فردا (چهارشنبه، ۱۵ شهریور) روز اربعین است؛ روزی که در هر شهر و دیاری به شیوه‌ای خاص گرامی داشته می‌شود. اگرچه در چندسال اخیر، پیاده‌روی اربعین بیشتر مورد توجه قرار گرفته‌است اما آیین‌های دیگری نیز برای این روز در میان ایرانیان رواج دارد. به استناد منابع تاریخی، برخی آیین‌های اربعین مانند سایر آیین‌های عزاداری ریشه در «سوگ سیاوش» دارند و پیش از شهادت امام حسین (ع) نیز رواج داشته‌اند و مختص زمان خاصی نبوده‌اند که پس از اسلام به شکلی دیگر ادامه یافته‌اند. در میان آیین‌هایی که مردم هر نقطه از ایران برگزار می‌کنند، مشابهت‌های زیادی دیده می‌شود؛ از پخت آش و نذری گرفته تا تعزیه و شبیه‌خوانی و نذر و نیاز برای زادآوری زنان. البته بسیاری از این آیین‌ها هم مختص اربعین نیستند و در مناسبت‌های مختلفی از عاشورا و تاسوعا گرفته تا سایر مناسبت‌های مذهبی و عزاداری اجرا می‌شوند.

شهریور، ماه گرامیداشت هفتهٔ دولت است و بازار آمار و ارقام در این ماه‏، گرم. یکی از آمارهای جالب را در همین روزها مدیرکل حمایت از تولید صنایع‌دستی وزارت میراث‌فرهنگی، گردشگری و صنایع‌دستی داده و گفته است ایران سالانه ۳۰۰ میلیون دلار صنایع‌دستی به کشور‌های مختلف و عمدتاً کشور‌های حاشیهٔ خلیج‌فارس و عراق صادر می‌کند. «محمدحسین عسکرپور» البته تأکید کرده است «با در نظر گرفتن ظرفیت‌های خوب اعم از نیروی انسانی ماهر و تنوع تولیدات در کشور، این رقم بسیار ناچیز است و براین اساس در برنامهٔ هفتم توسعه، به‌دنبال طراحی زیست‌بوم صنایع‌دستی در راستای توسعه و ترویج این هنر در کشور هستیم.» اما این عدد در جایگاه جهانی کجاست؟

گویی آسمان شب واقعاً از یاد رفته است. سر که به آسمان تهران بلند کنی، تا چشم کار می‌کند بتن و سیمانِ چیده تا ناکجاست که نه می‌گذارد خورشید را به روز ببینی و نه ستارگان را به شب. اما همهٔ ماجرا از این قرار نیست. تقصیرِ فراموشی آسمان فقط گردن بتن و سیمان و این‌همه سازه نیست، حتی دیگر نمی‌شود ماجرا را به گردن غبار و سرب هوا انداخت. ماجرا از جایی آب می‌خورد که کمتر فکرش را می‌کنیم: نور و رنگ! یک کارشناس آلودگی‌های محیط زیست می‌گوید تهران صدر جدول آلودگی نوری شهرهای ایران است و این آلودگی ستارگان آسمان را کم‌فروغ می‌کند. اما آلودگی نوری فقط انسان را نمی‌آزارد، بلکه بر همهٔ ابعاد محیط زیست او نیز مؤثر است.