سه هفته از حادثهٔ آتش‌سوزی بیمارستان گاندی گذشت و احتمالاً «تب پیگیری عوامل نامرئی و عاملان مرئی»، خیلی زودتـر از حادثهٔ آتش‌سوزی ساختمان پلاسکو، سرد خواهد شـد تا روز از نو، فاجعه از نو. ۵ بهمن ۱۴۰۲، ضلع شرقی بیمارستان «گاندی» به‌دلیل آنچه «اشکال در نمای این ساختمان بیمارستانی» عنوان شـد، آتش گرفت. خیلی زود، مسئولان مختلف مرتبط با «حفظ ایمنی شـهر» در مسابقه‌ای تکراری، شروع بـه اظهارنظر کردند؛ یکی از «نمای کامپوزیت» گفت و اینکه این نوع نما مثـل «بنزین» عمـل می‌کند و باعث آتش‌سوزی گسترده می‌شـود و آن یکی هـم «از کار افتادن سیستم‌های اعلام و اطفای حریق» را عامل حادثه معرفی کرد. یکی دیگر هم به «کنار گذاشتن مصوبه‌ای در مدیریت شهری مرتبط با نمای ساختمان» اشاره کرد. فاجعهٔ مرگبار «پلاسکو» در زمستان ۹۵ منجر به یکسری اقدام نیم‌بند از جمله «شناسایی تعدادی ساختمان پرخطر» و «برخورد قضایی با تعدادی از این بناهای ناایمن» شد، اما اکنون «تکرار حادثه‌ای مشابه هرچند با مقیاس کمتر» در زمستان ۱۴۰۲، می‌تواند یک هشدار پرصدا و قدرتمند از «تهران بی‌دفاع» باشد که باید دست‌کم به این هشدار، واکنش درخور و مؤثر نشان داد.

شهر دوبی در امارات متحده ۱۲ ماه استثنایی از نظر گردشگری را در ۲۰۲۳ میلادی تجربه کرده است که با جذب ۱۷ میلیون گردشگری بین‌المللی رقم خورده و یک رکورد هم برای آن ثبت شده است. شهری که تنها سه‌دهه طول کشید تا وابستگی از درآمدهای نفتی را در یک برنامه‌ریزی منسجم به‌ثمر برساند. اماراتی‌ها حالا دوبی را به‌عنوان یک مقصد گردشگری به توریسم بین‌المللی قبولانده‌اند و یک گام بلند برای چشم‌انداز اقتصادی این شهر در ۲۰۳۳ با هدف قرار گرفتن در فهرست یکی از سه شهر برتر جهان برای تجارت و گردشگری برداشته‌اند.