چادرهای گل گلی با روهای گرفته، کاسه مسی و قاشق به دست؛ خاطرات بسیاری را برای رهگذران زنده می‌کرد، زنی یاد روز عقدش افتاد، سن و سال‌دارترها یاد دوران خوش جوانی‌شان می‌کردند و قاشق‌زنی را می‌شناختند، کاسب‌ها ظرف‌مان را پر می‌کردند و برخی از جوان‌ترها هم می‌پرسیدند «خب که چه؟» ما آیین قدیمی قاشق‌زنی را به جا می‌آوردیم. آیینی که به نیت شفای بیماران، بخت گشایی، گرفتن حاجت و جدال درونی انسان‌ها برای انسانیت است و چهارشنبه آخر سال انجام می‌شده است؛ زمانی که کوچه‌ها با صدای قاشق و کاسه پر می‌شد نه انفجار نارنجک‌های دست ساز و آتش بازی‌‌های هولناک و گوش کر کن.

بیست سالی است که از روند پرسرعت سالخوردگی جمعیت در جهان و به‌خصوص ایران می‌گویند. با اینکه سرعت سالمندی جمعیت در ایران چند برابر جهان است، اما این موضوع شاید به‌دلیل شرایط سخت اقتصادی و سیاستگذاری ناکارآمد آن‌طورکه باید به مسئله‌ای اجتماعی در دید عموم تبدیل نشده و هنوز بیش از اینکه مسئله‌ای برای مردم باشد؛ در حصار مجامع علمی و سیاستگذاران باقی مانده است. «نسیبه زنجری»، دکترای سلامت و رفاه اجتماعی و یکی از نویسندگان کتاب تازه انتشاریافتهٔ «آینده‌پژوهی سالمندی جمعیت در ایران: پیشران‌ها و سناریو‌ها» در بیست‌وچهارمین نمایشگاه مطبوعات در این باره می‌گوید: «به‌جز مسئلهٔ کلان روند سالخوردگی جمعیت، وظیفهٔ ما این است که برای سیاستگذاران و سمن‌ها روشن کنیم که برنامه‌ریزی کارآمد و پایدار برای سالمندان در قبال پذیرش مسئله‌مند بودن سالمندی، قدم اول است.»