با اعلام استاندار فارس مبنی‌بر موافقت سازمان حفاظت محیط زیست، بعد از مخالفت و ایستادگی ۱۲سالهٔ اداره‌کل حفاظت محیط زیست فارس، آن اداره با چرخش ۱۸۰ درجه با اجرای سد تنگ سرخ که تهدیدی مهلک برای شیراز و شهروندانش است، موافقت کرد. اما آنچه از اجرای این سد استنباط می‌شود، ماجرای زمین‌خواری در بازه‌های جنوب‌شرق تنگ سرخ تحت‌عنوان ایجاد طرح‌های گردشگری و... است. شهرداری شیراز همچنین می‌گوید قصدش از راه‌اندازی این سد آبرسانی به باغ‌های قصرالدشت شیراز است. اما این منطقه به‌وسیلهٔ دو مجرا آبیاری می‌شده، یکی تنگ سرخ و دیگری نهری به‌نام «نهر اعظم» که از چشمهٔ جوشک به این منطقه می‌آید و بخشی از باغ‌های شیراز را مشروب می‌کند. اما باغ‌های قصرالدشت در چهار دههٔ گذشته مساحتشان به یک‌چهارم تقلیل یافته و بدل به ساختمان و جاده شده است. بنابراین، آبرسانی به این منطقه هم بهانه است و سعی بر این است که اراضی تحت‌عنوان گردشگری، توسعهٔ نامتوازن یابند و مافیای زمین‌خواری آبرسانی را را هم بهانه‌ٔ دیگری برای ساخت سد کرده است.

|پیام ما| «ترس برادر مرگ است. اگر می‌ترسیم و نمی‌توانیم ریسک کنیم، بهتر است در خانه بمانیم و وارد کار حفاظت نشویم. اگر پروژهٔ گوزن زرد شکست می‌‌خورد، ممکن بود نه‌تنها آبروی سال‌ها کارم در حوزهٔ حفاظت، بلکه آبروی اداره‌کل حفاظت محیط زیست خوزستان یا آبروی مهندس هوشنگ ضیایی به‌عنوان حامیان پروژه از دست می‌رفت. هیچ‌کدام ما نترسیدیم؛ هرچند هنوز هم تا موفقیت کامل پروژه نیاز به زمان زیادی داریم. متأسفانه روندی که ما در ایران داریم، مشابه سایر کشورها نیست. در تاریخ حفاظت پروژه‌های بزرگی را در سطح جهان شاهدیم که شکست خوردند، اما کارشناسان برای پروژه‌های بعدی از آنها درس گرفتند. در ایران شکست پلی برای پیروزی نیست، با شکست شما چندین مرحله عقب می‌روید و مدیران بعدی به‌سختی ممکن است با شما همراه شوند. با همهٔ اینها دلیلی نیست که ریسک نکنیم، آن‌هم برای گونه‌ای مانند گوزن زرد ایرانی که سرمایهٔ ماست و کلمهٔ ایرانی کنار آن به ما انگیزه برای کار می‌دهد.» اینها گفته‌های «فرشاد اسکندری»، کارشناس حیات‌وحش است که نزدیک به ۱۶ سال روی این گونه کار کرده و سه پروژهٔ رهاسازی هم جزو مدیران پروژه بوده است. از او دربارهٔ وضعیت گوزن زرد پرسیدیم و راهکارهایی که برای حفاظت از آن باید در دستورکار قرار گیرد.