|پیام ما| قربانیان خاموش دریا هیچوقت نمی‌دانند دل که به آب می‌سپارند چه وقت به ساحل برمی‌گردند. شنا در دریا و رودخانه متفاوت از شنا در استخرهای معمول است. اما اغلب آنان که برای گردش و تفریح به محدوده‌های آبی می‌روند، به تنها چیزی که توجه نمی‌کنند تابلوی «شنا ممنوع» است. آن هم در شرایطی که امکانات لازم برای کاهش نقاط خطرآفرین کم است. از تجهیزات امداد و نجات گرفته تا ناجی غریق و هر چیز دیگری که بتواند در لحظات بحرانی غرق شدگان را نجات دهد. از این رو نیمه اول هر سال دریا قربانیان زیادی می‌گیرد.

سال ۱۳۸۳ بود که یک معلم خرم‌آبادی با نام «کرمی» در زمین‌های کشاورزی یونجه و کلزا و باقلای خود در روستای چوبتراش به چند سنگ قدیمی برخورد. دیدن این سنگ‌ها کم‌کم داشت دردسرساز می‌شد و قاچاقچیان عتیقه با گنج‌یاب‌ها به سراغ زمین‌هایش آمدند و دست‌بردار نبودند. در همین احوال، همسر آقای کرمی به کارشناسان ادارهٔ میراث‌فرهنگی، صنایع ‌دستی و گردشگری خرم‌آباد تماس می‌گیرد و ماجرا را می‌گوید. کارشناسان میراث‌فرهنگی هم به محل آمدند و دست‌به‌کار شدند. آنها یک گمانهٔ آزمایشی زدند و در عمق ۳۰ سانتی‌ زمین ناگهان به یک کشف مهم رسیدند. یک تابوت مفرغی سر از خاک درآورد که اسکلتی در آن بود با یک تکه‌طلا بر چشم‌هایش و تکه‌طلایی دیگر بر دهانش. این اسکلت که بود و از کدام زمان به دنیای ما پا گذاشته بود؟ اکنون پس از ۲۰ سال یک باستان‌شناس و یک پژوهشگر تاریخ این اسکلت را مورد بررسی قرار دادند و به نظریهٔ جدیدی دربارهٔ قدمت آن رسیدند.