کشمکشی بالغ بر یک دهه از اولین جلسات رایزنی پیرامون مخاطرات احداث سد تنگ سرخ در غرب شیراز می گذرد، نگرانی متخصصان و مدافعان سلامت شیراز بارها در جلسات مستمر و مکررا از طریق تریبون ها در جمع مسئولان و طی ادوار مختلف تکرار شده است. معاون محیط زیست طبیعی اداره کل حفاظت از محیط زیست استان فارس می‌گوید: همه سدها مشمول گزارش ارزیابی اثرات زیست محیطی هستند و مادامی که گزارش ارزیابی سد تنگ سرخ در سازمان حفاظت محیط زیست مطرح و تایید نشود امکان صدور مجوز از طرف محیط زیست وجود ندارد.

مسئول حوضه آبریز دریاچه ارومیه می‌گوید: تراز این دریاچه نسبت به اوایل سالجاری مقدار ۴۷ سانتی متر افزایش یافته است و اکنون میزان بالا آمدن آب چشمگیر است.

با اعلام استاندار فارس مبنی‌بر موافقت سازمان حفاظت محیط زیست، بعد از مخالفت و ایستادگی ۱۲سالهٔ اداره‌کل حفاظت محیط زیست فارس، آن اداره با چرخش ۱۸۰ درجه با اجرای سد تنگ سرخ که تهدیدی مهلک برای شیراز و شهروندانش است، موافقت کرد. اما آنچه از اجرای این سد استنباط می‌شود، ماجرای زمین‌خواری در بازه‌های جنوب‌شرق تنگ سرخ تحت‌عنوان ایجاد طرح‌های گردشگری و... است. شهرداری شیراز همچنین می‌گوید قصدش از راه‌اندازی این سد آبرسانی به باغ‌های قصرالدشت شیراز است. اما این منطقه به‌وسیلهٔ دو مجرا آبیاری می‌شده، یکی تنگ سرخ و دیگری نهری به‌نام «نهر اعظم» که از چشمهٔ جوشک به این منطقه می‌آید و بخشی از باغ‌های شیراز را مشروب می‌کند. اما باغ‌های قصرالدشت در چهار دههٔ گذشته مساحتشان به یک‌چهارم تقلیل یافته و بدل به ساختمان و جاده شده است. بنابراین، آبرسانی به این منطقه هم بهانه است و سعی بر این است که اراضی تحت‌عنوان گردشگری، توسعهٔ نامتوازن یابند و مافیای زمین‌خواری آبرسانی را را هم بهانه‌ٔ دیگری برای ساخت سد کرده است.

 رییس سازمان حفاظت محیط‌ زیست از عدم تعهد نهادهای بین‎‌المللی محیط‌زیستی از جمله صندوق جهانی محیط‌ زیست و اتحادیه اروپا در عمل به تعهدات محیط‌زیستی در قبال ایران ابراز نارضایتی کرد.

کمبود علوفه و نهاده‌های دامی در ایران به یک معضل بزرگ اقتصادی تبدیل شده و تأمین آن با چالش‌هایی مانند تحریم‌ها و بحران آب گره خورده است. در این شرایط گروهی از «خشکاله» به‌عنوان گزینه‌ای نام می‌برند که می‌تواند حلقهٔ نجات‌بخش باشد. درحالی‌که این گزینه بدون توجه به استانداردهای لازم خود می‌تواند به معضلی جدید بدل شود. درواقع فرآیندهای پردازش نامناسب خشکاله می‌تواند منجر به تولید سموم در آن شود و با انتقال این سموم به محصولات دامی مانند گوشت، شیر و تخم‌مرغ به زنجیره‌ی غذایی آسیب بزند.

در دوم شهریور 1402 نیروگاه هسته‌ای تخریب‌شدهٔ فوکوشیمای ژاپن شروع به رهاسازی بخش تصفیه‌شدهٔ فاضلاب آلوده به رادیواکتیو خود در اقیانوس آرام کرد. در آن زمان، واحدهای ذخیره‌سازی آن در مجموع بیش از یک میلیون تن فاضلاب را نگهداری می‌کردند. از آنجایی که فاضلاب جدید دائماً در حال تشکیل است و حتی آب تصفیه‌شده باید با رقیق‌کردن آن با آب بیشتر دریا به‌آرامی تخلیه شود، کل فرآیند می‌تواند بیش از 30 سال طول بکشد. آب آلوده به رادیواکتیو نیروگاه هسته‌ای فوکوشیما دایچی ژاپن در زلزله و سونامی 11 مارس 2011 پس از فاجعهٔ هسته‌ای فوکوشیما دایچی ناشی از زلزلهٔ توهوکو و سونامی به اقیانوس آرام تخلیه شد. سه تا از راکتورهای این نیروگاه ذوب شدند و بقایای سوخت ذوب‌شده را پشت سر گذاشتند. از آب برای جلوگیری از پیشرفت بیشتر مواد مذاب استفاده شد. هنگامی که آب سرد، آب‌های زیرزمینی و باران با زباله‌های سوخت ذوب‌شده تماس پیدا می‌کنند، به هسته‌های رادیواکتیو مانند ید-131، سزیم-134، سزیم-137 و استرانسیوم-90 آلوده می‌شوند.

|پیام ما| «ترس برادر مرگ است. اگر می‌ترسیم و نمی‌توانیم ریسک کنیم، بهتر است در خانه بمانیم و وارد کار حفاظت نشویم. اگر پروژهٔ گوزن زرد شکست می‌‌خورد، ممکن بود نه‌تنها آبروی سال‌ها کارم در حوزهٔ حفاظت، بلکه آبروی اداره‌کل حفاظت محیط زیست خوزستان یا آبروی مهندس هوشنگ ضیایی به‌عنوان حامیان پروژه از دست می‌رفت. هیچ‌کدام ما نترسیدیم؛ هرچند هنوز هم تا موفقیت کامل پروژه نیاز به زمان زیادی داریم. متأسفانه روندی که ما در ایران داریم، مشابه سایر کشورها نیست. در تاریخ حفاظت پروژه‌های بزرگی را در سطح جهان شاهدیم که شکست خوردند، اما کارشناسان برای پروژه‌های بعدی از آنها درس گرفتند. در ایران شکست پلی برای پیروزی نیست، با شکست شما چندین مرحله عقب می‌روید و مدیران بعدی به‌سختی ممکن است با شما همراه شوند. با همهٔ اینها دلیلی نیست که ریسک نکنیم، آن‌هم برای گونه‌ای مانند گوزن زرد ایرانی که سرمایهٔ ماست و کلمهٔ ایرانی کنار آن به ما انگیزه برای کار می‌دهد.» اینها گفته‌های «فرشاد اسکندری»، کارشناس حیات‌وحش است که نزدیک به ۱۶ سال روی این گونه کار کرده و سه پروژهٔ رهاسازی هم جزو مدیران پروژه بوده است. از او دربارهٔ وضعیت گوزن زرد پرسیدیم و راهکارهایی که برای حفاظت از آن باید در دستورکار قرار گیرد.