عدالت آموزشی در دسترس نیست. همۀ دولت‌ها و وزرای آموزش و پرورش که روی کار آمدند، با هر برنامه‌ای که داشتند، برنامه‌ها و رویکردهای آنان منجر به تحقق عدالت در حوزۀ آموزش نشده است. از همین روست که در این زنجیره همه ناراضی هستند؛ معلم، دانش‌آموز، اولیاء مدرسه و همۀ دست‌اندرکاران حوزۀ آموزش. عدالت آموزشی تنها به معنی برخورداری از یک سیستم یکسان و برابر نیست، بلکه رشد علمی، فکری و آموزشی هر دانش‌آموز براساس استعدادها، منطقۀ جغرافیایی و علایق او است. همچنین معلمان نیز نیازمند کاهش دغدغه‌های فکری و مالی برای توسعه و رشد معلومات آموزشی خود بر مبنای علوم روز دنیا هستند. بااین‌حال تا وقتی که مدارس بی‌کیفیت وجود دارند، تا وقتی که معلم ناراضی است و تا وقتی که حتی یک میز و نیمکت پایه شکسته در مدارس وجود دارد، نمی‌توان از عدالت آموزشی، برآورده‌شدن مطالبات صنفی و حتی اید‌ه‌آل‌های آموزشی سخن گفت. در این شرایط آموزش خوب و باکیفیت و تحصیل در مراکز آموزشی معتبر و حتی دست‌یابی به مدارج علمی و شغلی بهتر، نصیب کسانی می‌شود که جزو اقشار پردرآمد و برخوردار جامعه هستند. دربارۀ مباحث مربوط به عدالت آموزشی، مطالبات حوزۀ آموزش و پرورش و اینکه چقدر راه برای تحقق اهداف و برنامه‌های از قبل در نظر گرفته شده در پیش داریم و در مجموع چالش‌های این بخش، اعضای کانون صنفی معلمان ابراز نگرانی کردند.

هر سه حوزه زیرمجموعه وزارت میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع‌دستی چالش‌های زیادی دارند؛ چالش‌هایی که موجب شده نه تنها این حوزه‌ها از صف تاثیرگذاری در توسعه پایدار جا بمانند بلکه حتی جایگاه اصلی خود را هم نداشته باشند. چالش‌ها از سطح مسائل کلان چون فراموشی، تخریب، کاهش قابل توجه گردشگری خارجی و ... گذشته و به تلاش برای بقا تبدیل رسیده است. این چالش‌ها اگرچه نسل به نسل از دولتی به دولت بعد منتقل شده‌اند، اما گرد زمان هم نتوانسته از اهمیت آن‌ها بکاهد. در این گزارش با کارشناسان حوزه‌های مختلف به گفت‌وگو نشسته‌ایم تا مهم‌ترین چالش‌های این حوزه را به دولت منتخب گوشزد کنند؛ هرچند به نظر می‌رسد انتخاب مدیران متخصص و آگاه می‌تواند گام بلندی برای رفع بسیاری از همین چالش‌های کهنه باشد. این در حالی است که رئیس دولت چهاردهم در کارزار انتخاباتی‌اش از راهبردهای کارشناسانه برای گره‌گشایی مشکلات حوزه‌های مختلف خبر داد و حالا کارشناسان میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع‌دستی می‌گویند چاره عبور از مشکلات این حوزه هم همین کارشناسی‌هاست.

با شروع فصل تابستان و در اثر گرم‌شدن هوا، نخلستان‌های روستاهای «پوسار» در شهر «خاش» و روستاهای شهرستان «گلشن» در استان سیستان‌وبلوچستان، طعمۀ حریق شدند. اهالی محلی به «پیام ما» می‌گویند که هیچ کمک دولتی به آن‌ها برای اطفاء حریق نرسیده است و خاموش‌کردن نخلستان از عهدۀ آنان خارج است. مسئولان جهاد کشاورزی این استان، به‌عنوان متولی نخلستان‌ها پاسخگو نیستند. اهالی همچنین می‌گویند برآورد خسارت درحال‌حاضر امکان‌پذیر نیست، اما اگر شرایط آب‌وهوا این طور بماند، نخلستان‌های بیشتری خواهد سوخت.