از اصلی‌ترین ارکان حفظ هویت یک ملت، زنده نگهداشتن گذشته و بافت سازه‌های آن کشور است؛ ملتی می‌تواند تمدن و فرهنگ خود را به جهانیان معرفی کند که ابتدا این ظرفیت تاریخی خود را حفظ کرده باشد. به همین دلیل حفظ سبک قدیمی و سنتی حاکم بر هر شهر، میراثی گرانبها از گذشتگان محسوب می‌شود و اولویت بیشتری نسبت به تبدیل شدن به جامعهٔ مدرن دارد. این درحالی‌است که بررسی‌ها نشان می‌دهد فقط چند کشور اروپایی از جمله ایتالیا، فرانسه، اسپانیا، هلند و پرتغال گام‌های ارزشمندی در احیای بافت‌های تاریخی خود برداشته‌اند و حتی در ایران با وجود هزاران هکتار از این ظرفیت تاریخی بیش از شش دهه است که به‌دلایل مختلف بافت‌های تاریخی تخریب شده‌‌اند و آثار باقیمانده نیز در معرض خطر هستند. این در‌حالی‌است که اهمیت حفظ این بناها حالا برای کشورهای خاورمیانه هم چند برابر شده و در همسایگی غربی ایران متولیان حوزهٔ شهری و فرهنگی برای حفظ این میراث دست‌به‌کار شده‌اند و یونسکو بزرگترین پروژه‌اش برای بازسازی بافت تاریخی یک شهر را از همین جا آغاز کرده؛ «موصل» در عراق.