود، به واسطه حضور همگی قابل مدیریت و برنامه‌ریزی است. علاوه بر ‌آن حاضر بودن جامعه محلی به آنها این حس را می‌دهد که در مدیریت پارک سهیم هستند و می‌توانند برای کاهش تعارض‌ها و چالش‌ها اقدام کنند.