«آرش اباذری»، «محمد فاضلی» و حالا هم «رضا امیدی». این افراد 3 تن از برجسته‌ترین اساتید حوزه علوم انسانی دانشگاه‌ها به شمار می‌روند که در روزهای اخیر از کار برکنار شده و حداقل تا تعیین تکلیف نهایی، جایی در دانشگاه‌های شریف، بهشتی و تهران نخواهند داشت. «مهدی نسرین»، «حسین شیخ رضایی» و «علیرضا فتح‌اللهی» هم از دیگر اساتیدی به شمار می‌آیند که در دولت رئیسی هرکدام به نحوی کنار گذاشته شدند اما سروصدایی در حد و اندازه اباذری و فاضلی و البته امیدی ایجاد نکردند. وزارت علوم دولت رئیسی تنها تاکید کرده بود که جذب، گزینش و خداحافظی اساتید از دانشگاه‌ها باید بر اساس مر قانون و قوانین ابلاغی باشد اما نگفته بود درباره کدام یک از این اساتید قانون آنچنان که باید و شاید اجرا شده و کدام یک نشده است. دیروز در اعتراض به همین مساله، 870 استاد دانشگاه از جمله یوسف اباذری، ابراهیم توفیق، علی اصغر سعیدی، محمدجواد غلامرضا کاشی، سارا شریعتی، ابراهیم توفیق، حسین مصباحیان، عباس کاظمی، میرطاهر موسوی، بهاره آروین، سمیه توحیدلو، تقی آزاد ارمکی، محمدرضا جلایی‌پور، هادی جلیلی، پیام روشنفکر، حجت‌الله میرزایی، سبحان یحیایی در نامه‌ای سرگشاده که نسخه‌ای از آن در اختیار روزنامه پیام ما هم قرار گرفته، به سیاست‌های در نظر گرفته شده اعتراض کرده و خواستار بازگشت امیدی به دانشگاه تهران شدند. این نامه خطاب به سید محمد مقیمی، رئیس دانشگاه تهران نوشته است.
در بخشی از این نامه به بخشی از فعالیت‌های امیدی به عنوان استاد دانشکده علوم اجتماعی در حوزه سیاستگذاری و رفاه اجتماعی اشاره شده و با انتقاد از تصمیم اخذ شده برای کنار گذاشتن او، آمده است: « متأسفانه خبردار شده‌ایم که در روزهای اخیر، آقای دکتر رضا امیدی از اساتید برجسته دانشکده علوم اجتماعی در حوزه سیاستگذاری و رفاه اجتماعی با حکم مسئولین دانشکده و دانشگاه اخراج شده‌اند. خبری بسیار نگران‌کننده که می‌تواند موجب ناامیدی بسیاری از دانشجویان، اساتید و دیگر اصحاب علوم اجتماعی نسبت به آینده دانشگاه و کشور باشد. دکتر امیدی، از صاحب‌نظران حوزه رفاه اجتماعی هستند و صلاحیت علمی، تخصصی و منش اخلاقی ایشان از لحاظ دغدغه‌مندی برای اصلاح امور کشور بر کسی پوشیده نیست. استادی واقعی که هرگز منافع شخصی را بر منافع علمی، اجتماعی و ملی ترجیح نداده و در تمام طول زندگی علمی‌اش، خود را وقف تحصیل، آموزش و مشاوره کرده و لحظه‌ای دست از تلاش برای اصلاح امور سیستم رفاهی کشور برای مواجهه و حل بحران‌هایی که امروز گریبان حاکمیت و مردم را گرفته برنداشته است.»
امضا‌کنندگان این نامه در بخش دیگری از آن خطاب به رئیس دانشگاه تهران نوشته‌اند: «حذف آقای دکتر امیدی نه تنها صدمه‌ای جدی به بدنه علمی دانشگاه تهران و دانشجویان رشته سیاستگذاری و رفاه اجتماعی ـ که بسیاری از آنها به امید آنکه شاگرد ایشان باشند به این رشته آمده‌اند ـ می‌زند، بلکه صدمه‌ای جدی برای کل حاکمیت و جامعه نیز خواهد بود. دکتر امیدی همواره با مشاوره‌های کارشناسی و تخصصی خود، با مقالات ارزنده و سخنرانی‌های دقیق و نقادانه، توجه سیاستگذاران را به سمت مسئله عدالت جلب کرده و از آن دسته اساتیدی نبوده که صرفاً به بیان نظرات و انتقادات کلی اکتفا کنند، بلکه راهکارهای اجرایی و عملی مشخصی برای برون رفت از بحران‌ها ارائه می‌کرده است که در صورت اجرا، می‌توانسته سرنوشت بخش بزرگی از جامعه را تغییر دهد. لذا با توجه به اینکه در حال حاضر هیچ گونه مشکلی از سوی نهادهای امنیتی برای حضور ایشان در دانشگاه وجود ندارد و این تصمیم صرفاً از طرف مسئولین دانشگاه بوده است، ما دانشگاهیان، از شما درخواست می‌کنیم با تجدیدنظر قرار دادن حکم اخراج و مساعدت در بازگشت ایشان به تدریس، جامعه و دانشگاه را از حضور پرثمرشان محروم نکنید.» در بخشی از این نامه، مخالفت نهادهای امنیتی با حضور امیدی در دانشگاه تهران دلیل حذف او عنوان شده و آمده است: « در حال حاضر که فقر، نابرابری و تبعیض‌های طبقاتی و اجتماعی روز به روز در این کشور افزایش پیدا می‌کند، دغدغه دکتر امیدی برای ترویج سیاست‌های رفاهی به سود طبقات محروم، توجه به مسئله عدالت در حوزه‌های مختلف اقتصادی، اجتماعی، بهداشتی و آموزشی، مسئله بازنشستگان و صندوق‌های بازنشستگی و… بسیار حائز اهمیت است، اما به جای آنکه از این دانش و تخصص و تجربه استفاده شود تا در این شرایط دشوار اقتصادی و معیشتی، باری از دوش جامعه برداشته و گامی در راستای تحقق عدالت برداشته شود، متاسفانه شاهد آن هستیم که ایشان بعد از تحمل سختی‌های فراوان در دوران تدریس خود در دانشگاه علامه طباطبایی و دانشگاه تهران، این گونه به بهانه استعلام نهادهای امنیتی از عرصه آکادمی حذف می‌شوند، حال آنکه طبق آخرین استعلام از نهادهای مربوطه، پاسخ مثبت اعلام شده و در حال حاضر هیچ مانعی برای حضور ایشان در دانشگاه وجود ندارد.»